Η Σοφία Φιλέα, που εγκατέλειψε την Αθήνα και ζει σ’ ένα χωριό της Μάνης, τα τελευταία εννιά χρόνια, μιλάει στο iefimerida.gr για την απόφαση που πήρε.
Τελειώνοντας το Πάντειο πανεπιστήμιο, η Σοφία Φιλέα βρίσκει δουλειά στις πωλήσεις και όλα φαίνεται πως έχουν πάρει το δρόμο τους, αλλά η ίδια έχει σταματήσει να βρίσκει χαρά, οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις συνεχώς αυξάνονται και μέσα από τα μαθήματα ζωγραφικής ταξιδεύει σε άλλους κόσμους.
Αρκετά βράδια κάθεται στο σπίτι της, ζωγραφίζοντας και δημιουργώντας ένα κοριτσάκι που πετάει και αργότερα η Σοφία Φιλέα θα συνειδητοποιήσει πως αυτό το κοριτσάκι είναι η ίδια που θέλει να δραπετεύσει από τη πόλη και να κάνει μια νέα αρχή στο χωριό του μπαμπά της.
Το 2013, η Σοφία Φιλέα πήρε την απόφαση να παραιτηθεί από την εργασία της και χωρίς plan b να εγκατασταθεί στη δυτική Μάνη, στον τόπο καταγωγής του μπαμπάς της, όπου περνούσε τα καλοκαίρια της.
Το πρώτο διάστημα η Σοφία Φιλέα είχε ανάγκη από ηρεμία και σύντομα ξεκίνησε να ασχολείται πιο ενεργά με τη ζωγραφική. Εξάλλου, από μικρή ηλικία είχε το όνειρο να μπει στη Καλών Τεχνών και να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη ζωγραφική.
Εννιά χρόνια μετά, η Σοφία Φιλέα έχει βρει την καλλιτεχνική της ταυτότητα και παράλληλα δραστηριοποιείται μαζί με τον σύζυγο της με outdoor δραστηριότητες στην ευρύτερη περιοχή. Φτιάχνει το πρόγραμμα της, κάνει βόλτες δίπλα στη θάλασσα, απολαμβάνει φρούτα και λαχανικά από τον κήπο και ζει την ζωή που ονειρευόταν όταν ακόμα βρισκόταν στο διαμέρισμα της στην Αθήνα στέλνοντας το μήνυμα πως οι στόχοι μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Σοφία πού εργαζόσουν και πώς ξεκίνησε να σου μπαίνει η ιδέα να μετακομίσεις στην επαρχία;
Ήμουν υπάλληλος σε μεγάλη εταιρεία τηλεπικοινωνιών, στα κεντρικά γραφεία, και σε πολύ καλή θέση. Αν και είχα τελειώσει τη Πάντειο δεν ασχολήθηκα ποτέ με τον τομέα μου, μπήκα στις πωλήσεις και κόλλησα. Όμως, είχα φτάσει σε ένα σημείο που δεν ήμουν χαρούμενη. Εκείνη την περίοδο, μιλάω για το 2013, ήταν λίγο της μόδας η αποκέντρωση και υπήρχαν διάφορα προγράμματα για να καλλιεργήσεις σαλιγκάρια, άλλα με σπιρουλίνα και έτσι ξεκίνησα να κάνω μια έρευνα αγοράς. Έψαχνα τρόπους να φύγω από την πόλη και να πάω να ζήσω στο χωριό του μπαμπά μου, στον Άγιο Δημήτριο, στη Δυτική Μάνη. Μέσα από τα προγράμματα δεν μπορούσα να βγάλω άκρη και δεν ήθελα να πάω στο χωριό και να δουλεύω υπάλληλος, έψαχνα τρόπους να βιοποριστώ με κάτι δικό μου..
Δεν είχα ζήσει ποτέ στο χωριό, όπως όλες οι οικογένειες, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε το Πάσχα και το καλοκαίρι για να περάσουμε τις διακοπές μας. Όταν μεγαλώσα οι γονείς μου έμεναν στο χωριό από το Πάσχα και έφευγαν τον Δεκέμβριο. Μου άρεσε πολύ αυτό που έκαναν, αλλά εγώ λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων στην Αθήνα, δεν μπορούσα να ακολουθήσω.
