Έξι γυναίκες σε ανδροκρατούμενα επαγγέλματα μας εξηγούν πως αισθάνονται που έχουν καταφέρει να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας .
Η 8η Μαρτίου είναι μια μέρα ιδιαίτερη για το γυναικείο φύλο σε όλο τον κόσμο. Ένας εορτασμός – φόρος τιμής στον αγώνα των γυναικών για τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα, δικαιώματα που αυτονόητα θα έπρεπε να απολαμβάνουν.
Με εφαλτήριο αυτή την ημέρα πολλά θα ακουστούν για τον ρόλο της γυναίκας σήμερα, εν πολλοίς όμως θα παραμείνουν ευχολόγια. Ανατρέποντας τα στερεότυπα που θέλουν τις γυναίκες να ακολουθούν συγκεκριμένες νόρμες, αποφασίσαμε να αναδείξουμε τον πολύπλευρο και πολυδιάστατο ρόλο της γυναίκας σήμερα.
Ρωτήσαμε έτσι πέντε γυναίκες πώς αισθάνονται που διαπρέπουν σε επαγγέλματα και ρόλους, οι οποίοι παραδοσιακά στελεχώνονται από άνδρες.
“Η δυσάρεστη αλήθεια είναι, ότι στην επιστήμη και ειδικότερα στις θετικές επιστήμες, στην τεχνολογία, και στη μηχανική υπάρχει ένα έμφυλο χάσμα (μία ανισορροπία στην ποσόστωση) μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η παρουσία των γυναικών υπολογίζεται να αγγίζει μόλις το 30%, ενώ οι γυναίκες δημοσιεύουν λιγότερο, σε πολλές χώρες πληρώνονται λιγότερο, και δεν προάγονται σε ισχυρές θέσεις, όπως οι άνδρες, στην καριέρα τους.
Κι όμως, η επιστήμη δεν είναι επινόηση ενός συγκεκριμένου φύλου, μα των ανθρώπων στο σύνολο. Απλά έχει θεσπιστεί με ανδρικούς, αν μπορούμε να το πούμε, κανόνες που δυστυχώς διατηρούνται ακόμα. Προσωπικά, νιώθω άνετα στο πεδίο και χώρο εργασίας μου αλλά διατηρώ πάντα οξυμένη την προσοχή μου για να εντοπίσω περιπτώσεις διάκρισης λόγω φύλου και άδικης ή παραβατικής αντιμετώπισης απέναντι σε κάθε διαφορετικότητα. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να είμαι έτοιμη να υπερασπιστώ όσο ηχηρά και αν χρειαστεί τα δικαιώματα τα δικά μου ή όποιου άλλου συναδέλφου. Θεωρώ ότι αυτή η προάσπιση της αρμονικής και δίκαιης συνύπαρξης είναι από τις κυριότερες ευθύνες ενός επιστήμονα”.
“Η αλήθεια είναι πως δεν ένοιωσα ποτέ πως έπρεπε να ανταγωνιστώ τους άνδρες συναδέλφους μου. Στη ναυαγοσωστική έχω να ανταγωνιστώ μονάχα τον χρόνο, τα στοιχεία της φύσης και τις προσωπικές αντοχές. Ως γυναίκα όμως, πιστεύω πως τα χαρακτηριστικά του φύλου μου, είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα στο να βρίσκομαι σε αυτό το απαιτητικό επάγγελμα, αλλά και ως συνιδρύτρια κι ενεργό μέλος της εθελοντικής διασωστικής ομάδας της Lifeguard Hellas, σε μαζικές καταστροφές και δύσκολες διασώσεις να μπορώ να είμαι αποτελεσματική, ψύχραιμη, με ενσυναίσθηση όταν ταυτόχρονα έχω και μια πολυμελή ομάδα να καθοδηγήσω και να δίνω το παράδειγμα, με το να είμαι πάντα στην πρώτη γραμμή”.
