Η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη είχε μία πολυτάραχη ζωή και όλα ξεκίνησαν από τα παιδικά της χρόνια όταν έμεινε ορφανή σε μικρή ηλικία.
Η Ζωή Λάσκαρη είχε πολλές άγνωστες πτυχές στη ζωή της, με μια από αυτές να αφορά τους γονείς της, δύο υπέροχους ανθρώπους που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να τη ζήσουν όσο ήθελαν.
Ο αξιωματικός του ελληνικού στρατού Κωνσταντίνος Κουρούκλης, πατέρας της Ζωής, δολοφονήθηκε στον Εμφύλιο (Συμμοριτοπόλεμο) όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών, ενώ την πολυαγαπημένη της μάνα Αφροδίτη την έχασε σε ηλικία 8 ετών!
Η μοναδική ιστορία των γονιών της ντίβας που δεν πρόλαβαν να τη ζήσουν
Γνωρίστηκαν στην Θεσσαλονίκη. Παντρεύτηκαν κρυφά γιατί ο νεαρός αξιωματικός μόλις τελείωνε τότε τη σχολή Ευελπίδων και ο γάμος ήταν απογορευμένος στους ευελπίδες. Θα μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό, αλλά οι νέοι ήταν τόσο ερωτευμένοι και τόσο ανύπομόνοι, που το έβρισκαν ατελείωτο το διάστημα που θα μεσολαβούσε.
Η έλευση της ζωής και ο τραγικός θάνατος
Ένα χρόνο μετά η Αφρόδιτη έφερε στον κόσμο το μονάκριβο κοριτσάκι τους, τη Ζωή! Το όνομα της το πήρε από την γιαγιά της, Ζωή Χατζηλιάκου που παντρεύτηκε ένα κόντε από την Κεφαλονιά τον Ανδρέα Κουρούκλη.
Ο πατέρας της Ζωής ένα πρωί όταν εκείνη ήταν οκτώ μηνών πήγε να εκτελέσει το καθήκον του σε μία άκρως επικίνδυνη αποστολή στη Νέα Χαλκηδόνα στην Θεσσαλονίκη μάζι με έναν άλλον αξιωματικό. Είχε ενταχθεί στην εθνική οργάνωση αντίστασης ΠΑΟ (Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση). Δυστυχώς οι αντίπαλοι τους καταξίωξαν. Λέγεται πως τον πρόδωσε ο ίδιος του ο φίλος, που τον φυγάδευσε τραυματισμένο μέτα την καταδίωξη. Τον χτύπησαν, τον βασάνισαν κι έτσι όπως ήταν τραυματισμένος πάλι τους ξέφυγε! Έτρεξε να κρυφτεί σε ένα φαράγγι αλλά τι απέγινε δεν έμαθε ποτε κανείς!
Η Ζωίτσα έμεινε στα χέρια της μητέρας της η οποία προσπάθησε να της κρύψει τον τραγικό χαμό. Νέα κοπέλα ακόμα έκρυβε τη δική της λύπη, για να μη καταλάβει τίποτα η κορούλα της. Η όμορφη μητέρα της, Αφροδίτη, ήταν δεκαεννιά χρονών, αλλά η θλίψη ζωγραφίστηκε μια για πάντα στο πρόσωπο της.
Η Ζωή Λάσκαρη έμεινε ορφανή
Το 1951 η καρδιά της Αφροδίτης δεν άντεξε. Η Ζωή την θυμόταν με μία κόκκινη ρόμπα χλωμή αλλά πανέμορφη να την αποχαιρετά για πάντα πριν πάει στο νοσοκομείο και αφήσει την τελευταία της πνοή. Η καρδιά της την πρόδωσε από τη βαθιά θλίψη που κουβαλούσε οκτώ ολόκληρα χρόνια. Το μεγάλωμά της Ζωής ανέλαβαν οι παππούδες της.
«Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν! Μέχρι πρόσφατα δεν είχα θυμό για τους δολοφόνους του πατέρα μου. Θα έλεγα πως δεν είχα φυσιολογικά παιδικά χρόνια».
«Δεν έζησα Χριστούγεννα, δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Από το στόμα δεν βγήκε ποτέ η λέξη ”Μπαμπά”. Τη λέξη ”μαμά” την έλεγα μέχρι τα οκτώ μου. Ξέχασα και πως προφέρεται. Έζησα την ορφανιά μέχρι το μεδούλι μου».
Οι λέξεις αυτές έβγαίναν με δυσκολία από τα χείλη της Ζωής Λάσκαρη. Πίσω από τα φώτα, τα υπέροχα φορέματα, τους μοναδικούς ρόλους και την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή βρίσκονταν συσσωρευμένες αναμνήσεις μιας τραγικής παιδικής ζωής. Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τη ζεστή αγκαλιά του πατέρα και της μάνας.
