Έλενα Ναθαναήλ: Συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από τον θάνατο της αγαπημένης ηθοποιού, η οποία άφησε το στίγμα της στον ελληνικό κινηματογράφο, τόσο με το υποκριτικό της ταλέντο, όσο και με την ομορφιά της.
Ο πατέρας της Έλενας ήταν υφαντουργός. Γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1947 στη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής, καθώς τότε κατοικούσαν πολύ μικρασιάτες.
Η ίδια επέλεξε να κτίσει καριέρα μόνο με το μητρώνυμό της, καθώς το Δεληβασίλη ήταν λιγότερο εύηχο και δύσκολο να αποτυπωθεί στην μνήμη στον χώρο του θεάματος.
Η δε καταγωγή της από την πλευρά του πατέρα της ήταν από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας.
Ως γόνος αστικής οικογένειας, η Έλενα Ναθαναήλ τελείωσε το Ιταλικό Γυμνάσιο και το Λύκειο Τεχνών της Ρώμης, όπου σπούδασε ζωγραφική και διακόσμηση. Ωστόσο, προτίμησε να ακολουθήσει τον χώρο της υποκριτικής, κάνοντας σωστή επιλογή, καθώς διέπρεψε και ξεχώρισε.
Η φωτογράφηση ως πρέσβειρα της Ελλάδας το 1966 στο περιοδικό «Paris Match» άφησε εποχή. Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο μια Ελληνίδα να κάνει εξώφυλλο σε ένα περιοδικό αυτού του βεληνεκούς, ενώ μόνο η Μελίνα Μερκούρη φωτογραφήθηκε ξανά στο εν λόγω περιοδικό.
Το placement της φωτογράφισης ήταν το Αίθριο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου ενώ πόζαρε δίπλα στον περίφημο Λέοντα του Κεραμεικού, φορώντας κορυφαία αριστουργήματα από τη Συλλογή της Ελένης Σταθάτου του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.
Η εξαιρετικής αισθητικής φωτογράφιση έγινε από το διάσημο φωτογράφο Jack Garofalo και η εικόνα της συνάδει απόλυτα με την μεγαλοπρέπεια του Λέοντος.
Γι’ αυτήν την φωτογράφιση συμφώνησε η συλλέκτρια που είχε δωρήσει το 1957 την περίφημη συλλογή της στο Μουσείο, αλλά και το υπουργείο Πολιτισμού. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που φορέθηκαν από μοντέλο οι αρχαιολογικοί θησαυροί: το αρχαϊκό «ενώτιο των σφιγγών» από το Άργος, το ένα από τα δύο περίτεχνα περιβραχιόνια και τον δακτυλικό σφηκωτήρα «των όφεων» από το «θησαυρό του Καρπενησίου», καθώς και το περιδέραιο της Τρωάδας.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε στα 16 της χρόνια, στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη “Κάτι να καίει”. Παράλληλα, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη, όπου ξεχώρισε αμέσως μεταξύ των υπολοίπων σπουδαστών.
Η Έλενα Ναθαναήλ προσκλήθηκε από γερμανική εταιρία παραγωγής στο Μόναχο, καθώς μια φωτογράφιση που είχε κάνει στο εξώφυλλο του κορυφαίου για την εποχή περιοδικού «Εικόνες», έγινε αφορμή να την προσέξει κάποιος ξένος παραγωγός που της έκανε πρόταση συνεργασίας. Αυτή ήταν και η αιτία να πρωταγωνιστήσει στην ομώνυμη νουβέλα του Τόμας Μαν- ταινία του Ρολφ Τίλε “Το αίμα των Βελζούνγκεν” (“Ένοχος δεσμός”).
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έκανε καριέρα στο θέατρο και το σινεμά, πάντοτε σε ρόλους που ταίριαζαν γάντι στην εικόνα και στο ταμπεραμέντο της. Τη δεκαετία του ’70 η Έλενα Ναθαναήλ μεσουράνησε. Ο σωματότυπός της τη βοήθησε να κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τις πασαρέλες, ενώ οι ενδυματολογικές της επιλογές άφησαν εποχή.
Το 1968 βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία “Ραντεβού με μία άγνωστη”. Η τελευταία εμφάνιση της Έλενας έγινε στην τηλεοπτική σειρά του MEGA «Γοργόνες».
