Πριν από μερικούς μήνες, η Ελένη Ανουσάκη παραχώρησε μια αξιοσημείωτη συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν». Κατά τη διάρκειά της συνέντευξης, η ηθοποιός εξέφρασε τις απόψεις της με ανεπιτήδευτη ειλικρίνεια, αναφερόμενη επίσης στις συνεργασίες της με τις αξέχαστες Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη και Ζωή Λάσκαρη.
«Την Αλίκη την γνώριζα όταν ήμουν 10 ετών από το θέατρο που έπαιζε η μαμά μου, την λάτρευα. Την Καρέζη την γνώρισα το 1953 όταν έπαιξε με την μητέρα μου στο θέατρο Κοτοπούλη, “Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα”.
Την Ζωή Λάσκαρη την γνώρισα όταν έμενα στο Κολωνάκι. Ήρθε μία μέρα και με πήρε με το αμάξι για να πάμε βόλτα και κόντεψε να με σκοτώσει. Θυμάμαι χτύπησε το κουδούνι ένα βράδυ και μου είπε να πάμε βόλτα στο Σούνιο. Μπήκαμε μέσα και άρχισε να οδηγεί σαν τρελή. Ήταν ερωτευμένη και ήθελε παρέα θυμάμαι. Είχαμε βάλει και μουσική αλλά δεν θα ξεχάσω την ταχύτητα με την οποία πηγαίναμε. Γίναμε φίλες αλλά ποτέ δεν γινόμουν αυτό που λέμε κολλητή.
Κρατούσα πάντα μία απόσταση. Ήταν υπέροχες κυρίες αλλά είχα και τα μυστικά μου, δεν ήθελα να ξέρουν ούτε πώς δουλεύω ούτε τι κάνω. Όχι ότι ήμουν καλύτερη από αυτές αλλά έπρεπε να προασπίσω τις δικές μου απόψεις», είπε η ηθοποιός.
H Ελένη Ανουσάκη σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Espresso», αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα της και στον τραγικό τρόπο που «έφυγε» από τη ζωή.
Ειδικότερα, η ηθοποιός είναι κόρη του τενόρου Ευάγγελου Ανουσάκη και της Μαλαίνας Ανουσάκη, η οποία ήταν επίσης θεατρική ηθοποιός.
Όσον αφορά τον πατέρα της, η Ελένη Ανουσάκη υπογράμμισε «ο πατέρας μου, Ευάγγελος Ανουσάκης, ήταν από γνωστή πειραιώτικη οικογένεια, με χανιώτικη καταγωγή, που είχε βιομηχανία μακαρονιών. Υπήρξε μαθητής της σχολής του Εθνικού, όπου είχε καθηγητή τον Βεάκη. Ήταν τενόρος της Λυρικής Σκηνής με σπουδές στο τραγούδι, τραγουδούσε καταπληκτικά κι ήταν κι αυτός πολύ όμορφος. Κάποια στιγμή είχε δουλέψει και σε ένα μεγάλο διαφημιστικό γραφείο. Είχε κάνει δε τη γνωστή διαφήμιση με τον Ακάκιο και τα μακαρόνια».
Σχετικά με τον θάνατό του, επεσήμανε «πρόσφατα έφτιαξα το αρχείο των γονιών μου, είδα τα βραβεία ανδρείας που πήρε ο πατέρας μου από το αλβανικό μέτωπο, είδα τα σημειώματα της καθημερινότητάς του, όταν πια δεν είχε χρήματα γιατί τα είχε δώσει για να μη χτυπάνε τη μαμά μου. Είχε θλίψη στα μάτια και πέθανε τραγικά επάνω στη σκηνή, στο Δημοτικό Θέατρο, προλογίζοντας μία παράσταση. Έπαθε εγκεφαλικό, έπεσε κάτω, έμεινε οκτώ μέρες στο νοσοκομείο κι η μαμά μου δεν με άφησε ποτέ να πάω στον τάφο του για να μην πικραθώ…».