Μία 36χρονη ζει σε πόλη “φάντασμα” στο Σίσκο, που βρείσκεται στην έρημο της Γιούτα, ολομόναχη, χωρίς τρεχούμενο νερό, τα τελευταία πέντε χρόνια.
Μια απλή συνομιλία σε ένα αεροπλάνο άλλαξε την πορεία της ζωής της Έιλιν Μούζα, οδηγώντας την σε αυτή την μικροσκοπική εγκαταλελειμμένη πόλη, η οποία χτίστηκε την δεκαετία του 1880, ως πρατήριο σέρβις ενός σιδηρόδρομου και κάποτε έμεναν εκεί εκατοντάδες άτομα.
Βρισκόταν σε ένα αεροπλάνο για την Γιούτα για διακοπές, όταν η κυρία που καθόταν δίπλα της ανέφερε το Σίσκο ως μια αστεία στάση στο δρόμο προς το Εθνικό Πάρκο Canyonlands, όπου κατευθυνόταν η καλλιτέχνης. Η Μούζα δεν επισκέφθηκε μόνο το Σίσκο – το αγόρασε κιόλας. Τη μάγεψε η ατμόσφαιρα που υπάρχει σε όλα αυτά τα εγκαταλελειμμένα κτίρια και πόλεις ανά τον κόσμο.
«Μια πρόταση μπορεί να αλλάξει την πορεία της ζωής κάποιου, κάτι που σίγουρα συνέβη σε μένα» υπογράμμισε στο Insider. «Έχει αλλάξει την ζωή πολλών ανθρώπων» συμπλήρωσε η Μούζα, αναφερόμενη στην γυναίκα που συνάντησε στην πτήση της.
Όταν η 36χρονη επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Σίσκο είπε ότι φοβόταν, δεν ήταν σίγουρη εάν όντως η πόλη είχε εγκαταλειφθεί. Είπε ότι ορισμένες από τις δομές φαινόταν κάπως καινούργιες και ότι εντόπισε ένα δορυφορικό πιάτο: ασυνήθιστο δεδομένου ότι η πόλη εγκαταλείφθηκε ως επί το πλείστον τη δεκαετία του 1970, όταν χτίστηκε η εθνική οδός εκεί κοντά.
Το Σίσκο, όμως, έχει αναφερθεί κάποιες φορές και στην ποπ κουλτούρα. Η πόλη έκανε ένα cameo σε ταινίες όπως το «Vanishing Point» και «Θέλμα και Λουίζ», ενώ ο Τζόνι Κας ηχογράφησε ένα τραγούδι με το όνομα « Cisco Clifton’s Filling Station» το 1967.
Η Μούζα, αντικρίζοντας την πόλη για πρώτη φορά, την περιέγραψε ως «διάσπαρτα σκουπίδια που έχουν πεταχτεί από ένα παράθυρο αυτοκινήτου σε ένα χωράφι». Υπάρχουν μερικές ερειπωμένες κατασκευές, δεκάδες εγκαταλελειμμένες καλύβες, κατεστραμμένα αυτοκίνητα, ένα μικρό πρώην ταχυδρομείο, ένα παλιό σχολικό λεωφορείο και ένα Winnebago (μικρό τροχόσπιτο) της δεκαετίας του ‘70. Υπάρχει επίσης ρεύμα και Wi-Fi τώρα αλλά δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό. Η Μούζα λέει ότι συλλέγει το νερό της βροχής και έχει ηλιακό ντους.
«Δεν σας έχει τύχει να ταξιδεύετε, να δείτε κάτι και να νιώσετε κάτι δυνατό; Επέστρεψα σπίτι και δεν σταμάτησα να σκέφτομαι αυτό το μέρος και να αναρωτιέμαι γι’ αυτό» είπε. «Το βρήκα πολύ περίεργο που όλα αυτά τα πράγματα παρέμεναν εκεί. Γιατί να φύγουν όλοι; Κι έτσι πραγματικά έμοιαζε. Σαν να έφυγαν όλοι μέσα σε μία στιγμή».
Χωρίς να μπορεί να ξεχάσει την Σίσκο, βρήκε τον ιδιοκτήτη της και την αγόρασε. Κι ενώ μπορεί να μην λέει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την έκταση της γης ή το πόσα χρήματα έδωσα, είπε ότι της κόστισε όσο περίπου ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.
«Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση που δεν το αγόρασε κανείς. Για μένα, ήταν σχεδόν προφανές» δήλωσε. «Υποθέτω ότι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μου και όλων των άλλων που έρχονται εδώ γιατί σίγουρα δεν ήμουν η πρώτη που επισκέφθηκα αυτό το μέρος» ανέφερε.
