Το μπότοξ είναι μία μέθοδος στην οποία καταφεύγουν όλο και περισσότερες γυναίκες, μετά την ηλικία των 40 ετών, προκειμένου να διατηρήσουν το δέρμα του προσώπου τους σφριγηλό,χωρίς ρυτίδες. Σ’ αυτό το συμπέρασμα κατέληξε η συγγραφέας Άντζελα Ζιούτη, η οποία παρατηρεί τα φαινόμενα των καιρών.
Πολλοί της έλεγαν ότι είναι φτυστή η ΄0ντρευ Χέμπορν. Μοιάζοντας με γαλαζοαίματη αριστοκράτισσα ελάχιστοι άντρες μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία της. Τα κοφτά χαρακτηριστικά του προσώπου της θύμιζαν στην πλαστικότητα ενός αγάλματος και οι τέλειες αναλογίες του σώματος της ήταν το αποτέλεσμα της μέχρι πτώσεως γυμναστικής.
Άξια πράγματι του θαυμασμού, γιατί, εδώ που τα λέμε, έκλεισε κιόλας τα σαράντα πέντε. Ταξίδεψε πολύ, διασκέδασε, ερωτεύτηκε. Κι έκτισε και μία σπουδαία καριέρα. Κακή διατροφή, υπερβολικό στρες, αλκοόλ, καφεΐνη, νικοτίνη δηλαδή.
Και ξαφνικά το πρόσωπο της θύμιζε το γνωστό ρεφραίν «μαμά γερνάω». Η αλήθεια είναι ότι δεν θα έκανε ποτέ μπότοξ. Αντιπαθούσε τις ενέσεις, τις θύμιζαν το εμβόλιο στο μπράτσο που της έκαναν με το ζόρι όταν ήταν μικρή.
Στην αρχή είδε μία διαφήμιση για μια κρέμα που αντιμετωπίζει δραστικά τη χαλάρωση. Το εκχύλισμα του, έλεγε περιέχει ενισχυμένη συσφιγκτική δράση εισχωρώντας στην καρδιά των κυττάρων και δραστηριοποιώντας τους μηχανισμούς κατά της χαλάρωσης του δέρματος. Σκέφτηκε ότι δεν μπορεί, έτσι θα είναι για να το λέει η διαφήμιση. Με μια απλή πίεση του δοσομετρητή πασαλειβότανε κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί σε όλο της το πρόσωπο μέχρι τον λαιμό.
Περάσανε έτσι δύο εβδομάδες, ένας μήνας, μέχρι που μια μέρα είπε σε μία κολλητή της την ώρα που πίνανε καφέ: «Αλήθεια, πως σου φαίνομαι; Δεν πρόσεξες κάποια διαφορά πάνω μου;». «Που;» απάντησε αυτή αδιάφορα. «Στο δέρμα μου. Δες. Δεν έγινε λείο και σφριγηλό σαν εικοσάχρονο μπουμπουκάκι;» συνέχισε αυτή χαρούμενη. «Εεε, ναι. Δηλαδή …» κόμπιασε η φίλη της. «Βλέπεις ή δεν βλέπεις;» ρώτησε αυτή ξανά νευρικά, αυτή τη φορά. «Μα… δεν έχει αλλάξει τίποτε πάνω σου από την τελευταία φορά που σε είδα». Αυτό ήταν. Το πήρε απόφαση. Θα κάνει μπότοξ.
Το ίδιο απόγευμα τηλεφωνούσε σε ένα φίλο της πλαστικό χειρούργο. Λίγες μέρες μετά ξαπλωμένη στο αναπαυτικό ντιβάνι αφέθηκε στα χέρια των ειδικών. «Θα πονέσω;» ρώτησε τον γιατρό με την άσπρη ποδιά που στεκόταν από πάνω της. «Χαλαρώστε. Δεν θα καταλάβετε τίποτα. Μόνο ένα ελαφρύ μούδιασμα». Το ελαφρύ αυτό μούδιασμα κράτησε περίπου μία ώρα. Όταν κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη, το δέρμα της έμοιαζε σαν να είχε κοιμηθεί δύο εβδομάδες συνεχόμενες. Η γοητεία της αποκαταστάθηκε ξανά από τον πλαστικό χειρούργο, όπως οι συντηρητές τέχνης αναπαλαιώνουν ένα εγκαταλειμμένο νεοκλασικό κτίριο. Βγήκε από το ιατρείο, με μεγάλα κέφια.
Δέκα χρόνια νεότερη με δύο αθώες ενεσούλες, δεν είναι και λίγο πράγμα. Της ήταν πλέον αδύνατον να φανταστεί τη ζωή της από δω και πέρα χωρίς μπότοξ. Κάτι σαν τους νεφροπαθείς που χρειάζονται ανά τακτά διαστήματα αιμοκάθαρση.