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, παίζει στην ταινία «Ντάμα Σπαθί» του Γιώργου Σκαλενάκη, η οποία διαγωνίσθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης (1966) και στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Σικάγου ένα χρόνο αργότερα.
Το 1967 πρωταγωνιστεί στο κοινωνικό δράμα του Ντίμη Δαδήρα «Ο 13ος», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το σενάριο του Παύλου Κοντέλη.
Το 1968 γύρισε και την ταινία «Επιχείρησις Απόλλων» του Γιώργου Σκαλενάκη, όπου υποδυόταν μία όμορφη Ελληνίδα ξεναγό. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο εξωτερικό, καθώς πρόβαλλε τις ελληνικές ομορφιές.
Το 1971 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Λάκη Κομνηνό στο ερωτικό δράμα του Βασίλη Γεωργιάδη «Εκείνο το καλοκαίρι» που θύμιζε την εκδοχή του «Love Story», με την υπέροχη μουσική επένδυση του Γιάννη Σπανού.
Η παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του ‘70 είχε επιπτώσεις στην καριέρα της. Τη δεκαετία του ‘80 επανεμφανίστηκε μετά από επτά χρόνια απουσίας κι έπαιξε σε ελαφρές κωμωδίες και βιντεοταινίες, αλλά και σε σοβαρές παραγωγές, όπως στις ταινίες του Γιώργου Κατακουζηνού «Απουσίες» (1987) και του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Black out» (1998). Οι τελευταίες της εμφανίσεις στην τηλεόραση ήταν ως Τζούλια στη σειρά «Άγγιγμα Ψυχής» (ΑΝΤ1).
Η Έλενα Ναθαναήλ δεν παντρεύτηκε ποτέ, εντούτοις το 1973 απέκτησε μια κόρη με τον επιχειρηματία Γιώργο Τσαγκάρη, την Ίνκα.
Όπως έχει υπογραμμίσει “το παιδί ήταν συνειδητή επιλογή. Ήταν προϊόν μιας συγκλονιστικής σχέσης με τον πατέρα της, ο οποίος εξακολουθεί να είναι πολύ καλός μου φίλος. Ίσως η εξυπνάδα μου να ήταν ότι δεν παντρεύτηκα. Και αυτό διότι όταν χώρισα δε χρειάστηκε να κατηγορήσω τον άνθρωπό μου για να πάρω ένα καλό διαζύγιο. Απλώς δεν ταιριάξαμε και χωρίσαμε ωραία και πολιτισμένα, χωρίς το παιδί να σοκαριστεί και να ενοχληθεί. Η Ίνκα είναι ένα ευτυχισμένο παιδί”.
Τα τελευταία χρόνια μαζί με τον επί 29 χρόνια σύντροφο της ζωής της, βετεράνο ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Τάσο Μητρόπουλο, κατοικούσαν στην Εύβοια, ενώ ασχολιόταν με την παραγωγή κρασιού, έχοντας μειώσει τις επίσημες εμφανίσεις τους στο ελάχιστο.
Χτυπημένη από καλπάζων καρκίνο του πνεύμονα, απεβίωσε 2 μήνες μετά την ιατρική γνωμάτευση, στις 4 Μαρτίου 2008, ενώ η κηδεία της έγινε το μεσημέρι της επομένης στο νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας, στον Κόκκινο Μύλο.
Η Έλενα Ναθαναήλ είχε ιδιαίτερη αδυναμία στο άλογό της. Ο Καλλίστρατος ήταν άλογο του ιπποδρόμου, αλλά έπασχε κι αυτό από καρκίνο και θα τον θανάτωναν αν η Έλενα δεν το έπαιρνε στο κτήμα της.
Όπως υποστήριξε η κόρη της, Ίνκα, τη μέρα που η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή, το άλογό της έκανε σαν τρελό καθώς χλιμίντριζε δυνατά και χτυπούσε με τα πίσω πόδια του την πόρτα του στάβλου.
Σπάνιες φωτογραφίες από τη ζωή της αείμνηστης ηθοποιού δημοσίευσε στον λογαριασμό του στο facebook ένας πολύ καλός της φίλος, ο εικαστικός Ντίνος Πετράτος.