Συμπληρώνονται 34 ολόκληρα χρόνια από τον χαμό της αξέχαστης Τζένης Καρέζη στις 27 Ιουλίου 1992, μετά από μια ανδρεία μάχη με τον καρκίνο.
Η εξαιρετική ηθοποιός με τα απαράμιλλα μάτια στον κινηματογράφο άφησε τον κόσμο στα 53 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της ένα ανεξίτηλο ίχνος στην τέχνη της.
Η Χρυσούλα Μύττη, επίσης ηθοποιός, αποκάλυψε σε μια παλαιότερη συνέντευξη ότι η Τζένη Καρέζη είχε ένα μεγάλο όνειρο που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει πριν από τον θάνατό της…
Τα γεγονότα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1988, όταν η Τζένη Καρέζη ανέλαβε έναν από τους πιο σημαντικούς και απαιτητικούς ρόλους στον παγκόσμιο θεατρικό χώρο, υποδυόμενη τη Λιουμπόβα στο έργο «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ. Παρά τη θερμή υποδοχή του κοινού, το θέατρο έκλεισε τον Μάρτιο του 1989, καθώς η Τζένη Καρέζη ήταν αναγκασμένη να αναχωρήσει επειγόντως για το Λονδίνο, καθώς τα συμπτώματα που είχε εδώ και καιρό δεν είχαν λάβει τη δέουσα προσοχή από τον γυναικολόγο της.
Η τελευταία επιθυμία της Τζένης Καρέζη αναφερόταν στο να επισκεφθεί το αγαπημένο της εξοχικό, τον επίγειο παράδεισο όπως τον αποκαλούσε. Καθημερινά, αντιμετώπιζε τη σκληρή πραγματικότητα της ασθένειάς της, ελπίζοντας ότι η αλλαγή του περιβάλλοντος θα φέρει κάποια ανακούφιση. Η εντυπωσιακή μονοκατοικία στην Τσαγκαράδα Πηλίου, με τα πλατάνια να περιβάλλουν το χώρο και το ρυάκι να διακοσμεί την αυλή με τα βότσαλα που είχε συγκεντρώσει η ίδια από τις ακρογιαλιές, ήταν ο τόπος που της έδινε ηρεμία και απομάκρυνε κάθε έγνοια.
Κατά τη διάρκεια της δύσκολης αυτής μάχης, εύχετο ότι η παρουσία της εκεί θα έφερνε την αναγκαία ανάκαμψη για την υγεία της, στοχεύοντας στο θαύμα που όλοι περίμεναν να γίνει πραγματικότητα.
«Την άνοιξη του ’92, όταν πια οι γιατροί δεν έδιναν καμία ελπίδα, ήθελε να κάνει ένα ταξίδι στο εξοχικό της. Νομίζω ότι πίστευε πως εκεί όλα θ’ αλλάξουν. Ήταν το ορμητήριό της. Έλεγε πως αξιοπρέπεια σημαίνει να αποδέχεσαι ότι δεν είσαι τόσο δυνατός όσο νομίζεις, να αφήνεσαι. Και η Τζένη ήταν τόσο δυνατή ώστε να αφεθεί». Αλλά τελικά, δεν κατάφερε να κάνει αυτό το ταξίδι.
«Δέκα μέρες πριν τον θάνατό της, είχα πάει σπίτι της. Άρρωστη πολύ, μου είχε πει πως ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα. Καθόταν στην πολυθρόνα της ντυμένη σαν έφηβη, με αθλητικά παπούτσια. Πρώτη φορά την έβλεπα με αυτά τα παπούτσια. Κάπνιζε ασταμάτητα. Με απελπισία, θυμό, για την αδικία, αλλά και με μικρή ελπίδα. Αυτή την εικόνα νομίζω θα κρατήσω μέσα μου. Αυτή περισσότερο από την άλλη, της ηθοποιού που λαμποκοπούσε πάνω στη σκηνή, που θαύμαζε και αγαπούσε ο κόσμος και οι φίλοι της».
Η ηθοποιός έφυγε από τη ζωή χωρίς να καταφέρει να υλοποιήσει την επιθυμία της, παίρνοντας μαζί της αυτό το προσωπικό μυστικό. Ωστόσο, είναι σίγουρο ότι θα αισθάνεται περήφανη για το γεγονός ότι οι πολιτιστικοί οργανισμοί σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς του Πηλίου συνεχίζουν να διοργανώνουν στο εξοχικό της πολλές παραστάσεις, κρατώντας έτσι ζωντανή τη μνήμη και την προσφορά της στον πολιτιστικό βίο της περιοχής.