Αληθινή ιστορία: Η γυναίκα της συγκεκριμένης ιστορίας υπέφερε για τρία χρόνια. Η ίδια νόμιζε πως ήταν μία απορρύθμιση του κύκλου της. Ωστόσο, η αιμορραγία της ήταν ένα σημαντικό σύμπτωμα. Μία νόσος θα έβγαινε στην επιφάνεια. Αυτή δεν ήταν άλλη από τη νόσο του Κρον. Η ίδια απελπίστηκε. Θέλησε ακόμη και να αυτοκτονήσει. Ωστόσο, η δύναμη της ψυχής της ήταν τέτοια που την ανάγκασε να αγαπήσει τη νέα πραγματικότητά που θα ζούσε. Αναλυτικότερα, η ιστορία της:
«Μερικές φορές η ζωή μας οδηγεί στα πιο δύσκολα και επώδυνα ταξίδια, προκειμένου να μας δώσει μαθήματα. Τα τελευταία τρία χρόνια έζησα ακριβώς αυτό. Το πιο επώδυνο, το πιο απεγνωσμένο, αλλά και ανεκτίμητο ταξίδι της ζωής μου. Το 2017 έλαβα τη διάγνωση του θα μου άλλαζε ολοκληρωτικά τη ζωή: μία χρόνια ασθένεια με το όνομα Νόσος του Κρον. Εν συντομία, πρόκειται για μία ασθένεια χρόνια φλεγμονώδης πάθηση του πεπτικού σωλήνα που μπορεί να επηρεάζει οποιοδήποτε τμήμα του, από το στόμα έως τον πρωκτό.
Στις περισσότερες περιπτώσεις εντοπίζεται στο τελευταίο μέρος του λεπτού εντέρου, στον ειλεό. Η νόσος Crohn επηρεάζει όλα τα στρώματα του τοιχώματος του εντέρου και μπορεί να υπάρχουν υγιή τμήματα εντέρου μεταξύ των τμημάτων που έχουν προσβληθεί (τμηματική εντερίτιδα). Η νόσος επηρεάζει με φλεγμονή και έλκη, τα τοιχώματα του εντέρου προκαλώντας πόνο της κοιλιάς και διάρροια στον ασθενή.
Επίσης, έχει επιπλοκές που μπορεί να απειλήσουν τη ζωή του ασθενούς, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση. Λέγεται ότι η νόσος συνδέεται αρκετά με το στρες και σε μένα ήρθε σε μία εξαιρετικά στρεσογόνο περίοδο. Στα τέλη του 2016, ο κόσμος μου κατέρρευσε, όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε σε τελικό στάδιο καρκίνου των οστών. Κλονίστηκα τόσο που δεν μπορούσα να το περιγράψω με λόγια.
Μόλις λίγους μήνες μετά ωστόσο, το αγόρι μου μού έκανε πρόταση γάμου. Ναι, είναι γνωστό, ότι και η προετοιμασία ενός γάμου έχει πάρα πολύ στρες, αλλά το γεγονός, ότι ο δυνατός, μουσάτος, οδηγός Χάρλεϊ μπαμπάς μου γινόταν ολοένα και πιο αδύναμος και είχε μπροστά του μόλις μερικούς μήνες ζωής, έφερε στη ζωή μου την πιο στρεσαρισμένη και θλιμμένη περίοδο.
‘Ηταν εκείνο το χρονικό διάστημα, που άρχισα να βλέπω αίμα, όταν πήγαινα τουαλέτα. Στην αρχή θεώρησα ότι είχε απορρυθμιστεί ο κύκλος μου, όμως γρήγορα κατάλαβα από πού προερχόταν. Επίσης, είχα να διαχειριστώ τότε και ένα σοβαρό πρόβλημα δυσκοιλιότητας. Οτιδήποτε και να έτρωγα από στεγνό, στήθος κοτόπουλο, μέχρι καρότα, ένιωθα φουσκωμένη και πονούσα.
Αφότου ξεκίνησε η αιμορραγία μου, ο παθολόγος μού συνέστησε έναν γαστρεντερολόγο, ο οποίος διέγνωσε, ότι πάσχω από μία φλεγμονή του εντέρου.
Στα τέλη του 2017, ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή, κάτι που έσπασε την καρδιά μου σε εκατομμύρια κομμάτια κι έφερε πόνο, θλίψη και στρες στη ζωή μου. Τον επόμενο χρόνο η υγεία μου επιδεινώθηκε. Είχα επιπλοκές, για τις οποίες χρειάστηκε να υποβληθώ σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Έχασα τόσο πολύ αίμα, που με οδήγησε σε εξάντληση και αναιμία.
Μου έδωσαν ένα στεροειδές (καλωσήρθατε αϋπνίες, κυκλοθυμία και άλλες παρενέργειες), ενώ χρειάστηκε μία ακόμη κολονοσκόπηση, που έδειξε νόσο του Κρον. Ευτυχώς, μπορούσα να ξεκινήσω ένα βιολογικό φάρμακο που θεράπευσε τη φλεγμονή μου και πρώτη φορά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, πέρασα πέντε μήνες χωρίς συμπτώματα.