“Χρειάζεται θέληση, αντοχή και συνεχής προσπάθεια. Μεγάλο ρόλο παίζει η στήριξη από άτομα που πιστεύουν σε σένα, η γνώση του αντικειμένου, η άριστη δουλειά που θες να κάνεις. Το πρώτο διάστημα, με τις δυσκολίες που συναντάς και με τις συμπεριφορές που αντιμετωπίζεις, σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, να απαλλαγείς. Παίρνεις όμως κουράγιο από τη μεγάλη θέληση που έχεις και συνεχίζεις. Η πρώτη επιτυχία σε γεμίζει δύναμη. Είναι και θέμα εγωισμού. Δεν αντέχεις την αποτυχία. Δε σου ταιριάζει άλλωστε. Δεν θέλεις να απογοητεύσεις αυτούς που πιστεύουν σε σένα, αλλά ούτε και εσένα. Όσο περνάει ο καιρός, αυξάνεται η αυτοπεποίθηση. Προχωράς μόνο μπροστά και δουλεύεις σκληρά. Και συνεχίζεις. Ώσπου κάποια στιγμή κερδίζεις την αποδοχή. Μετά δεν υπάρχει τίποτα να σε σταματήσει”.
“Είναι υπέροχο το όνομά μου να βρίσκεται στο χάρτη με όλους όσους θαύμαζα από μικρή! Νιώθω μια μεγάλη ηθική ικανοποίηση και δικαίωση απέναντι στις προσπάθειες μου και στη μελέτη του οργάνου τόσα χρόνια. Και μια προσωπική νίκη απέναντι σε όσα “δεν είναι αυτό για σένα” άκουσα ή όσα δύσπιστα πρόσωπα βρήκα μπροστά μου. Αρκετές στιγμές υπήρξαν μοναχικές και δύσκολες σε αυτό το ταξίδι, όμως το να γράφω μουσική ήταν τελικά η πιο αληθινή μου έκφραση και μου έδινε μεγάλη δύναμη.
Εξίσου υπέροχο είναι που βιώνω την αλλαγή του αρχικά ανδροκρατούμενου κιθαριστικού χώρου, ο οποίος έχει πλέον πολλές άξιες εκπροσώπους με μεγάλη μάλιστα αλληλεγγύη και υγιή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Και φυσικά όλο αυτό ανοίγει το δρόμο σε πολλές άλλες γυναίκες να κυνηγήσουν μια καριέρα στη μουσική ή σε ό,τι άλλο “δεν είναι για αυτές” αλλά το αγαπούν και το θέλουν”.
“Ξεκίνησα να ασχολούμαι αγωνιστικά με τη μοτοσυκλέτα μου, όταν οι κόρες μου ήταν αρκετά μεγάλες κι έτσι είχα τη δυνατότητα να αφιερώνω χρόνο σε αυτό που αγαπώ και μου δίνει δύναμη και με γεμίζει χαρά. Η οικογένειά μου και οι άνθρωποι που με αγαπούν το καταλαβαίνουν κι έτσι από την πρώτη στιγμή με στηρίζουν.
Στην Ελλάδα είμαι η μόνη που ασχολείται με την αγωνιστική οδήγηση σε rally με μοτοσυκλέτα, αλλά και εκτός Ελλάδας οι γυναίκες που συμμετέχουν είναι πολύ λίγες. Οι άντρες οδηγοί με αντιμετωπίζουν πάντα με σεβασμό και εκτίμηση. Πιστεύω ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί και να αφιερώσει χρόνο σε κάτι που του αρέσει, που τον γεμίζει ενέργεια και διάθεση, που του δίνει δύναμη να ξεκινήσει την κάθε επόμενη του μέρα, μπορεί να συνδυάσει πολλούς ρόλους και μάλιστα με επιτυχία”.
“Ήταν όνειρο ζωής να γίνω πιλότος και είναι ακόμα… ζω το όνειρό μου καθημερινά! Για κάθε συγκυβερνήτη ο στόχος του είναι να βγει κάποια μέρα κυβερνήτης! Ο επόμενος στόχος μου λοιπόν είναι όταν έρθει η ώρα να βγω κυβερνήτης!
Υπήρξε άγχος την πρώτη φορά που πέταξα.. όχι τόσο ότι θα πετάξω, αλλά πιο πολύ ότι είχα εκπαίδευση και προσπαθούσα να τα πάω καλά!
Δεν νομίζω λοιπόν ότι ζω κάτι διαφορετικό από τις άλλες μαμάδες! Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως εμείς οι ιπτάμενοι θα ξυπνήσουμε σήμερα στις 3 το πρωί και αύριο στις 6 και αντί να είμαστε σε ένα γραφείο, θα πάμε Σαντορίνη και Μύκονο, Λονδίνο ή Παρίσι… Και η λίστα συνεχίζεται..
Στα κορίτσια που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα μου, έχω να πω πως αν είναι το όνειρο τους να μην φοβούνται τίποτα. Όταν κάνουμε αυτό που αγαπάμε, κάπως όλα μαγικά σαν παζλ ενώνονται…”