Γυναίκα γεννήθηκε με AIDS κληρονομώντας τον ιό από τη μητέρα της, η οποία ήταν θετική και δεν το γνώριζε, με αποτέλεσμα να βιώνει άθελά της έναν στιγματισμό.
Πρόκειται γία από τις περιπτώσεις που κληρονομείς κάτι για το οποίο δεν είσαι υπεύθυνος και για το οποίο, ωστόσο, βιώνεις έναν στιγματισμό.
Συγκλονίζει η αληθινή ιστορία αυτής της κοπέλας, η οποία γεννήθηκε με AIDS την εποχή που το στίγμα και ο φόβος ήταν πολύ μεγαλύτερος και περνά μηνύματα ζωής.
«Γεννήθηκα το 1986 με HIV. Η κατάστασή μου ανακαλύφθηκε, όταν ήμουν επτά ετών και έλαβα τη διάγνωση, ότι έχω AIDS. Μου είπαν: HIV είναι το ακρωνύμιο του Ιού της Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας. Δεν ήταν κάτι που με τρόμαξε. Ήμουν άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, όμως είχα έναν επιπλέον ιό στο σώμα μου.
Απέκτησα τον ιό στη γέννησή μου. Η μητέρα μου ήταν θετική, αλλά δεν το γνώριζε. Είχε κολλήσει τον ιό από έναν σύντροφο που είχε πριν παντρευτεί τον πατέρα μου. Έχω επίσης δύο μεγαλύτερους αδελφούς, οι οποίοι είναι αρνητικοί, όπως και ο πατέρας μου.
Αμέσως, απέκτησα δύο διαφορετικούς κόσμους. Έναν κοντά στην οικογένειά μου και έναν κοντά στους γιατρούς, λόγω της νέας μου κατάστασης. Τα αναβολικά στεροειδή και η ζιδοβουδίνη ήταν τα μόνα διαθέσιμα φάρμακα το 1993. Η μητέρα μου είχε διασυνδέσεις με ένα παιδιατρικό νοσοκομείο για το AIDS κι εκεί έλαβα την πρώτη μου συνδυαστική θεραπεία. Έμαθα τόσα πολλά εκεί. Δεν είχα ακόμη γνώση του σώματός μου από τις ακτινογραφίες, τα ψυχολογικά τεστ, τις εξετάσεις των ματιών, που με κοίμιζαν επειδή φοβόμουν τις βελόνες, αλλά απέκτησα μία ευρεία γνώση για το εύρος των ασθενειών και των αναπηριών.
Αυτό που σκάλωσε στο κεφάλι μου, όταν έμαθα τι ήταν η ασθένειά μου ήταν ότι το να είσαι άνθρωπος είναι συναίσθημα. Έμαθα ότι οι άνθρωποι δεν νιώθουν πόνο μόνο σωματικά, αλλά και συναισθηματικά. Το στίγμα και ο HIV ήταν ένας πραγματικός τρόμος τη δεκαετία του ’90. Έμαθα κρυφακούγοντας συζητήσεις γονέων στο νοσοκομείο. Γνώρισα ανθρώπους που ακολουθούσαν τους δικούς τους με τη χλωρίνη για να είναι καθαροί, που είχαν τα δικά τους ξεχωριστά πιάτα, δεν επιτρεπόταν να κάνουν κάμπινγκ και ήταν περιθωριοποιημένοι από τις κοινότητές τους.
Όχι μόνο είχαν να αντιμετωπίσουν τον σωματικό πόνο, είχαν και τον ψυχικό. Στεναχωριόμουν που άκουγα για ανθρώπους να πληγώνουν ο ένας τον άλλον. Δεν ήθελα να είμαι ένας άνθρωπος που θα διαιώνιζε το στίγμα. Ήξερα πώς ήταν να νιώθεις έτσι.
Μεγαλώνοντας, προσπαθούσα να βάζω τον ιό ασπίδα στο στίγμα. Μεγάλωνα ακούγοντας αστεία για τον HIV, για την αδιαφορία και την αγένεια. Δεν ήθελα έξτρα προσοχή. Αναρωτιόμουν αν έδειχνα άρρωστη ή αν κάποιος έλεγε ότι είμαι θετική ή σκεφτόταν οτιδήποτε για μένα.
