Η Ελεονόρα Μελέτη δημοσίευσε ένα κείμενό της, στο προσωπικό της blog eleonora.gr, σχετικά με το bullying που υφίστανται μερικές μαμάδες από άλλες μητέρες. Ένα είδος bullying που δεν έχει συζητηθεί τόσο όσο του άξιζε, αλλά υπάρχει.
Πρόκειται για ένα κείμενο που θα κάνει πολλές μητέρες να ταυτιστούν, θα αφυπνίσει και θα διορθώσει τον τρόπο σκέψη πολλών άλλων μητέρων εκεί έξω.
Πολύς ντόρος γίνεται τα τελευταία χρόνια με bullying. Τόσο πολύ που σε μερικές περιπτώσεις ενοχλούμαι να ακούω τον κάθε τυχάρπαστο να επιζητά ψίχουλα προσοχής θεωρώντας τον εαυτό του θύμα εκφοβισμού.
Είναι θλιβερό ένας όρος όπως αυτός του εκφοβισμού και η βαθύτερη έννοια του να δέχεται κυριολεκτικά… bullying όταν τον χρησιμοποιούν ως αφορμή για αυτοπροβολή κάνοντας λόγω για ανύπαρκτα παιδικά τραύματα από φευγαλέα περιστατικά που ανέσυραν από το συρτάρι των αναμνήσεων βαφτίζοντας τα εκφοβισμό μήπως και προκαλέσουν αίσθηση.
Από τις λίγες φορές ωστόσο που η λέξη bullying μου χτύπησε καμπανάκι και είπα “ναι, αυτό θα μπορούσε να γίνει ωραίο editorial, είναι όταν μία διαδικτυακή φίλη μου ζήτησε να γράψω για τον «εκφοβισμό» που γίνεται συχνά από μαμάδες σε μαμάδες.
Ίσως να μην χρησιμοποιήσω τον όρο bullying γιατί σας είπα, τον τσιγκουνεύομαι, ίσως δεν έχω κάποιον άλλο όρο να χρησιμοποιήσω ώστε να περιγράψω αυτή την άτυπη κόντρα που ξεσπά ανάμεσα σε μαμάδες, όταν ξεκινά κουβέντα γύρω από τα παιδιά και τα μεγάλωμα τους, αλλά ναι, υπάρχει ένας αθέμιτος ανταγωνισμός, ένα βουβός πόλεμος που εμένα προσωπικά με θυμώνει.
Μου έχει συμβεί. Το έχω ζήσει. Περισσότερες από μία φορές. Και μπορώ να μετατραπώ σε σωστή σκύλα, που χωρίς να δείξει ευθιξία, ή ηττοπάθεια, θα βγει μπροστά και θα βάλει τα όρια που πρέπει, σε στόματα, προθέσεις και σκέψεις.
Γενικότερα σαν άνθρωπος είμαι ανοιχτή σε συμβουλές. Ειδικά τους τελευταίους μήνες που έγινα μαμά, ακούω, συχνά ρωτάω, διαβάζω αναζητώντας να κάνω το καλύτερο για το παιδί μου.
Έχει τύχει όμως να δεχτώ κριτική από άλλες μαμάδες, για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου. Και αυτό όχι γιατί έχει εντοπιστεί κάποιο λάθος σε όλα όσα εφαρμόζω, αλλά στο γιατί ο τρόπος που έχω επιλέξει να πορευτώ σε σχέση με το παιδί μου διαφέρει από εκείνον που επέλεξαν οι άλλες μαμάδες όταν ήταν ο καιρός τους να πάρουν αντίστοιχες αποφάσεις.
