Η Όλγα Κεφαλογιάννη παραχώρησε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στην Athens Voice, όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην προσωπική της ζωή, την πολιτική και τους στόχους της.
«Πάντα κοιτάμε μπροστά», απαντά χαρακτηριστικά σε ερώτηση για το γεγονός ότι βρέθηκε εκτός κυβερνητικού σχήματος, ενώ σε πιο προσωπικό επίπεδο μιλά για το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της που έκλεισε, τονίζοντας ότι «τώρα χρειάζεται ανασύνταξη, όπως σε κάθε καινούρια αρχή».
Ακόμα, αποκαλύπτει τους στόχους της, αναφέρεται στο όραμά της για την Ελλάδα, σχολιάζει την επιλογή μιας γυναίκας στην Προεδρία της Δημοκρατίας και προτείνει τα αγαπημένα της μέρη στην Αθήνα.
Στην πολιτική οι «πικρίες» και οι εμμονές δεν κάνουν καλό. Πάντα κοιτάμε μπροστά. Ήταν πολύ συνειδητή η απόφασή μου να μη συμμετάσχω στο κυβερνητικό σχήμα, η οποία και εξηγήθηκε επαρκώς. Από τότε έχουν περάσει έξι μήνες μιας συνολικής προσπάθειας να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα. Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της και εμείς οι βουλευτές τη δική μας. Εκπροσωπούμε τους πολίτες της χώρας, των περιφερειών μας, της Αθήνας εγώ, για να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα. Έχουμε μεγάλη σε όγκο και σημαντική σε ουσία δουλειά να κάνουμε. Ο βουλευτής έχει δύναμη παρέμβασης. Φωνή και χώρο διεκδίκησης. Ιδίως όταν είναι της συμπολίτευσης. Αυτός είναι ο ρόλος του και αυτό φιλοδοξώ να κάνω προς όφελος των κατοίκων της πρωτεύουσας αλλά και προς όφελος κρίσιμων θεμάτων πολιτικής, όπως είναι για παράδειγμα το δημογραφικό ζήτημα ή η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Όπως είπατε βγήκα για τρίτη φορά πρώτη στην Α΄ Αθηνών. Αυτό το γεγονός είναι βαριά ευθύνη από μόνο του. Οι βουλευτές οφείλουμε να μιλάμε και να διεκδικούμε. Ακόμα και αν κάποιες φορές δεν γινόμαστε αρεστοί.
Αυτοί που ήταν από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με την πολιτική. Η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, η ανάγκη να ακούς, να έρχεσαι κοντά στον κόσμο και να πράττεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ αυτή τη σχέση. Σε κρατάει ζωντανή, σε τροφοδοτεί με δύναμη και φιλοδοξία και ανανεώνει διαρκώς τους στόχους και τα θέλω σου. Και φυσικά τις πολιτικές σου στοχεύσεις. Η χώρα στη νέα εποχή που μπαίνει, συμβολικά και στη νέα δεκαετία, χρειάζεται νέο πολιτικό λόγο, καθαρό, τολμηρό και επί της ουσίας. Σκέψη εκτός πλαισίου πολλές φορές που δεν αναμασά στερεότυπα και κλισέ προηγούμενων δεκαετιών.
Το 2021 έχει έναν ιδιαίτερα ισχυρό συμβολισμό. Συμπληρώνονται 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, άρα είναι μια σπουδαία ευκαιρία να στοχαστούμε την πορεία του Έθνους. Με σύνεση και αίσθηση της ιστορικότητας. Περάσαμε δύσκολα στη σκοτεινή δεκαετία του ’10. Βιώσαμε μια βαθιά κρίση που δεν ήταν μόνο οικονομική, είχε πολλές πτυχές, διαπέρασε σε όλα τα επίπεδα την ελληνική κοινωνία. Είναι καιρός να καταλάβουμε τι έφταιξε, ποια ήταν τα λάθη μας, πώς προχωράμε μπροστά. Να μειώσουμε τον ατομισμό μας, να τονώσουμε την αλληλεγγύη και την αίσθηση του συλλογικού. Να μην παρασυρόμαστε εύκολα σε συγκρουσιακές λογικές, να επικρατήσει μέσα μας, στην πολιτική, η συναίνεση, η συνεννόηση, η ανάγκη να βρίσκουμε τον κοινό τόπο. Σε αυτά τα 200 χρόνια έχουμε υποφέρει αρκετά από διχασμούς. Πέφτει μεγάλο βάρος στις πλάτες μας να χτίσουμε και όχι να γκρεμίσουμε.
Να μπορώ να λειτουργώ σε ισορροπία, να βιώνω τις χαρές και τις λύπες της ζωής μαζί με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο γιατί πολύ πρόσφατα έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου που αφορά στον γάμο μου. Ήταν μια μακρά και δημιουργική περίοδος που μόνο καλές αναμνήσεις αφήνει. Τώρα χρειάζεται ανασύνταξη, όπως σε κάθε καινούργια αρχή.