Κάποια στιγμή τα πράγματα στη δουλειά δεν ήταν ότι καλύτερο, είχε ξεκινήσει η κρίση, η ποιότητα ζωής άρχισε να δυσκολεύει πολύ και έφτασα σε ένα σημείο που πέρα από τους φίλους μου δεν με κρατούσε τίποτα άλλο στη πόλη. Άρχισα να το βρίσκω λίγο μαζοχιστικό να κάθομαι στην Αθήνα με όλες τις δυσκολίες που είχαν ήδη ξεκινήσει να υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα και αποφάσισα να φύγω χωρίς να έχω κάποιο πλάνο. Η αρχική μου ιδέα ήταν να πάω ένα δίμηνο στο χωριό να ξεκουραστώ και στη συνέχεια να πιάσω δουλειά σε κρουαζιερόπλοιο μιας και μου άρεσαν τα ταξίδια. Ο μπαμπάς μου εργαζόταν ως ναυτικός οπότε είχα τρόπο να βρω δουλειά. Τελικά μετακόμισα για δύο μήνες στο χωριό και δεν ήθελα με τίποτα να φύγω.
Πήρες εύκολα την απόφαση να φύγεις από την Αθήνα;
Πολύ γρήγορα! Πέρασα μια βδομάδα σε ένα spiritual retreat που δεν είχαμε επαφή με τον έξω κόσμο, ούτε καν είχαμε κινητό ανοιχτό και το απόλαυσα γιατί μέχρι τότε ήμουν συνέχεια online, πήγαινα παντού με το laptop και το κινητό μου δεν σταματούσε να χτυπάει. Στο τέλος της βδομάδας που καθόμουν με μια παρέα και συζητούσαμε διαπίστωσα πως δεν είμαι χαρούμενη. Ήθελα αυτή την διάθεση από το ταξίδι να την κρατήσω στην καθημερινότητα μου, αλλά πάνω από τρεις ημέρες δεν κατάφερα να τη διατηρήσω. Τις επόμενες ημέρες τσακώθηκα με τον προϊστάμενο μου και δύο ημέρες μετά παραιτήθηκα από τη δουλειά. Μάλιστα, τους εξήγησα στην εταιρεία πως δεν έχω σκοπό να πάω σε ανταγωνιστή γιατί ο σκοπός μου ήταν να φύγω από την πόλη. Κι έφυγα. Γιατί με ενοίκιο και χωρίς δουλειά είναι αδύνατον να συντηρηθείς στη πρωτεύουσα. Έτσι οργάνωσα τα πάντα για την μετακόμιση μου και στις 6 Οκτωβρίου του 2013 μετακόμισα στο χωριό. Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό υπήρξα πολύ τυχερή στην επαγγελματική μου ζωή, αλλά είχε φτάσει η στιγμή να αλλάξω σελίδα.
Από την Αθήνα στο χωριό στη Μάνη, η μεγάλη μετάβαση
Πώς κύλησε το πρώτο διάστημα στην επαρχία; Είχες δυσκολίες; Σου πέρασε ποτέ από το μυαλό η σκέψη να εγκαταλείψεις αυτό το όνειρο και να επιστρέψεις πίσω στη πόλη;
Θυμάμαι τους πρώτους τέσσερις μήνες ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι και ήμουν χαρούμενη. Αυτή την ηρεμία την είχα τόσο ανάγκη τελικά. Δεν ένοιωσα, τον πρώτο καιρό, πως θέλω να κοινωνικοποιηθώ, δεν με ένοιαζε που ήταν Κυριακή, που άλλαξε η ώρα και ερχόταν ο χειμώνας. Στην Αθήνα όταν άλλαζε η ώρα, από καλοκαιρινή σε χειμερινή, με έπιανε μελαγχολία.
Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να μετάνιωσα για αυτή την απόφαση μου. Πλέον όταν ανεβαίνω στην Αθήνα δεν μπορώ να μείνω παραπάνω από 2-3 ημέρες. Όταν ζούσα στην Αθήνα είχα προσαρμοστεί με τα δεδομένα, αλλά τώρα που έχω γνωρίσει και την άλλη πλευρά, δεν θα επέλεγα να ζήσω μόνιμα στην Αθήνα. Οι ρυθμοί είναι ταχύτατοι, ο κόσμος μέσα στο άγχος και τα νεύρα, δεν βρίσκεις να παρκάρεις το αυτοκίνητο σου, έχει πολλή κίνηση και γενικότερα η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Για μένα αυτός ο κύκλος έχει κλείσει.