Όχι, όχι, δεν αναφέρομαι σαφώς σε κάποιες ανεγκέφαλες εμπαθείς κυρίες που προκατειλημμένες απέναντι όχι σε μένα, αλλά στο σύστημα στο οποίο ανήκω εξαιτίας του επαγγέλματος μου, με έχουν κρίνει ως ανεπαρκή μάνα, αδιάφορη, κατηγορώντας μας ότι ταΐζω το παιδί μου σκόνες και αναθέτω την ανατροφή του σε νταντάδες, επειδή ανέβασα ένα, δύο ποστ από μία βραδινή μου έξοδο, ή από μία βόλτα στη θάλασσα, χωρίς να σκεφτούν ότι μπορεί να είχα μαζί μου το μωρό, ή να έχω αφήσει γάλα στο θήλαστρο προκειμένου να το ταΐσει η μαμά ή η πεθερά μου. Αυτό ναι, αυτό είναι μπουλιγνκ … ή μάλλον είναι χυδαία συμπεριφορά από μάνα σε μάνα, που πέρα του ότι δηλώνει παντελή έλλειψη σεβασμού , μαρτυρά και μία βαθιά αίσθηση κατωτερότητας, ζήλιας και εμπάθειας, χαρακτηριστικά που εγώ σαν μάνα δεν θα ήθελα καθόλου να τα έχω και να τα βιώνει μέσα από εμένα και η κόρη μου, μίας και οι μητέρες είναι το πρώτο πρότυπο για τα παιδιά τους.
Αναφέρομαι όμως σε κάποιες άλλες μαμάδες που κατά καιρούς έχουν προσπαθήσει να με πείσουν πως το να θηλάζω το παιδί μου έξι μήνες είναι “τραγικό”, γιατί “δεν έχει να του προσφέρει το παραμικρό, καθώς όσα έπρεπε να πάρει το μωρό τα πήρε από τις σαράντα πρώτες μέρες”, ή το να κοιμάμαι μαζί του τα βράδια, “με κάνει ανασφαλή με δικά μου άλυτα παιδικά τραύματα”.
Όλα όσα σας γράφω τα έχω ακούσει. Με διαλόγους που προκαλούν θυμό, και με ατάκες από μητέρες που θα μπορούσα να καταδικάσω εγώ πολύ πιο εύκολα και χάρη στην ευφράδεια λόγου που έχω αλλά και λόγω των επιχειρημάτων μου.
Γιατί το να δέχεται κριτική μία γυναίκα που θηλάζει το παιδί της έξι μήνες, (με ότι και αν συνεπάγεται αυτό σωματικό πόνο, χρονικό περιορισμό, προσωπικές δεσμεύσεις, ανισορροπία στη σχέση με τον σύντροφο σου) από μία μητέρα που θήλασε το παιδί της μία εβδομάδα, και δικαιολόγησε τον εαυτό της στην ίδια και στους γύρω της, λέγοντας πως «δεν είχε γάλα», είναι αστείο.
Γιατί αυτό που εμένα μου είπε ο γιατρός και η μαία μου ήταν ξεκάθαρο: “Δεν υπάρχει μητέρα που δεν έχει γάλα. Όσο δίνεις τόσο θα παράγεις. Υπάρχουν απλά γυναίκες που αναζητούν αφορμές για να μην θηλάσουν.” Και πάλι, εγώ δεν το ασπάζομαι απόλυτα αυτό, και παραδέχομαι πως στην τελική, ο θηλασμός είναι προσωπική απόφαση της κάθε γυναίκας.
Ποτέ όμως δεν μπήκα στη διαδικασία να βάλω τέλος στην κουβέντα που με ύφος έχει ανοίξει η πιο “έμπειρη” μαμά όσο παράλογο και αν μου φάνηκε το να “μου την μπαίνει” μία που ήξερε και ήξερα πως εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να μειώσει εμένα για να μην παραδεχτεί τον εαυτό της τη δική της ήττα.
Ο δολοφόνος συχνά να ξέρετε εμφανίζεται και ως σωτήρας. Μία μαμά που έχει περάσει από το σημείο που έχεις περάσει και εσύ, και απλά θέλει απλόχερα να διαθέσει τη γνώση της για να σε βοηθήσει. Έτσι σου παρουσιάζεται, στην πραγματικότητα η μάνα-“δολοφόνος” όμως η πρόθεση της είναι απλά να σε φέρει σε αμηχανία και να σε κάνει να νιώσεις λίγη.
”Τι εννοείς κοιμάται στο δωμάτιο σας; Εμένα ο γιος μου από 20 ημερών κοιμάται στο δωμάτιο του και μάλιστα σερί μέχρι το πρωί! Και αν έκλαιγε τον άφηνα , γιατί εμάς που μας άφηναν πάθαμε τίποτα;Κοίτα να της το κόψεις γιατί αργότερα θα σας βγάλει την πίστη. Και εκτός αυτού , κοίτα μήπως εσύ θέλεις να κοιμάσαι με το παιδί σου και όχι εκείνο με εσένα. Κοίτα λίγο τα θέματα σου». Μου είχε πει με σχεδόν απαξιωτικό ύφος «μαμά» μπροστά σε κόσμο.
