Γυναίκα έκανε αυξητική στήθους για να καλύψει μία ελάχιστη ασυμμετρία που είχε και εξομολογείται τα προβλήματα υγείας, αλλά και τα ψυχολογικά προβλήματα που της προκάλεσε.
«Ήμουν 19 ετών, πολύ νέα και πολύ αφελής, όταν πήγα στο γραφείο του πλαστικού το 2010 να ζητήσω μία επέμβαση αυξητικής στήθους. Όχι, κανείς και τίποτε δεν με είχε κάνει να αμφιβάλλω για την εμφάνισή μου ή για το μέγεθος του στήθους μου. Είχα, όμως, μια ελάχιστη ασυμμετρία – πράγμα απόλυτα φυσιολογικό – την οποία είχα κάνει η ίδια πρόβλημα και πίστευα πως μόνο τα εμφυτεύματα θα το διόρθωναν ή τουλάχιστον θα το κάλυπταν. Δεν μου πέρασε ούτε μια στιγμή από το μυαλό ότι αυτά τα εμφυτεύματα θα με έκαναν να θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου».
Τα εμφυτεύματα έμοιαζαν τόσο αθώα πάνω στο γραφείο του γιατρού. Ο χειρουργός, ο οποίος ήταν οικογενειακός φίλος και τον εμπιστευόμασταν, μου εξήγησε όλα τα ρίσκα της επέμβασης. Μου μίλησε για τον κίνδυνο της μόλυνσης, τις ουλές, αλλά και τους κινδύνους που έκρυβε η ίδια η εγχείριση. Ωστόσο, εγώ τον διαβεβαίωσα. “Τα εμφυτεύματα είναι απόλυτα ασφαλή και διαρκούν χρόνια”. Πήρα άδεια τη Δευτέρα και την Τετάρτη έκανα την επέμβαση.
Αμέσως μετά το χειρουργείο ξύπνησα και η αυτοπεποίθησή μου ήταν στα ύψη. Κοίταξα το στήθος μου και η ασυμμετρία δεν υπήρχε πια. Ο πόνος της επέμβασης και το βάρος που ένιωθα από τα εμφυτεύματα ήταν μηδαμινές ενοχλήσεις μπροστά στο πόσο καλά ένιωθα. Ευτυχώς, ανάρρωσα γρήγορα και χωρίς πολλά σημάδια από την επέμβαση. Δυστυχώς, τα προβλήματα άρχισαν ελάχιστο καιρό μετά.
Πριν την επέμβαση ήμουν απόλυτα υγιής. Είχα κάνει μια μικρή επέμβαση στο νεφρό στα 17 μου και είχα αφαιρέσει τη σκωληκοειδίτιδά μου. Τίποτα περισσότερο. Λίγους μήνες μετά το χειρουργείο, έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Την θυμάμαι σαν να ήταν τώρα.
Ήμουν μόνη στο σπίτι, όταν ξαφνικά οι παλμοί της καρδιάς μου άρχισαν να ανεβαίνουν. Τα άκρα μου πάγωσαν. Δεν ένιωθα τα δάχτυλά και τα χείλη μου. Πίστευα πώς θα λιποθυμούσα. Φορούσα ένα μαντήλι στον λαιμό μου. Στη προσπάθεία μου να το λύσω, το έσφιγγα περισσότερο. Δεν μπορούσα να ελέγξω πλήρως το σώμα μου. Κατάφερα να καλέσω ασθενοφόρο. Πήγα στο νοσοκομείο, αλλά το επεισόδιο είχε τελειώσει και δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε το γιατί συνέβη.
Παρόμοια επεισόδια βίωνα συχνά τα επόμενα χρόνια. Ένα μάλιστα ήταν τόσο σοβαρό που με έκανε να τρακάρω. Ο γιατρός που με είδε εκείνη την ημέρα μου είπε να επισκεφθώ ψυχίατρο. Στα τέλη του 2010, 8 μόλις μήνες μετά την επέμβαση, διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Δεν υπήρχε λόγος να νιώθω έτσι εκείνη την περίοδο και προσπαθούσα μάταια να καταλάβω τι συνέβαινε. Ο ψυχίατρος μού έγραψε χάπια, τα οποία μείωσαν τις κρίσεις πανικού, αλλά δεν σταμάτησαν τα υπόλοιπα συμπτώματα.
Το 2012 πάθαινα ιλίγγους και έχανα μαλλιά μου. Λίγα χρόνια μετά είχα πόνους στα κόκαλα, χωρίς κανέναν λόγο. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσους γιατρούς επισκέφτηκα για τα συμπτώματά μου, αλλά κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις. Δεν μπορούσαμε να βρούμε γιατί συνέβαιναν όλα αυτά.
Αρκετά χρόνια πιο μετά, το 2019, άρχισα να παρατηρώ έναν περίεργο κυματισμό στο στήθος μου και να νιώθω έντονο πόνο στα πλευρά μου και κάτω από τα εμφυτεύματα. Ξεκίνησα να αναζητώ στο διαδίκτυο όλες τις επιπλοκές που μπορεί να έχει η αυξητική στήθους. Προσωπικά, πίστευα πως είχε έρθει η ώρα να τα αντικαταστήσω. Αντί αυτού υπέστην το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου και ίσως είχα βρει την απάντηση σε ό,τι μου συνέβαινε τα τελευταία χρόνια.
Νόσος των εμφυτευμάτων του στήθους. Αυτές ήταν οι λέξεις που διάβασα και δεν μπορούσα να πιστέψω όσα είχα ανακαλύψει. Μεγάλος αριθμός γυναικών σε όλον τον κόσμο υπέφεραν από αυτή τη νόσο και παρουσίαζαν 3 κοινά συμπτώματα: Είχαν όλες εμφυτεύματα, οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν τι έχουν και σχεδόν όλες είχαν γίνει καλά αμέσως μόλις αφαίρεσαν τα εμφυτεύματα.
Επικοινώνησα αμέσως με τον γυναικολόγο μου και άλλους γιατρούς, αλλά προς έκπληξή μου κανείς δεν είχε ξανακούσει γι’ αυτή τη νόσο. Λίγο καιρό μετά μίλησα με έναν χειρούργο, ο οποίος μου είπε πως όλα είναι στο μυαλό μου. Κατά τη γνώμη του είχα κάποιο αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο δεν είχε εκδηλωθεί και δεν μπορούσαμε να το εντοπίσουμε. Κόντευα να τρελαθώ. Ήμουν τρελή; Δεν καταλάβαινα το σώμα και τον εαυτό μου; Γιατί όλοι οι γιατροί μου έλεγαν πως όλα τα φαντάζομαι;
Έκανα υπέρηχο στήθους και τα εμφυτεύματα έδειχναν άθικτα και σωστά. Αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να προσπαθήσουμε για παιδάκι και είπαμε πως θα τα αφαιρούσα αμέσως μετά τον τοκετό. Ένα βράδυ, όμως, την ώρα του φαγητού ο εφιάλτης επέστρεψε. Είχα μια πάρα πολύ σοβαρή κρίση πανικού. Έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να αναπνεύσω. Αμέσως με πήγε στο νοσοκομείο και εκεί οι γιατροί μου είπαν πως έχω “ημιπληγική ημικρανία”, έναν τύπο πονοκεφάλου που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με συμπτώματα εγκεφαλικού. Εγώ, όμως, μέσα μου ήξερα – ήταν τα εμφυτεύματα. Ήξερα πως το σώμα μου φώναζε να τα βγάλω! Ήθελε να τα ξεφορτωθεί.
Έκλεισα ραντεβού με έναν από τους καλύτερους πλαστικούς χειρουργούς που μπορούσα να βρω, αλλά λίγο πριν την επίσκεψή μου ξεκίνησε το πρώτο lockdown. Το σώμα μου βίωνε χρόνια κούραση, οι κρίσεις ήταν συχνές και το χειρουργείο δεν επρόκειτο να γίνει σύντομα.
Ο πόνος και οι κρίσεις ήταν σχεδόν καθημερινές. Πολλές φορές ένιωθα πως θα πεθάνω. Έστελνα μήνυμα στους γονείς και τον άντρα μου από το ασθενοφόρο. Ο σύζυγός μου δεν με άφησε καθόλου κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μου. Ήταν εκεί χωρίς να παραπονιέται και οι ενοχές μου γι’ αυτό με κατέτρωγαν, επίσης.
Η ψυχική μου υγεία διέρχετο σοβαρή κρίση. Προσπάθησα όσο μπορούσα να μην επηρεάζω τους δικούς μου, αλλά σκεφτόμουν διαρκώς την αυτοκτονία. Ήμουν σε απόγνωση. Έφτασα σε σημείο να κρύβω τα μαχαίρια στο σπίτι για να μην κάνω κάποια ανοησία. Ώσπου τον περασμένο Ιούλιο έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον γιατρό μου, ο οποίος μου είπε πως μπορούσαμε να κανονίσουμε το χειρουργείο για τον Αύγουστο που μας πέρασε.
Οι δύο εβδομάδες πριν την επέμβαση που θα με λύτρωνε ήταν οι χειρότερες. Τα συμπτώματα ήταν πιο έντονα από ποτέ. Την ημέρα του χειρουργείου άφησα ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον άντρα μου, σε περίπτωση που δεν κατάφερνα. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά.
Ξύπνησα από το χειρουργείο και μπορούσα να αναπνεύσω χωρίς να πονάω. Οι ουλές και ο πόνος που ένιωθα δεν συγκρίνονταν με τα όσα είχα περάσει. Με την αίσθηση του πνιγμού, τις τάσεις για εμετό, τη ζαλάδα, την ταχυκαρδία, το βάρος στο στήθος και τα άλλα 33 συμπτώματα που βίωνα για σχεδόν 10 ολόκληρα χρόνια. Πλέον, από αυτά τα 18 δεν τα έχω ξανανιώσει, ενώ η υγεία μου (σωματική και ψυχική) συνεχώς βελτιώνεται.
Επιτέλους, μπορώ και γελάω ξανά. Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Η Ασθένεια των εμφυτευμάτων του στήθους είναι αληθινή. Είναι μια ωρολογιακή βόμβα – μπορεί να σκάσει αμέσως ή μπορεί να σε βασανίζει και 20 ολόκληρα χρόνια. Ενημερώστε τις άλλες γυναίκες. Ποτέ δεν ξέρετε ποιον μπορεί να βοηθήσετε, απλώς λέγοντας την ιστορία σας…».