Η απώλεια του παιδιού στο μαιευτήριο είναι ένας από τους μεγαλύτερους πόνους που μπορεί να βιώσει μία γυναίκα και που ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσει.
Τα χρόνια περνούν, τα Χριστούγεννα περνούν, κυλάνε σαν νερό, παγωμένο, αναζωογονητικό.
Κι εσύ προχωράς, και μπορεί να μην ξεχνάς, αλλά δε θυμάσαι πια όπως παλιά, όπως στις αρχές.
Όμως όταν θυμάσαι, όταν ένα κρύο αεράκι σου θυμίζει την κρύα σου καρδιά ένα βράδυ στην αίθουσα τοκετών,
Όταν το παιδί σου σε ρωτά αν είχε γεννηθεί ο αδερφός του πόσο χρονών θα ήταν τώρα,
Όταν κοντοστέκεσαι πριν απαντήσεις στην ερώτηση πόσα παιδιά έχεις,
Τότε ο χρόνος πίσω γυρνά, κι ο χρόνος σταματά, και παγώνει στη στιγμή εκείνη, που σου είπαν:
«Λυπάμαι, το μωρό σας δε ζει».
Και για λίγο γίνεσαι ξανά εκείνη η μάνα, που καταρρέει, που δεν ξέρει τι να κάνει και πως να φερθεί, που εύχεται να είναι όλα αυτά ένα όνειρο κακό που θα τελειώσει γρήγορα.
Και για λίγο, ανάμεσα στα λαμπάκια τα γιορτινά, και τα βλέμματα τα ζεστά, γίνεσαι ξανά ολόκληρη ένας πόνος, μια απόγνωση, μια μαύρη εικόνα.
Και μένεις εκεί, για όσο χρειάζεται, για όσο χρειάζεσαι.
Μέχρι να ξανάρθεις στο τώρα, σε αυτό το τώρα που καθορίστηκε τόσο πολύ από εκείνη τη στιγμή, αλλά και από τόσες άλλες μικρές και μεγάλες στιγμές της ζωής,
Όλες αυτές, που σε έκαναν αυτή που είσαι:
Μια όμορφη και δυνατή γυναίκα που όλα τα δέχεται, και όλα τα χωρά.
Που ανοίγει στον πόνο, στη θλίψη, στα γέλια, στη χαρά, με δύναμη αρχέγονη.
Εσένα, μια γυναίκα που ακόμα και μέσα στα μεγαλύτερα σκοτάδια, φέρνει πάντα μια αχτίδα αγάπης, συνέχειας και ελπίδας.
Σε σένα λοιπόν σήμερα, όπως κι αν νιώθεις, όπως και όπου κι αν είσαι, εύχομαι χρόνια πολλά και φωτεινά, και σ΄ ευχαριστώ που υπάρχεις και μας δείχνεις το δρόμο.
Να είσαι καλά!