Μόνο μία στιγμή στο σχολείο με επηρέασε πολύ.Ο δάσκαλος των αγγλικών μου άρχιζε πάντα συζητήσεις στην τάξη για τρέχοντα ζητήματα. Ένας συμμαθητής μου επεσήμανε ότι ήταν Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS και ο δάσκαλός μου απάντησε: “Δεν θα συναντήσετε ποτέ κανέναν με AIDS. Τέλος η συζήτηση”. Συνέχισε με το επόμενο θέμα. Έκατσα σιωπηλή ουρλιάζοντας από μέσα μου. “Έχω AIDS. ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟ. ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ”. Όμως δεν μπορούσα να το φωνάξω. Ένιωσα τόσο αδύναμη και μικρή, ένα συναίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Και δεν μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση. Είμαι άνθρωπος.
Τον ίδιο χρόνο αρρώστησα με κρυπτοκοκκική μηνιγγίτιδα. Δεν είχα ξανανιώσει τέτοιο πόνο. Το κεφάλι μου ένιωθα ότι θα σπάσει ακόμη και με ένα άγγιγμα. Όταν είπα στον πατέρα μου ότι έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, αμέσως σκέφτηκα όλη αυτή την ακτινοβολία που θα έπαιρνα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν όγκος στον εγκέφαλο.
Προσευχήθηκα σιωπηλά. Δεν ήθελα να τρομάξω τον πατέρα μου. Είχα δυστυχώς δει πολλούς γονείς να χάνουν τα παιδιά τους κι εγώ είχα ως αποστολή να θάψω εγώ τους γονείς μου, όχι αυτοί εμένα.
“Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και κάμψε την πλάτη σου σαν γάτα” μου είπε ο γιατρός, πριν μου κάνει την εξέταση και μου πάρει υγρό από τη σπονδυλική στήλη. Τα αποτελέσματα έδειξαν κρυπτοκοκκική μηνιγγίτιδα, όχι όγκο στον εγκέφαλο. Μπορούσα να το χειριστώ. Όμως, κι αυτό ήταν μία ασθένεια που ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί. Την πέρασα τέσσερις φορές από τα 16 έως τα 18 μου. Και τις τέσσερις φορές μου είπαν ότι μπορεί και να μην ζήσω.
Η τέταρτη φορά ήταν η πιο δύσκολη μάχη από όλες. Έχασα το τέταρτο εξάμηνο της σχολής μου, γιατί ήμουν πάνω από έναν μήνα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπρεπε να μεταφερθώ, γιατί θα πέθαινα. Η μόλυνση ήταν σοβαρή. Η μοναξιά που ένιωσα με το σώμα μου σε αυτές τις μάχες ήταν απίστευτες, μέχρι που άρχισα να το αγαπώ.
Τα κατάφερα, αλλά με προκλήσεις. Κατά την ανάρρωσή μου έχασα πολύ βάρος, έδειχνα άρρωστη. Έκανα φίλους που η κατάστασή τους ήταν πιο δύσκολη. Μία από τις φίλες μου ήταν νεότερη από μένα και είχε λευχαιμία. Τη μία μέρα είχε πλούσιες κοτσίδες και την επόμενη ήταν φαλακρή.
Όταν επέστρεψα στη σχολή, μίλησα για την κατάσταση της υγείας μου. Πριν κλείσω τα 19 μου χρόνια. Σόκαρα τους ανθρώπους, καθώς ήμουν ετεροφυλόφιλη. Είδα ανθρώπους σκεπτικούς. Ο HIV δεν διαχωρίζει φυλές, εθνότητες ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Κινητοποιήθηκα για να καταπολεμήσω το στίγμα. Το στίγμα δεν είναι μόνο επώδυνο, αλλά και καταστροφικό.
Όσο περισσότερο μιλάω για τον ιό, τόσο περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι το μήνυμά μου είναι οικουμενικό. Όλο αντιμετωπίζουν εμπόδια στη ζωή. Στα 20 μου συνάντησα εκείνον τον δάσκαλο των αγγλικών μου. Ήθελα να μοιραστώ μαζί του εκείνη τη στιγμή που με πλήγωσε.
Δεν με θυμόταν κι έτσι του φρέσκαρα λίγο τη μνήμη. Του είπα για την ημέρα του AIDS και την ατάκα του. Εκεί τον ενημέρωσα ότι το είχα εκ γενετής. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό για λίγο και μετά μου ζήτησε συγγνώμη. Τη δέχτηκα. Ήταν μία κάθαρση για μένα, αλλά και μία εμπειρία γνώσης για εκείνον.
Η αδιαφορία είναι έλλειψη παιδείας. Όπως και το στίγμα. Σήμερα είμαι μία πολεμίστρια του στίγματος. Μοιραζόμενη την ιστορία μου ελπίζω ο κόσμος να γίνει λίγο πιο ευγενικός επειδή όλο είμαστε άνθρωποι».