Κάθε νέα μαμά όταν κρατάει το παιδί της στην αγκαλιά βιώνει πολλά συναισθήματα και πολλές φορές και αντικρουόμενα μεταξύ τους. Έτσι μία νεαρή μητέρα εξομολογείται τη δική της ιστορία σχετικά με το πως νιώθει όταν κρατάει το παιδί της και γενικά πως βιώνει τη μητρότητα.
Ντρέπομαι που θα το γράψω εδώ αλλά είμαι νέα μάνα και δε νιώθω ότι θέλω το παιδί μου,παρόλο που δημιουργήθηκε με πολύ κόπο μετά από εξωσωματική. Μου λείπει η ζωή μου με την ξεγνοιασιά και ανεμελιά και εννοείται ο ύπνος. Βλέπω γύρω μου οικογένειες με παιδιά πιο μεγάλα και δε ζηλεύω καθόλου, αντίθετα μου φαίνεται εξαιρετικά βαρετή ζωή. Αγχώνομαι μονίμως ποτέ θα κοιμηθεί, ποτέ θα φάει, ποτέ θα μεγαλώσει να μπορώ να βγω καμία βόλτα και απελπίζομαι όταν όλοι λένε ότι όσο μεγαλώνει είναι όλο και πιο δυσκολο. Εννοείται δεν τολμάω να πω σε κανέναν ποσό μετάνιωσα που έγινα μητέρα, όλοι λένε ότι πρέπει να ζω σούπερ ευτυχισμένη τώρα αλλά απλά νιώθω την απόλυτη δυστυχία.
Νιώθω φυλακισμένη και δεν μπορώ να ξεφύγω με τίποτα. Έφτασα μέχρι σε σημείο να ψάχνω τι παίζει με υιοθεσίες στην Ελλάδα για να το δώσω. Υπάρχει φυσικά πατέρας ο οποίος με πίεσε πολύ για το παιδί και τώρα βλέπω ότι εγώ μένω ξάγρυπνη. Αν δεν ήταν αυτός θα το έδινα νομίζω και θα έλεγα σε όλους ότι κάτι έπαθε.Δεν είμαι αξία για μητέρα και είναι άδικο για άλλους που πασχίζουν να κάνουν παιδί / ήμουν κι εγώ μια από αυτούς. Βλέπω φίλες να υποφέρουν από αϋπνία και δυστυχία για την παλιά τους ζωή άλλα δεν το παραδέχονται. Μόνο εγώ νιώθω έτσι; Δεν μπορώ να βρω καμία λύση στον εγκλωβισμό μου, όλη μέρα με ένα μωρό κουράστηκα.
Αγαπητή φίλη, λυπάμαι πολύ για τις δυσκολίες που περνάς. Στο μήνυμά σου δεν προσδιορίζεις την ηλικία του παιδιού σου, όμως μάλλον φαίνεται να βρίσκεται σε μια πρωταρχική αναπτυξιακή φάση. Το βρέφος για αρκετό διάστημα αφότου γεννηθεί, στην πραγματικότητα έχει μια συμβιωτική σχέση με τη μητέρα (μητέρα εννοείται πάντα ο κύριος φροντιστής).
Έτσι, λοιπόν, μια νέα μαμά, όπως και εσύ, καλείται να αντέξει τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή της, τις αϋπνίες, την εξουθένωση, τις κοινωνικές απαιτήσεις και την κριτική που της ασκείται, και ταυτόχρονα, χρειάζεται να ρυθμίζει και μεταβολιζει το συναίσθημα του μωρού που είναι κατακλυσμιαίο.
Η συμβιωτική αυτή σχέση μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη δοκιμασία για την μητέρα. Επειδή στο μήνυμά σου λες πως η προσπάθεια για απόκτηση παιδιού έγινε με πολύ κόπο, σκέφτομαι πως οι σκέψεις για υιοθεσία μοιάζουν λίγο αντιφατικές. Για αυτόν τον λόγο, σου προτείνω να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία (εάν δεν το έχεις κάνει ήδη), καθώς ο,τι απόφαση και να πάρεις, είναι σημαντικό να είναι συνειδητή.
Τέλος, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορεί να βοηθήσει μια μητέρα σε αυτή την φάση είναι η υποστήριξη και η φροντίδα από τους άλλους. Εάν δεν μπορείς να το έχεις από τον πατέρα του παιδιού, χρειάζεται να το λάβεις από αλλού, είτε είναι οικογένεια, είτε φίλοι, είτε ακόμα και η/ο ψυχοθεραπευτρια/ης. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να νιώσεις σύντομα καλύτερα.