56χρονος με Αλτσχάιμερ: Πρόκειται για έναν άνδρα, ο οποίος ξέχασε ότι ήταν παντρεμένος. Ο ίδιος ερωτεύτηκε ξανά τη γυναίκα του και τη ζήτησε σε γάμο.
Ένα παγωμένο σαββατόβραδο του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Πίτερ Μάρσαλ καθόταν αγκαλιά στον καναπέ με την σύζυγό του, Λίζα, όταν στράφηκε προς το μέρος της και την ρώτησε αν θέλει να τον παντρευτεί.
Ο 56χρονος άνδρας πάσχει εδώ και τρία χρόνια από Αλτσχάιμερ και σταδιακά ξεχνά το παρελθόν του, τον γάμο του και την κοινή ζωή του με την αγαπημένη του, ο έρωτας όμως για κείνην δεν έσβησε ποτέ. Η Λίζα δάκρυσε και του είπε «ναι» για δεύτερη φορά.
Πέρα από την «κινηματογραφική» στιγμή που θυμίζει σε όλους το Notebook, η 54χρονη Λίζα παραδέχεται, μιλώντας στο CNN, πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα, αφότου αρρώστησε ο σύζυγός της: «Έχει ξεχάσει την πρώτη μας συνάντηση, το πρώτο μας φιλί, τον γάμο μας. Είναι πολύ θλιβερό ναι, είμαστε πάντα μαζί και , ναι, φτιάχνουμε νέες αναμνήσεις, ζώντας μια νέα ζωή μαζί, μα πάντα θα θέλω να του πω “θυμάσαι τότε;” Όμως ο Πίτερ δε θυμάται τίποτε από τα παλιά, τι συνέβη πριν 20 χρόνια».
Το ζευγάρι είναι παντρεμένο εδώ και 12 χρόνια, όμως η ιστορία τους πάει ακόμη πιο πίσω. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, σαν γείτονες στο Χάρισμπουργκ της Πενσυλβάνια, ήταν και οι δύο παντρεμένοι με άλλους ανθρώπους και μεγάλωναν τα παιδιά τους. Τους συνέδεσε εξ’ αρχής μια τρυφερή φιλία και τίποτε παραπάνω έως ότου ο Πίτερ με την οικογένειά του μετακόμισαν στο Κονέκτικατ.
Όταν ξανασυναντήθηκαν τυχαία μετά από έναν χρόνο, ανακάλυψαν ότι είχαν και οι δύο ξεκινήσει διαδικασίες διαζυγίου και αποφάσισαν να βγουν ραντεβού. Αυτή η συνάντηση αρκούσε για να γίνουν αχώριστοι. Κράτησαν μια 8χρονη σχέση, μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να γίνουν δεκτά στο κολέγιο και το 2009 η Λίζα μετακόμισε στο Κονέκτικατ οπότε και παντρεύτηκαν.
Η Λίζα περιγράφει τη σχέση τους σαν «ανεμοστρόβιλο». Όταν τη ρώτησε ο ρεπόρτερ τι της αρέσει περισσότερο στον Πίτερ, εκείνη προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της εξομολογηθηκε πως λατρεύει τον τρόπο που την αγαπά και την προσέχει, την ευγένειά του, το πόσο ερωτικός, ρομαντικός και διασκεδαστικός είναι μαζί της.
«Ηταν πάντα πολύ παθιασμένος μαζί μου, με τη σχέση μας» λέει, καθώς θυμάται τα πρώτα προβλήματα. Στην αρχή ο Πίτερ ξεχνούσε τα κλειδιά του, το πορτοφόλι του, το δρόμο του σπιτιού μέχρι που άρχισε να ξεχνά τους γύρω του και να μπερδεύει τα λόγια του. Η Λίζα νόμισε πως ήταν επειδή «απλώς γερνούσε» και αρνιόταν να παραδεχθεί πως υπάρχει πρόβλημα. Παρέμεινε μέχρι που φίλοι και συγγενείς έκρουσαν τον κώδωνα. Οι εξετάσεις έγιναν και ο Πϊτερ διαγνώστηκε με τη νόσο του Αλτσχάιμερ στις 30 Απριλίου 2018.
«Δεν κατάλαβα στην αρχή πόσο θα μας επηρέαζε, τι θα άλλαζε στη ζωή μας» θυμάται η Λίζα. Σύντομα οι αναμνήσεις άρχισαν να ξεθωριάζουν για τον Πίτερ, και μία από αυτές ήταν ο γάμος τους. Δεν αναγνώριζε τη Λίζα ως σύζυγό του, του άρεσε όμως πάρα πολύ να περνάει χρόνο μαζί της. Το ειδύλλιο ζωντάνευε ξανά.
«Με ερωτεύτηκε δύο φορές» λέει συγκινημένη. Στις 12 Δεκεμβρίου του 2020, όταν ο Πϊτερ την είδε να δακρύζει βλέποντας έναν τηλεοπτικό γάμο, της χαμογέλασε και της ζήτησε να τον παντρευτεί: «Ας το κάνουμε» είπε στη σαστισμένη Λίζα. «Ας παντρευτούμε» συνέχισε με ένα τεράστιο χαμόγελο και, χωρίς να έχει ιδέα πως ζητά σε γάμο τη γυναίκα του, άρχισε να κανονίζει τις λεπτομέρειες.
«Ηταν τόσο συγκινητικό! Ένιωσα σαν πριγκίπισσα, όπως η Σταχτοπούτα. Είμαι το πιο τυχερό κορίτσι στον κόσμο» λέει η Λίζα. Η ίδια δεν έχασε την ευκαιρία να ζήσει άλλη μια υπέροχη γαμήλια τελετή με τον αγαπημένο της. Η κόρη της αλλά και πολλοί φίλοι του ζευγαριού ανέλαβαν την τελετή. Έτσι, στις 26 Απριλίου, ο Πίτερ και η Λίζα ανέβηκαν ξανά τα σκαλιά της εκκλησίας. Η ευτυχισμένη νύφη ήξερε πως ανά πάσα στιγμή μπορεί ο Πίτερ να ξεχνούσε που βρισκόταν. Μπορεί να έφευγε σαστισμένος. Όμως, αυτό δεν τη σταμάτησε.
Με τη βοήθεια ενός ειδικού σε θέματα Αλτσχάιμερ, οι δυο τους αντάλλαξαν απλούς όρκους. Ο Πίτερ της είπε πως την αγαπά.
Σήμερα η Λίζα διαχειρίζεται ένα blog με συμβουλές σε ανθρώπους που ζουν με άτομα που πάσχουν από Αλτσχάιμερ, αλλά η μεγαλύτερη φροντίδα της είναι ο Πίτερ. Και ξέρει πως ακόμα και εάν χειροτερέψει η απώλεια μνήμης, προκαλώντας ψευδαισθήσεις ή και παράνοια, ακόμα και εάν χρειαστεί να μεταφερθεί σε μια ειδική μονάδα φροντίδας «θα είναι μαζί μέχρι το τέλος». «Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει. Τίποτα».