Παλιά με εξόργιζε, τώρα το βλέπω πιο ψύχραιμα αλλά εξακολουθεί να με ενοχλεί το ίδιο. Ξέρετε πόσο άσχημο είναι να μιλάς στη Βουλή για ένα σημαντικό ζήτημα και κάποια μέσα να γράφουν και να αναπαράγουν μετά το τι φόραγες; Κάποιες γυναίκες κολακεύονται, εγώ όμως όχι. Θέλω ο λόγος μου να έχει την ίδια βαρύτητα με αυτόν ενός άνδρα. Και έτσι να αντιμετωπίζεται. Γι’ αυτό και δεν συμβιβάζομαι με την κενή περιεχομένου κολακεία.
«Never, never, never give up», όπως έλεγε και ο Winston Churchill. Αυτό συμβουλεύω όσες φίλες μου με ρωτάνε. Οι γυναίκες πρέπει να αγωνίζονται για τα αυτονόητα διαρκώς. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Θα πρέπει να είναι υποψιασμένες, προετοιμασμένες για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν και να διεκδικούν διαρκώς. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για τις γυναίκες.
Είναι σαφέστατα μια πολύ θετική εξέλιξη. Ως συμβολισμός είναι σημαντικότατος και με χαροποιεί ιδιαίτερα ότι θα έχουμε την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο. Οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτομάτως η θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία αποκαθίσταται. Όταν λέμε ότι διεκδικούμε να έχουμε ισότιμη συμμετοχή στα κοινά αυτό δεν εξαντλείται με την τοποθέτηση μιας γυναίκας στο κορυφαίο αξίωμα. Χρειάζεται πολύς αγώνας ακόμα για να επιτευχθεί η συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότητα. Και φυσικά χρειάζονται πράξεις από όλους. Και από τους πολίτες. Να στηρίζουν, να ψηφίζουν γυναίκες. Έχουμε μόλις 19 γυναίκες δημάρχους σε σύνολο 331 Δήμων. Αριθμός απογοητευτικός που δείχνει μια συνολικότερη υστέρηση.
Για την Ακαδημία Πλάτωνος κατέθεσα ερώτηση στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα. Πρόκειται για ένα μεγάλο στοίχημα, μια σπουδαία ευκαιρία ανάπτυξης μιας υποβαθμισμένης περιοχής των Αθηνών με τεράστιο πολιτιστικό πλούτο, ένα μοναδικό αρχαιολογικό χώρο που έχει μείνει αναξιοποίητος. Υπάρχουν σχέδια, μελέτες, προεργασία που έγινε κατά το πρόσφατο παρελθόν. Τώρα χρειάζεται η πολιτική βούληση να προχωρήσει το έργο που, χωρίς υπερβολή, μπορεί να αλλάξει την εικόνα μεγάλου μέρους της πρωτεύουσας. Όσο για το δημογραφικό, είναι ίσως το μεγαλύτερο θέμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως κράτος. Η γήρανση του πληθυσμού, η συρρίκνωσή του και οι τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που προκύπτουν. Οφείλουμε να λάβουμε μέτρα τώρα! Ακούγεται επιτακτικό, αλλά έτσι είναι.
Έχω κάνει πολλές φορές ξενάγηση στην Αθήνα φίλων που έρχονται πρώτη φορά στην πόλη και αυτό που τους λέω πάντα είναι να προετοιμαστούν για περπάτημα! Χιλιόμετρα! Αλλιώς δεν την καταλαβαίνεις την πόλη. Γιατί η Αθήνα δεν είναι μόνο το Κολωνάκι ή η Πλάκα. Είναι και το Παγκράτι, τα Πετράλωνα, το Μεταξουργείο. Είναι ο Φιλλίπου στην Ξενοκράτους αλλά είναι και ο Νικήτας στου Ψυρρή. Σε κάθε περίπτωση όμως η ξενάγηση θα πρέπει να περιλαμβάνει τον πεζόδρομο της Δ. Αεροπαγίτου, το Μουσείο της Ακρόπολης και τον Ιερό Βράχο, το Θησείο, το Μοναστηράκι. Εκεί συμπυκνώνεται ολόκληρη η ιστορίας της Αθήνας. Βλέπεις τις αντιφάσεις, τα αρχαία και τα σύγχρονα. Αντιλαμβάνεσαι την πολυπλοκότητα και την άγρια ομορφιά αυτής της πόλης.
Εδώ και πολλά χρόνια! Από την εποχή του «House of Cards» που στην αρχή με ενθουσίασε και στο τέλος μάλλον με απογοήτευσε. Η επιλογή να βλέπεις αυτό που θέλεις, την ώρα που έχεις ελεύθερο χρόνο και σε όποια συσκευή επιλέξεις είναι μοναδική, ιδίως για ανθρώπους σαν και εμένα που ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος. Τελευταία σειρά που είδα ήταν το «The Crown», τον τρίτο κύκλο με την Olivia Colman αυτή τη φορά στον ρόλο της Ελισάβετ. Τι σπουδαία ηθοποιός! Αλλά και πόσο ενδιαφέρουσα σειρά. Είναι διαρκές μάθημα ιστορίας, πολιτικής, φιλοσοφίας αλλά και επικοινωνίας. Όπως βλέπετε και σήμερα με την υπόθεση του πρίγκιπα Χάρι και της Μέγκαν Μαρκλ, το παλάτι διαχειρίζεται διαρκώς κρίσεις.