Η πρωταγωνίστρια της σειράς «Η γη της Ελιάς» Δώρα Χρυσικού μίλησε στη Μαρία Ανδρέου στο περιοδικό 7 Μέρες Tv για τη μάχη με τον καρκίνο.
«Από τον εαυτό μου. Από την μάνα μου, την αδερφή μου, τους φίλους μου, από τον σύντροφό μου. Μου ήρθε αυτή η ασθένεια στη ζωή μου και πρέπει να τη διαχειριστώ, να την αντιμετωπίσω. Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, με πήγαν αμέσως στο χειρουργείο και με άνοιξαν από πάνω μέχρι κάτω» Έχω στο σώμα μου μια μεγάλη τομή. Μετά πέρασα στις χημειοθεραπείες, έπεφταν τα μαλλιά μου, οι βλεφαρίδες μου, τα φρύδια μου. Τώρα που τελείωσαν οι χημειοθεραπείες, βλέπω ξανά τα μαλλιά να βγαίνουν. Όταν έκανα χημειοθεραπείες, είπα στον εαυτό μου: «Μια εβδομάδα τον μήνα, θα είναι δύσκολα για εσένα και οι άλλες θα είναι καλές. Δεν θα ορίσουν τη ζωή σου, ούτε την δουλειά σου, οι χημειοθεραπείες.» Και φυσικά έχω συναίσθηση του τι έχει συμβεί, ότι δεν θα κάνω παιδιά και φυσικά έκλαψα, πόνεσα και ξέσπασα αλλά μετά τις χημειοθεραπείες.
Πριν από τον καρκίνο ήμουν ένας άνθρωπος χωρίς υπομονή και ψυχραιμία. Και όμως, όταν εκδηλώθηκε η αρρώστια, έκανα τα πάντα, τις χημειοθεραπείες, τις δύο εγχειρήσεις μου, με υπομονή και ψυχραιμία. Όταν διαγνώστηκα με καρκίνο, θυμάμαι, πηγαίναμε με το αυτοκίνητο βόλτα στο εξοχικό μας, στο Καπανδρίτι, και παρατήρησα για πρώτη φορά την διαδρομή. Πλέον, ξέρω δέντρο προς δέντρο τον δρόμο, τον κήπο μας, εκεί που νιώθουμε σαν οικογένεια όμορφα, στην φύση, στο εξοχικό μας.
«Ευχαριστώ πολύ. Ξέρετε, υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι πρέπει να φάω καλά -έφτασα να ζυγίζω 50 κιλά-, να θέλω να κοιμηθώ από την κούραση και το κάνω. Αντιμετωπίζω τον καρκίνο ως μια ιάσιμη ασθένεια, όχι με φόβο, αλλά με αξιοπρέπεια. Και εύχομαι να βγω κερδισμένη. Δεν θέλω να ζω με άγχος και φόβο. Θεωρώ ότι η επιστήμη είναι το μεγάλο όπλο του ανθρώπου, ακούω τους γιατρούς μου για να πετύχει η θεραπεία. Θέλω να δώσω μια συμβουλή σε όλους: πρόληψη, πρόληψη, πρόληψη. Εξετάσεις. Μου λένε «φοβάμαι να πάω στο γιατρό». Ο καρκίνος είναι μια δύσκολη ασθένεια, αλλά πλέον, αν την προλάβεις, τη νικάς. Η εξομολόγηση που σας κάνω είναι γιατί θέλω να πω στον κόσμο ότι αξίζει να πηγαίνει στο γιατρό, να προλάβει.
Για παράδειγμα θάρρους έχω τη «μάνα κουράγιο», τη Μάγδα Φύσσα
Ναι, είμαι καρκινοπαθής, έχω ανηφόρα, δύσκολη, αλλά η επιστήμη έχει όπλα. Πιστεύω μέσα μου ότι ο καρκίνος δεν θα μου επανεμφανιστεί. Αλλά δίνω καθημερινή μάχη. Η ζωή είναι θείο δώρο και κανείς δεν έχει κάνει συμβόλαιο με το Θεό για να ξέρει πόσο θα ζήσει. Λίγα πράγματα στη ζωή έχουν ομορφιά και αξίζουν πραγματικά. Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους, να κάνουμε το καλό. Για παράδειγμα θάρρους έχω τη «μάνα κουράγιο», τη Μάγδα Φύσσα. Μετά την εγχείρηση, ο γιατρός μου είπε ότι έπρεπε να περπατήσω. Πονούσα και περπατούσα με το φυσικοθεραπευτή μου μέσα στο νοσοκομείο γιατί ήθελα να γίνω καλά. Όταν έκανα την εγχείρηση, έβλεπα στην κλινική, στους διαδρόμους, μπλε και ροζ μπαλόνια από γυναίκες που είχαν μωράκια, είχαν γεννήσει. Χαμογελούσα και έλεγα «κοίτα, η ζωή συνεχίζεται»! Στις 20 Σεπτεμβρίου έκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία και για δύο χρόνια θα παίρνω φαρμακευτική αγωγή. Όταν έγινε η διάγνωση, στο άκουσμα και μόνο της λέξης «καρκίνος», έπαθα πανικό.
Το πρώτο που είπα από μέσα μου ήταν «να κλείσω εκκρεμότητες γιατί θα πεθάνω, ο χρόνος μου τελειώνει». Σκέφτηκα τον πατέρα μου, που πέθανε στα χέρια μου, στην εντατική. Θυμάμαι, ασχολήθηκα με τόσα πρακτικά πράγματα, που η θλίψη πήγε πίσω. Μετά από καιρό ξέσπασα σε κλάματα. Έτσι και στη δική μου ασθένεια, έκλαψα στην πέμπτη χημειοθεραπεία. Τότε κατάλαβα και συνειδητοποίησα πολλά, τι μου έχει συμβεί, το αποδέχτηκα ώριμα και δεν πήγαινα με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. Στις πρώτες χημειοθεραπείες πήγαινα σαν μην είχα καρκίνο, δεν το αποδεχόμουν. Τώρα έχω αποδεχτεί ώριμα την ασθένειά μου και την πολεμάω χωρίς να υπερβαίνω τις δυνάμεις μου».