Η γυναίκα της ιστορίας που ακολουθεί, αναλαμβάνει το παιδί της αδελφής της για να την ξεκουράσει. Δεν περιμένει ποτέ να της το ζητήσει. Παρακάτω ακολουθεί η ιστορία της όπως η ίδια την περιγράφει και συγκινεί.
Φροντίζει σαν δεύτερη μάνα το παίδι:
«Δεν περιμένω από την αδελφή μου να μου ζητήσει να της πάρω το μωρό. Ουπς! Αυτό μπορεί να ακούστηκε σαν απαγωγή… Αφήστε με να σας εξηγήσω.
Όταν επισκέπτομαι την αδελφή μου και κρατάω το μικρό μου ανιψάκι, το οποίο μυρίζει σαν πασπαλισμένο με αστερόσκονη, της λέω ότι θα τον πάρω λίγο στην κρεβατοκάμαρα, βάζω στην τηλεόραση την αγαπημένη μου τηλεοπτική εκπομπή και είναι δικός μου τις επόμενες δύο ώρες.
Θα του αλλάξω τις πάνες εκείνο το διάστημα που τον έχω μαζί μου, τα ρούχα του αν βραχεί, θα τον ταΐσω, όταν πεινάσει. Κι εκείνη ξέρει ότι έχει μία – δύο ώρες να τις περάσει όπως της αρέσει. Να φάει, να βάλει σκούπα, να κάνει ένα μπάνιο, να δει το αγαπημένο της ντοκιμαντέρ με ηρεμία.
Τέλος πάντων επιλέγει να περάσει αυτόν τον χρόνο, όπως θέλει. Είναι Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ. Δεν την ρωτάω και δεν την κρίνω. Μόνο εκείνη γνωρίζει τι θέλει το σώμα της και η καρδιά της, και πραγματικά το αξίζει.
Εγώ, εκείνη, ο μικρός; Όλοι νιώθουμε τέλεια. Είναι ένα υπέροχο διάλειμμα από τον κόσμο μας και για τους τρεις. Βλέπετε, αν περιμένω πρώτα να τη ρωτήσω τι να κάνω, τι τι τι, το χάσαμε το παιχνίδι. Δεν θα συμβεί ποτέ και θα νιώθω ένοχη και ντροπή, γιατί μπορούσα να κάνω κάτι και δεν το έκανα.
Δεν θα μου το ζητούσε ποτέ. Όπως και κάθε μαμά θα προτιμούσε να καταρρεύσει, παρά να ζητήσει από κάποιον βοήθεια.
Φίλες μου, πρέπει να σταματήσει αυτό το αφήγημα. Όλοι το βλέπουμε. Σε memes και άρθρα για την εξάντληση της μαμάς. Ξέρουμε ότι συμβαίνει. Μας έχουν μάθει τρόπους που μπορούμε να βοηθήσουμε μια μαμά που είναι πτώμα. Όμως, θα περιμένουμε να εξαντληθεί εντελώς; Ας κάνουμε ένα βήμα προτού γίνει αυτό.
Είμαι κι εγώ μητέρα τριών παιδιών. Δεν είναι πλέον μωρά. Το ένα είναι ψηλότερο από μένα, το άλλο στο ύψος μου και το τρίτο εκεί περίπου. Αλλά, όταν ήταν μικρά, έβλεπα τόσες μαμάδες γύρω μου κουρασμένες, εξαντλημένες και χωρίς ενέργεια που οι καρδιά μου ράγιζε.
Όσο για μένα; Είχα τα βράδια της Παρασκευής. Η πεθερά μου δεν περίμενε να ζητήσω κάτι. Ούτε περίμενε να πεθάνω από την κούραση. Αντ’ αυτού ερχόταν κάθε Παρασκευή βράδυ, έπαιρνε τα παιδιά που τα λατρεύει και περνούσε ώρες μαζί τους κι εγώ απολάμβανα αυτόν τον ελεύθερο χρόνο. Ήταν αυτό που λέμε win/win. Κερδισμένες και οι δύο.
Ανεξαρτήτως του πόσο δύσκολη ήταν η εβδομάδα μου, πόσο κουρασμένη ήμουν, ήξερα ότι το βράδυ της Παρασκευής ήταν δικό μου και το περίμενα πώς και πώς. Και τι ευλογία ήταν αυτή!
Πέρα από τα όμορφα δώρα που μου έχει χαρίσει η πεθερά μου όλα αυτά τα χρόνια, τίποτα δεν συγκρίνεται με το δώρο εκείνων των βραδινών της Παρασκευής. Ήταν το καλύτερο, τέλος.
Τώρα; Τώρα κάνω εγώ το ίδιο στην αδελφή μου. Δεν περιμένω να κλατάρει. Είμαι εκεί για εκείνη. Την αγαπάω όπως και το μωρό. Αυτό κάνει πιο ισχυρό τόσο τον δεσμό μεταξύ μας, όσο και τον δικό μου με το ανιψάκι μου».