Όταν ζούσα στην Αθήνα είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ σεμινάρια ζωγραφικής, ήταν το όνειρο μου να πάω στην Καλών Τεχνών, αλλά ξέρεις πώς είναι στην Ελλάδα όταν θέλεις να ασχοληθείς με καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Οι γονείς σου λένε πρώτα να σπουδάσεις κάτι άλλο. Στο χωριό ασχολήθηκα με τη ζωγραφική, είμαι αυτοδίδακτη, έκανα και μια σελίδα στα social media, έκανα κι έκανα χριστουγεννιάτικο bazaar και ξεκίνησα να βγάζω τα πρώτα μου χρήματα. Κάποια από τα έργα μου τα είχα φέρει από την Αθήνα, όπου ζωγράφιζα τον ελεύθερο μου χρόνο, έκανα γούρια. Η ειδικότητα μου είναι η διακοσμητική ζωγραφική, δεν κάνω πίνακες, κυρίως ζωγραφίζω πάνω σε αντικείμενα. Η καλλιτεχνική μου ταυτότητα είναι να φτιάχνω τρισδιάστατα παραμύθια μέσα σε ξύλινα κουτιά. Ήταν μια ιδέα που μου προέκυψε στη πορεία.
Από που εμπνεύστηκες τα τρισδιάστατα κουτιά;
Η φιλοσοφία μου είναι «ζωγράφισε το και θα γίνει». Πριν φύγω από την Αθήνα είχα παρακολουθήσει μαθήματα σε εργαστήρι ζωγραφικής και τα βράδια καθόμουν και ζωγράφιζα. Βρήκα ένα κοριτσάκι που πετάει με μια ομπρέλα και το έφτιαξα. Έτσι οδηγήθηκα πως μπορεί να πετάει και με άλλους τρόπους. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι κι αυτό το κοριτσάκι μου άνοιξε το δρόμο. Όπως λέω ήταν προφητικό. Το ήθελα, το ζωγράφιζα κι έγινε. Γιατί αυτό το κοριτσάκι είναι με μια ομπρέλα πάνω από τη πόλη και εγώ το ερμήνευσα πως θέλει να φύγει, να δραπετεύσει. Ήταν σίγουρα σημαδιακό γιατί τρεις μήνες αργότερα παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Είχα προμηθευτεί ξύλινα κουτιά από τον μαραγκό μου και τα είχα πάρει για να κάνω κάτι. Μια ημέρα που είχα κενό σκέφτηκα να φτιάξω κάτι καινούργιο και πάλι ξεκίνησα με αυτό το κορίτσι που είναι με μια σκάλα και κοιτάζει τα σύννεφα. Ακολούθησε ο Μικρός Πρίγκιπας, η Μαίρη Πόπινς, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και συνέχισα να κάνω παραστάσεις με το κοριτσάκι. Έτσι φτιάχτηκε η ταυτότητα μου και δεν είναι κάτι που το συναντάς στην ελληνική αγορά.
Οπότε από εκείνο το πρώτο bazaar ξεκίνησες να βιοπορίζεσαι;
Σιγά- σιγά ξεκίνησα να συμμετέχω σε τέτοια bazaar, σε εκθέσεις, μέχρι και με πάγκο στο δρόμο είχα βγει. Δεν κέρδιζα τόσα χρήματα, αλλά ήμουν ευχαριστημένη και πάνω απ όλα σίγουρη για αυτό που έκανα. Τα έξοδα μου ήταν πολύ μαζεμένα στο χωριό γιατί η ζωή στην επαρχία είναι εντελώς διαφορετική σε ανάγκες σε σχέση με τις μεγάλες πόλεις. Όλα είναι πιο απλά.
Εννιά χρόνια μετά πώς θα μου περιγράψεις τη ζωή στο χωριό;
Η ζωή στο χωριό είναι τέλεια! Όταν έχεις μάθει να δουλεύεις πολύ όπου και να πας το ίδιο θα συμβαίνει. Εγώ είμαι multitask άνθρωπος και με τον σύζυγο μου έχουμε τη δική μας επιχείρηση με outdoor δραστηριότητες. Η ημέρα μου μοιράζεται μεταξύ της εταιρείας και της ζωγραφικής που πλέον έχω αποκτήσει τα δικά μου δεδομένα, έχω τους σταθερούς μου πελάτες και έτσι η ζωή μου κυλάει πολύ όμορφα. Θεωρώ μεγάλη ευλογία να μπορείς να διαμορφώνεις το πρόγραμμα σου.
