Οι μαμάδες που δεν εργάζονται και έχουν επιλέξει ν’ αφοσιωθούν στο μεγάλωμα των παιδιών τους και στις δουλειές του σπιτιού, έχουν επιβαρυμένο πρόγραμμα, αν και επικρατεί η αντίθετη άποψη.
Όλοι πιστεύουν ότι το να μένεις στο σπίτι, χωρίς να δουλεύεις, για να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, είναι εύκολο.
Συχνά, οι γυναίκες που επιλέγουν να μείνουν στο σπίτι θεωρούνται προνομιούχες, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που τις κατακρίνουν, αν τολμήσουν να παραπονεθούν έστω και για το παραμικρό.
Πολλές είναι οι μαμάδες που συχνά ξεσπούν, προσπαθώντας να εξηγήσουν ότι το μόνο που χρειάζονται είναι λίγος χρόνος για τον εαυτό τους, ακόμα κι αν δεν εργάζονται εκτός σπιτιού.
Μία από αυτές, η Bridgitte Anne, έγραψε ένα κείμενο για τις μαμάδες που δεν εργάζονται εκτός σπιτιού και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, μεταφέροντας τη δική της εμπειρία και προσπαθώντας να στείλει μήνυμα, όχι μόνο στις μαμάδες που δεν εργάζονται, αλλά και στους φίλους της.
Πιο δυνατή ακόμα και από το κείμενό της είναι η φωτογραφία με την οποία το συνόδευσε. Είναι σίγουρο ότι όλες οι μαμάδες – εργαζόμενες και μη – θα ταυτιστείτε μαζί της.
«Είσαι τυχερή. Δεν δουλεύεις»
«Είσαι τεμπέλα».
«Δεν είναι δουλειά να μένεις στο σπίτι. Μην παραπονιέσαι», μας λένε.
Η αλήθεια, όμως, είναι άλλη: είναι απίστευτα δύσκολο και τρομερά φορτικό να είσαι μαμά και να μένεις στο σπίτι.
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνη σου. Μπάνιο, καφές, διάβασμα, ακόμα και τουαλέτα: Όλα αυτά δεν μπορείς να τα κάνεις χωρίς να έχεις κάποιον να κρέμεται από το πόδι σου και να κλαίει.
Δεν κάνεις διαλείμματα, εκτός αν κοιμάσαι – αν και τον χρόνο εκείνο τον χρησιμοποιείς για καθαρίσεις.
Αγωνίζεσαι διαρκώς να βρεις τρόπους για να διασκεδάζεις κάποιον. Κυριολεκτικά, το κάνεις αυτό τουλάχιστον 12 ώρες την ημέρα!
Φοράς τα ίδια ρούχα, που μυρίζουν ιδρώτα και δάκρυα, για ημέρες. Είναι ήδη λερωμένα και δεν χρειάζεται να μπεις στον κόπο να αλλάξεις.
Ξεχνάς τι σημαίνει ή πώς να είσαι αυτόνομος ενήλικας, επειδή τώρα όλη σου η ύπαρξη γυρίζει γύρω από ένα παιδί.
Κοιτάζεις τις εργαζόμενες μαμάδες με ζήλεια, επειδή εύχεσαι να μπορούσες να συζητήσεις και εσύ μια φορά ως ενήλικας – έστω και για λίγο.
Κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη του μπάνιου και ουρλιάζεις μέσα στις πετσέτες, κλαίγοντας, επειδή χρειάζεσαι ΈΝΑ ΛΕΠΤΟ να ανασάνεις, ενώ το παιδί σου έξω από την πόρτα φωνάζει “μαμά” και προσπαθεί να μπει μέσα.
Οι περισσότερες από εμάς δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε αυτό να κάνουμε και όταν –αποκαμωμένες ψυχολογικά και σωματικά- ξεσπάσουμε όλοι αναρωτιούνται “μα γιατί κλαις, αφού κάθεσαι όλη την ημέρα”.
Θα είμαι ειλικρινής: Έκρινα και εγώ τις μαμάδες που έμεναν στο σπίτι. Αλλά ΤΩΡΑ καταλαβαίνω. Εκείνοι που έλεγαν πως θα είναι εδώ για να βοηθήσουν, εξαφανίστηκαν και μένεις μόνη με την αίσθηση της αποτυχίας να σε πνίγει.
Το σπίτι μου δεν είναι καθαρό, εγώ δεν είμαι καθαρή, τα πιάτα είναι άπλυτα, όλη την ημέρα σήμερα σχεδόν ουρλιάζω και νιώθω ενοχές. Μόνο ενοχές, που τα παιδιά μου ήταν παρόντες και μάρτυρες σε αυτά τα ξεσπάσματα.
Αλλά είμαι μόνη…
Σας παρακαλώ, μην ξεχνάτε τις φίλες σας που είναι μαμάδες και μένουν στο σπίτι. Δεν είμαστε καλά…».