Παρά το γεγονός ότι το Σίσκο είναι ιδιωτική ιδιοκτησία με άφθονα προειδοποιητικά σημάδια, η Μούζα λέει ότι εκπλήσσεται από το πόσοι άνθρωποι περιπλανιούνται στην πόλη (το κλάμα μωρού που άκουσε ήταν μέρος μιας ομάδας τουριστών). Παρόλο που δεν την ενοχλούν οι τουρίστες που σέβονται τον χώρο και ζητούν άδεια για να τραβήξουν μια φωτογραφία, λέει ότι πολλοί μπερδεύονται με τον όρο «πόλη φάντασμα» στην οποία πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως να σπάνε παράθυρα επειδή βλέπουν σπασμένα παράθυρα.
Η Μούζα, πάντως, είπε ότι ως καλλιτέχνης, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν οι δυνατότητες της πόλης και τα πολλά υλικά με τα οποία μπορούσε να δουλέψει. Κι ενώ η πόλη έχει λεηλατηθεί ένα εκατομμύριο φορές και έχει γεμίσει από σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι τουρίστες, γι’ αυτήν είναι τζακποτ.
Η Μούζα είπε ότι δεν ήταν και πολύ επιδέξια με τα χέρια της προτού αναλάβει αυτό το έργο, αλλά ότι από τότε έχει μάθει να επιδιορθώνει, να αντικαθιστά ή να χτίζει οτιδήποτε μπορεί να κάνει ένα άτομο σε ένα σπίτι, από την τοποθέτηση παράθυρων μέχρι την εγκατάσταση μιας σόμπας. Αυτή την στιγμή ανακαινίζει ένα τροχόσπιτο και κατασκευάζει μια σάουνα. «Έτσι μαθαίνεις» λέει.
«Υπάρχει κάτι πραγματικά απελευθερωτικό όταν βλέπει ένα έργο και γνωρίζοντας ότι δεν μπορείς να το κάνεις χειρότερο, μπορείς να κάνεις μόνο κάτι καλό ή δημιουργικό» είπε.
«Δεν θέλω να ξαναδημιουργήσω μια πόλη της Άγριας Δύσης, δεν με ενδιαφέρει να φτιάξω ένα σκηνικό για μια ταινία ή κάτι τέτοιο. Ενδιαφέρομαι περισσότερο για να φτιάξω τα πράγματα που βρίσκονται γύρω μου και να έχω κάποια παρουσία» είπε προσθέτοντας ότι λατρεύει την ιστορία της μικρής της πόλης.
Το Σίσκο διαθέτει μάλιστα ακόμη και ένα μικρό ταχυδρομείο, το οποίο είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα καθώς οι κοντινότερες πόλεις απέχουν περίπου μία ώρα. Χάρη στην απόσταση, καθώς και στην πανδημία του κορονοϊού, προσπαθεί να περιορίσει τα τρέχοντα είδη παντοπωλείου σε μία φορά το μήνα.
Από το λανσάρισμα της ιστοσελίδας της, «Home of the Brave» το 2019, η Μούζα έχει φιλοξενούμενους στην πόλη της και πιο συγκεκριμένα καλλιτέχνες, καθώς και φίλους που χρησιμοποιούν τον χώρο για την δουλειά τους. «Δε θέλω να κατηγορήσω τους φίλους, αλλά σπάνια καταφέρνω να μείνω λίγο μόνη» είπε. «Πρέπει να φύγω από το Σίσκο αν θέλω να είμαι μόνη. Και αυτό είναι υπέροχο. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που κάνω προσελκύει κόσμο».
Η πόλη φάντασμα της Μούζα καλωσορίζει δύο καλλιτέχνες για έναν μήνα κάθε χρόνο, παρέχοντας τους είδη παντοπωλείου και είδη τέχνης. Πάντως, η Μούζα ελπίζει πως οι επισκέπτες της θα αποκτήσουν μια νέα προοπτική για την ζωή, από το πόσους πόρους – όπως το νερό – χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους – μέχρι το να μάθουν να ζουν χωρίς βασικές ανέσεις.
«Το να μάθω να είμαι άνετη με τον εαυτό μου είναι ίσως το πιο πολύτιμο πράγμα που πήρα από την ζωή μου εδώ. Επειδή από εκεί, χάνεις πολλά λόγω του φόβου. Πρέπει όλοι μας να έχουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να είμαστε άνετοι με τον εαυτό μας χωρίς την έγκριση των άλλων».
Είπε ότι αρχικά φοβόταν και ήταν αβέβαιη για το εάν είχε κάνει την σωστή επιλογή με την αγορά του Σίσκο, αλλά οι μέρες της είναι γεμάτες πλέον.
«Έπρεπε να λέω συνεχώς στον εαυτό μου: Επειδή δεν υπάρχει κανείς αυτή την στιγμή εδώ, δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει ποτέ. Επειδή είμαι μόνη μου τώρα, δεν σημαίνει ότι θα είμαι μόνη μου πάντα. Ήξερα ότι ανά πάσα στιγμή, όμως, μπορούσα να φύγω».
Πέντε χρόνια αργότερα, φαίνεταις ότι η Μούζα δεν σχεδιάζει να το κάνει.