Είχα απλά σφίξει τα δόντια, και σκεφτόμουνα να μην απαντήσω αλλά δεν κρατήθηκα.
“Τι εννοείς κοιμάται στο δωμάτιο του από 20 ημερών; Και σερί; Προφανώς δεν θήλασες, γιατί ως γνωστόν το γάλα σε σκόνη βοηθάει τα μωρά να κοιμηθούν βαριά, γιατί θα θηλάζονται μωρά ξυπνούν κάθε δύο με τρις ώρες, βλέπεις είναι σαφώς πιο θρεπτικό το μητρικό γάλα, αλλά και πιο αραιό και τα μωράκια πεινάνε, δεν χορταίνουν. Επίσης δεν έχεις ακούσει ποτέ για το σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου; Εμένα ο γιατρός μου , ο παιδίατρος, μας, μας είχε κάνει ολόκληρη συνεδρία γι’ αυτό και ας είχε συμβουλέψει να κρατήσουμε το παιδί στο δωμάτιο μας για έξι μήνες τουλάχιστον. Προφανώς ως μητέρα είσαι τελείως ανενημέρωτη και για την “συγκοίμιση”, το να κοιμάσαι δηλαδή με το παιδί σου, που έρευνες δείχνουν πως είναι πλέον επιτακτική ανάγκη στην ανατροφή ενός παιδιού, κάνοντας ξεκάθαρο πως η ψυχοκινητική ανάπτυξη των βρεφών έχει τρομερά οφέλη όταν αυτά κοιμούνται με τους γονείς τους. Αλλά και πάλι, εγώ στην τελική ακολουθώ το ένστικτό μου, και όχι όλα όσα μου λένε και διαβάζω και απορώ με το δικό σου ένστικτο, που αντέχει να αφήνει το παιδί σου να κλαίει. Μάλλον το μεγαλώσεις όπως οι “παλιακές” γενιές που αφήναν τα μωρά τους να κλαίνε, ενώ εκείνα περιμένανε να νιώσουν ασφαλή στην αγκαλιά των γονιών τους. Είναι ξεκάθαρο πως δεν έχεις ιδέα πως οι ειδικοί πλέον λένε πως ένα παιδί που δεν βρίσκει ανταπόκριση στο κλάμα του, γίνεται ένας τραυματισμένος ενήλικας.
«Με παρεξήγησες»… πήγε να μου πει αλλά την έκοψα.
Καθόλου δεν σε παρεξήγησα κουκλίτσα μου. Και όποια κουκλίτσα τολμά να πει σε μία μάνα το παραμικρό.
Σαφώς και θα ακούσω συμβουλές, κριτική όμως δεν θα δεχτώ από καμία, ειδικά όταν έχω διαλέξει άλλο τρόπο και άλλο δρόμο για να μεγαλώσω το παιδί μου. Και από σεβασμό και μόνο καμία μάνα δεν πρέπει να προκαλεί μία άλλη μάνα σε τέτοιου είδους ευτελή debate.
Η μητρότητα είναι κάτι ιερό, κάτι οικουμενικά μαγικό αλλά καθαρά προσωπικό στο πως θα βιωθεί. Και στην πράξη αν τελικά υπάρχει λάθος και σωστό , ο τελικός κριτής θα είναι ένας. Το ίδιο το παιδί. Το οποίο , μόνο όταν ενηλικιωθεί και το ίδιο, και φέρει και αυτό στον κόσμο τα δικά του παιδιά, θα μπορεί πλέον να έχει εικόνα τόσο για το κατά πόσο καλή μάνα ήταν η μητέρα του αλλά ακόμα περισσότερο για το πόσο αγνές και απελευθερωμένες ήταν οι προθέσεις της σε οτιδήποτε και αν έκανε.
Κανείς μας δεν γεννήθηκε γονιός, και δεν υπάρχουν και οδηγίες “χρήσεις”. Επομένως κανείς δεν μπορεί να κρίνει, παρά μόνο ο αποδέκτης της συμπεριφοράς μας.
Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες.