Γέννησε μωρό με προβλήματα υγείας κόντρα σε όλους, οι οποίοι της έλεγαν να τερματίσει την εγκυμοσύνη και μάλιστα, τη χαρακτήριζαν εγωίστρια. Ωστόσο, η κόρη της εκπλήσσει τους πάντες με όσα καταφέρνει.
«Είσαι εγωίστρια. Πρέπει να τερματίσεις την εγκυμοσύνη σου», μου έλεγαν. «Γέννησα την 28η εβδομάδα της κύησης και καλωσόρισα το πιο όμορφο μωράκι, με δισχιδή ράχη. Έκτοτε νικά όλες τις αρνητικές πιθανότητες επιβίωσής της και ξεπερνά κάθε εμπόδιο στον δρόμο της». Έτσι ξεκινά μία μητέρα 4 παιδιών την εξιστόρηση της εμπειρίας της για την εγκυμοσύνη που όλοι της έλεγαν να διακόψει, αλλά εκείνη έδωσε στο έμβρυο που μεγάλωνε μέσα της μια ευκαιρία.
«Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη νύχτα. Ξάπλωσα και προσπαθούσα να πνίξω τα δάκρυά μου. Έκλαιγα βουβά, επειδή δεν ήθελα να με ακούσουν τα παιδιά μου στο διπλά δωμάτιο. Στην αγκαλιά μου κοιμόταν η νεογέννητη κόρη μου. Την αγκάλιασα πιο σφιχτά και μύρισα το δερματάκι της. Έκλαιγα και σκεφτόμουν αν θα καταφέρει να γιορτάσει τα πρώτα της γενέθλια. Θα μάθει άραγε πόσο πολύ την αγαπάω;
Οι ημέρες περνούσαν μέσα στον φόβο και το άγχος. Οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια. 2 χρόνια μετά τη γέννησή της η κόρη μου έγινε ένα γελαστό μωράκι και εγώ είχα επιζήσει της καρδιακής ανεπάρκειας που είχα παρουσιάσει κατά την εγκυμοσύνη, αλλά και μετά τον τοκετό. Είχα τη δεύτερη ευκαιρία που τόσο ήθελα.
Οι γιατροί μου μου είχαν απαγορεύσει να ξαναμείνω έγκυος. Ήμουν μόλις 25, αλλά μια ακόμη εγκυμοσύνη θα ήταν μοιραία… Το είχα πάρει απόφαση, όταν ξαφνικά μερικά γνωστά συμπτώματα έκαναν την εμφάνισή τους. Ευαισθησία στις οσμές, πόνος χαμηλά στην πλάτη, έντονα όνειρα. Ήταν όλα τόσο γνωστά, αλλά δεν μπορούσε να συμβαίνει. Στο ιατρείο η γιατρός μού επιβεβαίωσε το θετικό τεστ: “Είσαι έγκυος”.
Ένας βάρος έπεσε στους ώμους μου. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αν έμενα ξανά έγκυος θα σταματούσα την εγκυμοσύνη. Δεν έπαιρνα όμως την απόφαση. Ο σύζυγος και η οικογένειά μου με ικέτευαν να το κάνω. Το ίδιο και οι γιατροί μου. Τελικά, έκλεισα ραντεβού για τη διακοπή της κύησης. Δεν πήγα ποτέ. Δεν κατάφερα να φτάσω ούτε μέχρι το αυτοκίνητο. Μια σκέψη γύριζε στο μυαλό μου: “Είναι κορίτσι και θα είναι καλά”.
Συνέχισα την εγκυμοσύνη, χωρίς άλλη σκέψη. Το μυαλό μου άλλαξε στο λεπτό. Είχα πολύ άγχος, αλλά θα συνέχιζα. Την ημέρα της Β’ επιπέδου ένιωθα χάλια. Είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο άντρας μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει όση ώρα περιμέναμε τη γιατρό.
Εκείνη επιβεβαίωσε το προαίσθημά μου. Είχαν ανακαλύψει ορισμένες δυσμορφίες στο έμβρυο. Αμέσως σκέφτηκα ότι μπορεί να χάσω το μωρό και δεν θα άντεχα άλλη μία τέτοια απώλεια.
Μας είπε πως η σπονδυλική στήλη της κόρης μου δεν είχε κλείσει και το υγρό δεν μεταφερόταν σωστά στο οργανισμό της, γι’ αυτό και σχηματίζονταν κήλες στον εγκέφαλό της. Μας είπε πως πιθανότατα δεν θα περπατήσει ποτέ, θα χρειαζόταν παρακέντηση και ίσως υπέφερε και από εγκεφαλική βλάβη. Η λίστα με τα αρνητικά δεν σταματούσε και η γιατρός επέμενε στον τερματισμό της εγκυμοσύνης, μέχρι που πρότεινε ορισμένους τρόπους για να διορθώσουμε το άνοιγμα στη σπονδυλική στήλη του μωρού.
Ήξερα πολύ λίγα πράγματα για τη δισχιδή ράχη τότε, ενώ και οι επεμβάσεις ήταν πολύ περίπλοκες και επικίνδυνες. Επιστρέψαμε στο σπίτι σιωπηλοί και εγώ δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι ότι φτάσαμε μέχρι εδώ χωρίς λόγο. Θα υπήρχε κάποιος σκοπός για όλα αυτά.
Η γιατρός μάς μίλησε στο επόμενο ραντεβού για μία μέθοδο που δεν είχε δοκιμαστεί, αλλά φαινόταν αποτελεσματική. Μία γυναίκα είχε υποβληθεί σε αυτή την επέμβαση και όλα εξελίχθηκαν θετικά. Βέβαια, για να πω το “ναι” και να είμαστε σίγουροι πως δεν θα πεθάνω –και εγώ και το παιδί- στη διάρκεια της εγχείρισης έκανα πολλές εξετάσεις και πέρασα πολλά τεστ.
Τελικά, η μέρα της επέμβασης ορίστηκε. Ήμουν αγχωμένη, αλλά και αισιόδοξη. Διένυα μόλις την 25η εβδομάδα της κύησης όταν έγινε το χειρουργείο. Μου εξήγησαν ότι θα γίνονταν όλα λαπαροσκοπικά. Έτσι θα διορθωνόταν το πρόβλημα στην πλάτη της κόρης μου, ενώ όλοι ήταν σε εγρήγορση σε περίπτωση που κάτι γινόταν και χρειαζόταν να γεννήσω το μωρό.
Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά. Η περίοδος της ανάρρωσης ήταν πολύ δύσκολη. Ανάμεσα σε άγχος και σκέψεις για τις αποφάσεις που πήρα, είδαμε την κόρη μας στον υπέρηχο! Η γιατρός μπορούσε να δει άμεση βελτίωση μόλις δύο μέρες μετά το χειρουργείο.
Η ανάρρωση συνεχιζόταν και εγώ χαιρόμουν κάθε φορά που ένιωθα το μωρό να κινείται. Δυστυχώς, τα όμορφα δεν κράτησαν για πολύ. Μόλις 3 εβδομάδες μετά την επέμβαση ξύπνησα με αιμορραγία, έντονες κράμπες και πόνο. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο προχώρησα αμέσως σε καισαρική. Γέννησα στην 28η εβδομάδα κύησης και οι γιατροί με προετοίμαζαν για το χειρότερο – τον θάνατο του μωρού. Τους έλεγα να μου κάνουν ολική αναισθησία. Δεν θα το άντεχα. Ξαφνικά, όμως, όλα άλλαξαν. Την άκουσα. Η κόρη μου ήταν ζωντανή και έκλαιγε! Την έβαλαν αμέσως στην ΜΕΝΝ – δεν πρόλαβα καν να την δω. Μια φωτογραφία ήταν η πρώτη εικόνα από την νεογέννητη κόρη μου.
Την είδα 4 μέρες μετά. Εγώ στο καροτσάκι και εκείνη στη θερμοκοιτίδα μέσα στη ΜΕΝΝ. Ζύγιζε μόλις 1 κιλό και το ύψος της δεν ξεπερνούσε τα 36 εκ. Ήταν τόσο μικροσκοπική.
Επιστρέψαμε στο σπίτι όλοι μαζί 3,5 μήνες μετά. Η κόρη μου τα είχε καταφέρει. Κοιτάζοντας πίσω και βλέποντας τα δύσκολα που περάσαμε, ξέρω ότι όλες οι θυσίες άξιζαν.
Παρότι γεννήθηκε πρόωρα και είχε δισχιδή ράχη, η κόρη μου τα κατάφερε! Το μωρό που έλεγαν ότι δεν θα μπορέσει ούτε σαν έμβρυο να μεγαλώσει είναι εδώ και ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί…»