Η απώλεια ενός παιδιού είναι η πιο δύσκολη κατάσταση που μπορεί να βιώσει μία μητέρα και δεν πρόκειται να την ξεπεράσει ποτέ.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τον πόνο των μαμάδων που χάνουν τα παιδιά τους. Είναι ένα συναίσθημα που, προσωπικά, αδυνατώ όχι μόνο να το φανταστώ, αλλά και να το ξεστομίσω δυνατά… Η μαμά που μιλάει πιο κάτω, όμως, το έζησε. Έχασε το μωράκι της λίγο πριν αυτό έρθει στον κόσμο και περιγράφει την εμπειρία της, λέγοντας πως η πληγή της δεν θα κλείσει ποτέ τελείως.
«Όταν συνέβη…
“Λυπάμαι πολύ”, είπε η γιατρός μου καθώς απομάκρυνε τα χέρια της από τον υπέρηχο. Με πλησιάσε και, με χείλη που έτρεμαν, μου ανακοίνωσε ότι το μωρό μου είναι νεκρό.
Το ήξερα ήδη… Απ’ όταν έμεινα για πρώτη φορά έγκυος, είχα το προαίσθημα ότι δεν θα πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος. Τότε, όμως, ξεπεράσαμε τον κίνδυνο και οι ανησυχίες μου δεν επιβεβαιώθηκαν.
Το ήξερα ήδη… Στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου δεν ένιωθα το μωρό όπως στην πρώτη. Μου είπαν να μην ανησυχώ και πως όλα θα πάνε καλά. Το ίδιο ακριβώς μου είπε και η γυναικολόγος λίγο πριν γλιστρήσει το μικρό ντόπλερ πάνω στην στρογγυλή κοιλιά μου, ψάχνοντας να βρει τον καρδιακό παλμό του εμβρύου. Όμως, εγώ, ανησυχούσα ακόμα και οι ανησυχίες μου, αυτήν τη φορά, επιβεβαιώθηκαν.
Το ήξερα ήδη… Το γνώριζα πριν ακόμα καθίσω στην ειδική καρέκλα για την εξέταση. Το κατάλαβα αμέσως, όταν το είδα στον υπέρηχο με την πλατούλα γυρισμένη προς εμένα. Δεν κατάφερα να δω το προσωπάκι του για τελευταία φορά. Από τα προηγούμενα υπερηχογραφήματα, ήξερα ότι μοιάζει με τον αδελφό του με έναν μοναδικό τρόπο.
Παρόλο που το ήξερα, όμως, παρακαλούσα να κάνω λάθος. Εκλιπαρούσα τον θεό να ακούσω την καρδούλα του και να το δω να σαλεύει μέσα στην κοιλιά μου με τον υπέρηχο.
“Λυπάμαι πολύ” είπε η γιατρός και οι προσευχές μου διακόπηκαν. Η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή και η ανάσα μου ξεχάστηκε, δεν έβγαινε απ’ το στέρνο… “Δεν υπάρχει καρδιακός παλμός;” ψιθύρισα. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά και με χείλη που έτρεμαν ακόμα επιβεβαίωσε τον πιο κακό μου εφιάλτη.
Ακολούθησε μία περίοδος θρήνου. Όταν χάνεις ένα μωρό, ακόμα κι ας μην είχες ποτέ την ευκαιρία να το κρατήσεις αγκαλιά, το συναίσθημα είναι οδυνηρό. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό ήμουν συνέχεια ξαπλωμένη και κοιτούσα το κενό. Η θλίψη πάγωσε τα σωθικά μου. Η απελπισία μου ρουφούσε την ενέργεια. Το μόνο που με έβγαζε από αυτή την κατάσταση, ήταν ο γιος μου και ο άντρας μου, που προσπαθούσαν να με βοηθήσουν να το ξεπεράσω.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα…
Δεν κλαίω τόσο πολύ όσο στην αρχή. Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά, μου έρχονται ακόμα δάκρυα όταν θυμάμαι τα λόγια της γιατρού μου. Συνήθιζα να κλαίω όλη μέρα αλλά πλέον φυλάω το κλάμα μου για τις βραδινές ώρες, όταν δεν με βλέπει κανείς. Δεν πολεμάω τα δάκρυα όπως παλιά… Ξέρω πως θα με βοηθήσουν να το ξεπεράσω και τ’ αφήνω να τρέχουν όταν όλοι κοιμούνται και είναι ήσυχα.
Στην αρχή οι στιγμές ηρεμίας ήταν ελάχιστες. Το μυαλό μου ταξίδευε διαρκώς στο παιδί που έχασα. Σιγά σιγά, οι στιγμές έγιναν ολόκληρες μέρες και σήμερα, μπορεί να διαρκέσουν και εβδομάδες. Στο βάθος, όμως, της καρδιάς μου, η πληγή παραμένει πάντα εκεί.
Μία πληγή που σου θυμίζει πόσο πολύ αγάπησες αυτό το πλασματάκι, και πόσο τυχερή ήσουν που μπόρεσες να αγαπήσεις τόσο βαθιά! Η θλίψη θα είναι για πάντα εκεί και θα σου θυμίζει τον μοναδικό δεσμό που μοιραστήκατε έστω για λίγο μόνο οι δυο σας. Κι ενώ μαθαίνεις να ζεις μαζί της, ωριμάζεις, μεγαλώνεις, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα και να συγχωρείς. Ένα συναίσθημα που δεν θα το αποχωριστώ ποτέ γιατί η καρδιά της μάνας που έχασε ένα παιδί, θα είναι για πάντα ραγισμένη».