Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε στο περιοδικό HELLO η Ζήνα Κουτσελίνη. Η παρουσιάστρια περιέγραψε όσα έζησε κατά τη διάρκεια του τοκετού της με τη κόρη της Έμμα, αναφέρθηκε στη σύνδεση που έχει με τον Θεό, αλλά και στη σχέση με την οικογένειά της.
Ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο πολλές φορές. Με τη βοήθεια του Θεού έφτασα εδώ όπου βρίσκομαι σήμερα.
Η φωνή της Παναγίας στον ύπνο μου όταν ήμουν έγκυος. Μου είπε: «Μη φοβάσαι. Το παιδί θα είναι δικό σου». Κινδύνεψα να χάσω τόσες φορές την Έμμα μου και όμως, έπειτα από κάθε επίσκεψη στο γιατρό, επέστρεφα μαζί της. Ήμουν τριών-τεσσάρων μηνών έγκυος όταν μπήκα στο νοσοκομείο με ρήξη αμνιακού σάκου. Οι νοσοκόμες μου είπαν: «Μη στενοχωρηθείς. Μπορεί να φύγεις από εδώ και χωρίς το παιδί, όπως συνέβη σε δύο κυρίες σήμερα που έκαναν εισαγωγή με το ίδιο πρόβλημα». Χρειάστηκε να νοσηλευτώ και άλλες φορές μέχρι να έρθει το λουλουδάκι μας. Όμως ο πνευματικός μου με επισκεπτόταν στο νοσοκομείο και με κοινωνούσε για να πάρει τη Θεία Κοινωνία το παιδί μας. Ουσιαστικά, υπήρχε μια ανοιχτή πληγή εκεί όπου ήταν το έμβρυο και έχανα αμνιακό υγρό. Δεν έπρεπε να περάσει κανένα μικρόβιο. Η μικρή βγήκε υγιέστατη στους επτά μήνες.
Έχω ζήσει και άλλα πολλά, που θα αποκαλύψω όταν οι συνθήκες θα είναι κατάλληλες. Όσες φορές πίστεψα ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα, ερχόταν η στιγμή που μου έδειχνε ότι δεν μπορώ να επιτύχω τίποτα αν δεν είναι ευλογημένο. Συχνά οι άνθρωποι πέφτουμε σε λάθη γιατί νομίζουμε πως είμαστε θεοί.
Τα σκαλάκια των παιδικών μου χρόνων τα έχω πάντα φυλαχτό στη ζωή μου. Εκτιμώ τους ανθρώπους που, όσο ψηλά κι αν φτάσουν, δεν ξεχνούν τα θεμέλια τους. Σε όλες τις μετακομίσεις και τα ταξίδια που έκανα στην προσωπική μου διαδρομή μέχρι και σήμερα, έχω πάντα μαζί μου τα γράμματα που μου έστελνε η μητέρα μου κάθε Κυριακή μέσα σε μια κόκκινη σακούλα με τρόφιμα. Εκεί κρύβονται όλη της η ζεστασιά και όσα δεν προλάβουμε να πούμε λόγω του ότι έφυγα παιδί από κοντά της. Κατάφερα επίσης να κρατήσω ως κειμήλιο τις δύο εικόνες στις οποίες προσευχόταν καθημερινά.
Ανέβαινε μπουσουλώντας τις σκάλες, άναβε το καντηλάκι και προσευχόταν στις εικόνες της. Έχουν τόση προσευχή που κάποιες στιγμές αισθάνομαι την ευλογία τους. Μπόρεσα ακόμα να πάρω κάποιες φωτογραφίες, αλλά και ένα σερβίτσιο που ανήκε στον πατέρα μου.
Πολλές οι «μετακομίσεις» από κοντά τους, κι αυτά που κατόρθωσα να κρατήσω έχουν πλέον ανεκτίμητη αξία. Αυτός ο μικρός θησαυρός μου είναι τέτοιας συναισθηματικής αξίας που όλα τα εκατομμύρια του κόσμου είναι μηδαμινά μπροστά του. Στις εικόνες της μάνας μου ηχούν πια οι προσευχές μου, η δική μου επίκληση στον Θεό. Το σερβίτσιο του πατέρα μου συμβολίζει τον καθημερινό μου καφέ μαζί του και οι φωτογραφίες περικλείουν όλες μας τις αναμνήσεις.
Είναι η πηγή έμπνευσης μου σε πολλά κομμάτια της καθημερινότητας. Ονειρεύομαι και επιθυμώ μόνο να είναι υγιής και ευτυχισμένη. Διαθέτει πολύ ισχυρό χαρακτήρα, ζωγραφίζει με έντονα χρώματα και, όταν χορεύει, αισθάνομαι πως έχει μέσα της όλο το ταλέντο της Γης. Παράλληλα, δίνει τον αγώνα της στο σχολείο για να είναι καλή μαθήτρια. Ανταποκρίνεται με επιτυχία στις απαιτήσεις των δασκάλων. Θέλω να είμαι διακριτικά κοινά της στο πλάι της και όχι από πάνω της σαν μπαμπούλας για να εκπληρώσει τα δικά μου όνειρα, να της κλεινό το μάτι και να της λέω «προχώρα».
Δεν νιώθω αγωνία για την εικόνα μου, αλλά σεβασμό απέναντι στον εαυτό μου. Όταν, λόγου χάρη, παίρνω κιλά, θέλω να τα χάσω και δεν θλίβομαι για τις ρυτίδες μου, εκτός από εκείνες που προέρχονται από τα βάθη της ψυχής μου.