Στην επαρχία έχεις καλύτερη ποιότητα ζωής, μπορείς να κάνεις καλύτερο κουμάντο και να φτιάξεις μια πραγματικότητα πιο αυτόνομη. Στο χωριό θα φυτέψεις τα λαχανικά σου, θα βάλεις κότες, θα φας φρούτα από τα δέντρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως στη περιφέρεια δεν θα πεινάσεις. Τον πρώτο χρόνο σίγουρα θα δυσκολευτείς με όλα αυτά, δεν γεννιούνται όλοι αγρότες, αλλά την επόμενη χρονιά θα τα πας καλύτερα.
Από την άλλη απολαμβάνω την πεζοπορία μου, μπορώ να περπατήσω πέντε χιλιόμετρα, μέσα σε ένα φυσικό τοπίο, δίπλα στη θάλασσα ή πάνω στο βουνό κάτι που στην Αθήνα δεν είναι εφικτό. Είναι καλύτερη και πιο απλή η ζωή εδώ. Έχουμε ανάγκη την επαφή με την φύση, πρέπει να συνδεόμαστε με τη φύση. Βλέπω τους ξένους τουρίστες που έρχονται μαζί μας για περπάτημα και όταν τους κόβουμε σύκα από τα δέντρα μας ρωτάνε πώς το τρώμε που δεν είναι πιστοποιημένο. Τους κάνει μεγάλη εντύπωση.
Γνωρίζεις κόσμο που θέλει να φύγει από την πόλη και δεν το τολμάει; Ποια είναι η συμβουλή σου;
Φυσικά και γνωρίζω. Πολλοί θέλουν να φύγουν, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο ειδικά όταν έχεις κάνει οικογένεια ή έχεις έναν πιο αξιοπρεπή μισθό. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Πάντως, η επαρχία σου δίνει τη δυνατότητα να επενδύσεις και να κάνεις δικά σου πράγματα. Επιπλέον, υπάρχει η δυνατότητα για να βρεις δουλειά και να δοκιμάσεις αν θέλεις και αν μπορείς να μείνεις. Όταν η προτεραιότητα σου είναι ξεκάθαρη πως θέλεις μια καλύτερη ποιότητα ζωής η επαρχία μπορεί να στο προσφέρει και αξίζει να κάνεις μια δοκιμή.
Ποιες είναι οι προτάσεις σου για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τη δυτική Μάνη;
Υπάρχουν πολλές επιλογές και πάντα το κριτήριο είναι «τι διακοπές επιθυμείς να κάνεις». Πάντως εκτός από καλοκαίρι, η δυτική Μάνη είναι πανέμορφη και τις άλλες εποχές, ακόμα και το χειμώνα που εδώ είναι πιο ζεστός, μας προστατεύει από πάνω ο Ταΰγετος. Θα πρότεινα στους επισκέπτες να μην μείνουν μόνο κάτω στα θαλασσινά χωριά, αλλά να ανακαλύψουν και τα ορεινά που είναι πολύ γραφικά με παλιά πετρόκτιστα σπίτια, να κάνουν βόλτες σε δρομάκια που δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Επιπλέον, υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών με πετρόκτιστα μονοπάτια πάνω στο βουνό. Υπάρχει μια πολύ ιδιαίτερη διαδρομή η παλιά βασιλική οδός που παλαιότερα ένωνε την Καρδαμύλη με την Αρχαία Σπάρτη και από εκεί περπάτησε ο Λεωνίδας και οι βασιλείς.
Θα βρείτε, μεταξύ άλλων, φαράγγια, βυζαντινά μοναστήρια του 16ου αιώνα, ποδηλατοδρόμιο που ενώνει την Στούπα με τον Άγιο Νικόλαο, αναρριχητικό πεδίο και το τελευταίο διάστημα μπορείτε να δοκιμάσετε και παραπέντε. Το θετικό είναι πως το συγκεκριμένο μέρος συνδυάζει μοναδικά το βουνό με τη θάλασσα, οι αποστάσεις είναι μικρές και μπορούν να τα απολαύσουν όλα. Μην παραλείψετε να πάτε στο χωριό Τραχήλα, που είναι πανέμορφο και η διαδρομή μοναδική δίπλα στη θάλασσα.