«Κάθε χρονιά πειραματίζεσαι στη δική μας δουλειά. Όταν βγαίνω στο θέατρο είναι σαν να παίζω την τελευταία παράσταση της ζωής μου κάθε μέρα γιατί τότε μπορώ τουλάχιστον το 80% από αυτό που έχω σκεφτεί», λέει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.
Καλεσμένος στο πλατό της εκπομπής «Πάμε Δανάη» ήταν σήμερα ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης. Ο σπουδαίος ηθοποιός μίλησε για τη ζωή και την καριέρα του.
«Είμαι πάρα πολύ καλά, περνάω πάρα πολύ καλά, είμαι τρισευτυχισμένος με το θεατρικό, ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα το οποίο κερδίσαμε, ήταν μια μεγάλη στροφή η οποία έπρεπε να γίνει. Δε φοβήθηκα αλλά είναι κάτι που σκεφτόμασταν πολλά χρόνια πριν. Περίμενα την κατάλληλη στιγμή, θέλει πολύ προετοιμασία και προεργασία το δράμα, δεν είναι καθόλου εύκολο, θέλει μια πειθαρχεία, μελέτη, συγκέντρωση», είπε αρχικά ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης για την παράσταση «Ο θάνατος του εμποράκου».
«Είναι συνδυασμός δυνάμεων που μερικές φορές νομίζεις ότι δεν τις έχεις. Μαθαίνοντας μέσα στα χρόνια και κάνοντας μια προεργασία, μπορεί να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι ναι, μπορώ να κάνω και αυτόν τον ρόλο. Όταν πρωτοξεκίνησα και από τις πρόβες, μου φαινόταν παράξενο γιατί έχω συνηθίσει να βγαίνω στην σκηνή και να γελάνε μαζί μου, να ευχαριστιούνται. Τώρα συγκινούνται. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω σιγουριά και ασφάλεια. Το αγάπησα πολύ αλλά πάντα αντιμετώπιζα να μπορέσω να πλησιάσω τον ρόλο μου, δεν είναι κάτι εύκολο. Το μεγαλείο βρίσκετε σε αυτόν τον συγγραφέα. Από εκεί που διασκέδαζα όλο τον κόσμο έπρεπε να γίνω και εγώ ένα ερείπιο και να βγάλω προς τα έξω έναν χαρακτήρα που ίσως αν δεν τον δοκίμαζα, δε θα γοητευόμουν τόσο πολύ από αυτόν».
«Κάθε χρονιά πειραματίζεσαι στη δική μας δουλειά. Όταν βγαίνω στο θέατρο είναι σαν να παίζω την τελευταία παράσταση της ζωής μου κάθε μέρα γιατί τότε μπορώ τουλάχιστον το 80% από αυτό που έχω σκεφτεί. Κάθε μέρα κρίνω τον εαυτό μου και νιώθω ότι κρίνομαι από κάτω. Αν νιώσω την ασφάλεια, ότι το έχω βρει, θα μπω σε ένα χρονοντούλαπο και θα με φάνε οι σκόροι. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κουβαλάμε μια επανάσταση μέσα μας γιατί μας βοηθάει να εξελιχθούμε. Αν το χάσουμε αυτό, βαλτώνουμε».
«Δε με πιάνει ανασφάλεια γιατί ξέρω ότι στο δικό μας το επάγγελμα υπάρχει άνοδος και κάθοδος. Δεν μπορείς να είσαι στην πρώτη γραμμή συνέχεια και με ευχαριστεί αυτό γιατί δεν μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι να είναι στην πρώτη γραμμή συνέχεια. Πρέπει να φύγουμε και να έρθουν καινούργιοι. Θα παίξω άλλους ρόλους μετά. Αν πίστευα ότι πάμε πίσω θα με είχε πιάσει πλήξη, πιστεύω στην εξέλιξη, προχωράμε προς τα μπρος για αυτό δημιουργούμε καινούργια κίνητρα για να μπορέσει να στοχαστεί ο θεατής.
Η δυσκολία του θεάτρου είναι ότι είναι ο αντίλαλος της ζωής. Η τεχνική του κινηματογράφου είναι η αναπαράσταση της ζωής αλλά και τα δύο συγκλίνουν στο ότι προσπαθούμε να δείξουμε την εξέλιξη στον άνθρωπο και στην ψυχική υγεία και στην εσωτερική μόρφωση, αυτό που δεν επιχειρεί να κάνει καμία πολιτική. Η πολιτική έχει ξεχάσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει ξεχάσει τον άνθρωπο και εμείς μέσα από τη δουλειά μας παλεύουμε το ανάποδο».
«Επιχειρώ μέσα μου να συντηρώ νέο τον εαυτό μου και αυτό γίνεται με την εκπαίδευση και τη μόρφωση πολλές ώρες μελέτης για να εξελιχθώ μέσα μου. Όταν έρθεις πάρα πολύ κοντά διαβάζοντας τους μεγάλους συγγραφείς, δε γίνεται να μην είσαι ευγενής γιατί μαθαίνεις μια άλλη ζωή την οποία δεν μπορούν να μας τη μάθουν ούτε τα πανεπιστήμια ούτε τα σχολεία. Αρχικά καλλιεργούμαι εσωτερικά και βγήκε αυτή η ευγένεια που είχε καλλιεργηθεί και από το σπίτι μου αλλά θα μπορούσε να χαθεί. Τώρα έμεινα μόνο στο να κυνηγάω την καλλιέργεια».