Μέχρι που στα μέσα του 2019, η αιμορραγία επέστρεψε και έφτασα σε απόγνωση. Ο υπόλοιπος χρόνος ήταν ένα μαρτύριο για μένα, πήγαινα τουαλέτα 20 φορές τη μέρα, είχα χάσει πολύ αίμα, δεν μπορούσα να πάω πουθενά, από το φόβο μήπως «λερώσω» τα ρούχα μου, κάτι που είχε συμβεί πολλές φορές στο σπίτι μου. Είχα αφόρητους πόνους στην κοιλιά, ενώ είχα απογοητευτεί σε σημείο που να θέλω να δώσω τέλος στη ζωή μου.
Θυμάμαι κάποια στιγμή που ήμουν παράνυφος στο γάμο μίας παιδικής μου φίλης και την ημέρα του γάμου έπρεπε να διανύσουμε απόσταση μίας ώρας μέχρι την εκκλησία. Είχα τρομοκρατηθεί. Όλη την ημέρα είχα τόσο άγχος, φοβόμουν να σταθώ μπροστά στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της τελετής μήπως και χρειαστεί να τρέξω στην τουαλέτα μπροστά στα μάτια 150 καλεσμένων.
Δεν έφαγα τίποτα όλη την ημέρα και παρά το γεγονός ότι ήμουν χαμογελαστή, ένας θεός ξέρει πόσο χάλια ένιωθα. Τελικά κατάφερα να σταθώ στην τελετή χωρίς να χρειαστεί να τρέξω στο μπάνιο. Μόλις έφτασα σπίτι, δεν πρόλαβα καν να πάω στο μπάνιο. Άρχισα να αιμορραγώ και αυτό ήταν. Έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο. Δεν μπορούσα άλλο να ζω έτσι.
Το σχέδιο ήταν να παίρνω στεροειδή για 3 με 5 ημέρες, έτσι ώστε να κατασταλεί η φλεγμονή στον πεπτικό σωλήνα μου, κάτι που θα με ανακούφιζε γρήγορα. Παρόλα αυτά τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς έτσι. Μέρα με τη μέρα άρχισα να χειροτερεύω και κάθε μισή ώρα έτρεχα στην τουαλέτα με διάρροιες. Αυτό με εξάντλησε και μου προκάλεσε αφυδάτωση.
Ό,τι επακολούθησε, άλλαξε τη ζωή μου ολοκληρωτικά. Ένας χειρουργός μου είπε: η κατάστασή σου έχει γίνει επικίνδυνη. Πρέπει να χειρουργηθείς άμεσα, ειδάλλως θα χρειαστείς ειλεοστομία. Δεν ήθελα να περάσω τη ζωή μου με σακουλάκι.
Ξέσπασα. Γιατί συνέβη αυτό σε μένα, σκέφτηκα. Είμαι μόλις 25 ετών και τα τελευταία τρία χρόνια δίνω τη σκληρότερη μάχη μου για να τα καταφέρω. Χειρουργήθηκα, όμως τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Έχανα πολύ αίμα, αφυδατωνόμουν. Μου είπαν ότι η ειλεοτομία θα άρχιζε σε λίγες ημέρες να έχει αποτελέσματα. Όμως, όσο περνούσαν οι μέρες δεν γινόταν τίποτα. Πονούσα πολύ και πέρασαν πάρα πολλές μέρες μέχρι να βάλω μία μικρή μπουκιά στο στόμα μου.
Την 8η ημέρα ακόμη δεν είχε γίνει τίποτα. Κάτι που ανησύχησε τους γιατρούς μου και μου έκαναν άλλη μία μαγνητική. Αυτή αποκάλυψε μία κοίλη που εμπόδιζε τη διαδικασία. Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν κάτι πολύ σπάνιο και χρειάστηκε επιπλέον χειρουργική επέμβαση. Ήταν εξοντωτικό, έγινα εξαιρετικά αδύναμη και εύθραυστη. Έγινα σκιά του εαυτού μου.
Στις αρχές της φετινής χρονιάς οι γιατροί μου είπαν ότι δοκίμασαν τα πάντα και τελικά μου αφαίρεσαν παχύ έντερο, τμήμα του ορθού και να μην σας περιγράψω με λεπτομέρειες το πώς κατέληξα και φυσικά το σακουλάκι θα με συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή μου.
Ένιωσα σαν να είχα μία κάποια ελπίδα. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τη μητέρα μου και τον άντρα μου που ήταν στο πλευρό μου όλον αυτόν τον καιρό. Να με βοηθούν από το να κάνω μπάνιο, μέχρι να πλένω τα δόντια μου.
Είμαι έξι μήνες μετά την τελευταία μου επέμβαση και θυμάμαι όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Συνήθισα τη νέα μου πραγματικότητα, επέστρεψα στη δουλειά και τη γυμναστική. Τρέχω ξανά, μαγειρεύω υγιεινές συνταγές και καναβρήκα τον ενθουσιασμό μου. Με αυτό θέλω να δώσω κουράγιο στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν χρόνιες ασθένειες. Πέρασε πολύς καιρός, αλλά υπάρχει φως στο σκοτάδι. Και δεν είναι κλισέ, πιστέψτε με.