Μάνος Ψιστάκης εναντίον Γιώργου Κιμούλη: «Με είπες παιδί κατωτέρου Θεού, με χάραξες δάσκαλε»

Μάνος Ψιστάκης: Ο γνωστός ηθοποιός και σεναριογράφος θέλησε να μιλήσει ανοιχτά για τον Γιώργο Κιμούλη. Ο ίδιος θέλησε να αναφερθεί στη δική του εμπειρία από τη συνεργασία του, με εκείνον. Έτσι, προχώρησε σε σχετική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αναλυτικότερα:

Μ. Ψιστάκης: Η φωτογραφία που συνόδευε την ανάρτησή του στο Facebook

Μάνος Ψιστάκης: Όσα ανέφερε στην αρχή της ανάρτησής του στο Facebook

Έφτασε η στιγμή να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου εμπειρία με αυτόν τον άνθρωπο. Έτος : 2000. Το κανάλι: ΕΡΤ1. Η πρώτη μου σεναριακή δουλειά. Κάποιοι είχαν καταλάβει πως έχω κι εγώ μια σχετική κλίση προς την κωμωδία και ενώ ήμουν νέος και άπειρος, στάθηκαν στο πλευρό μου και με πίστεψαν για να γίνει μια σχεδόν αξιοπρεπής δουλειά. Σκηνοθέτης, ο Στέλιος Ράλλης. Ομολογώ πως με εξέπληξε το γεγονός πως από την πρώτη στιγμή, μου φερόταν σα να είμαι παιδί του! Παραγωγός, ο Φάνης Συναδινός.

Φίλος, από το πρώτο δευτερόλεπτο της συνεργασίας και πάντα εκεί όποτε τον χρειάστηκα! Πρωταγωνιστής; Ο Γιώργος Κιμούλης. Από την πρώτη κιόλας μας συνάντηση, μου ξεκαθάρισε πως αυτός ήταν ο απόλυτος άρχοντας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει πως για μένα αυτή η δουλειά θα αποτελούσε τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία που θα είχα στην καριέρα μου και πως αυτός, συνεργαζόμενος μαζί μου, μου έκανε ουσιαστικά ένα τεράστιο δώρο. «Σου πετάω ένα τάλιρο στο τραπέζι. Αν είσαι έξυπνος, θα το πάρεις».

Η αξέχαστη ατάκα του.. Τα γυρίσματα, ξεκίνησαν και αφότου μου ξεκαθάρισε πως είμαι «παιδί ενός κατώτερου Θεού», σταμάτησε να μου μιλάει. Σε ένα κείμενο «μαθηματικά» γραμμένο, ώστε να εφαρμόζονται οι κανόνες και οι ρυθμοί της κωμωδίας, άλλαζε τις ατάκες, προσέθετε τις δικές του και έδινε επίτηδες μια από τις χειρότερες ερμηνείες του, σνομπάροντας παντελώς τη δουλειά μας. Προσέξτε τώρα αυτό: Υπήρχαν στιγμές που εξανθρωπιζόταν.

Μάνος Ψιστάκης: Τι είπε στη συνέχεια

Τότε, έβλεπα έναν άλλο Κιμούλη. Συνεργάσιμο, με ιδέες στο πλατό, χαμόγελο και με άψογο αισθητικό αποτέλεσμα. Ήταν βέβαια, πολύ αργά. Ήδη είχα σημαδευτεί ψυχικά, ήδη είχα αρχίσει να πηγαίνω στο γύρισμα με το σπρέι για το άσθμα που τότε μου ξεκίνησε!!!! Το μήνυμά μου προς τον ίδιο: Μπορούσες και τότε, μπορείς και τώρα να είσαι αυτός που πρέπει. Αυτός που αξίζει σε έναν πραγματικά μεγάλο ηθοποιό.

Το μήνυμά μου σε όλους: Επειδή διαβάζω ότι «πρέπει να ξεκουμπιστεί από το θέατρο για να ησυχάσουμε», θα πω πως αυτό θα αποτελούσε μια τεράστια απώλεια για το Θέατρο!!! Ο Κιμούλης, παραμένει ο κορυφαίος ηθοποιός μας. Δυστυχώς, παραμένει και ένας άνθρωπος, με ανεξέλεγκτα κακή και ισοπεδωτική συμπεριφορά προς τους άλλους. Το κέρδος, αν μπορούσε να συμφιλιωθεί με όλους μας, θα ήταν τεράστιο για το θέατρο.

Αν όμως συνεχίσει να πιστεύει πως ο Λώρενς Ολίβιε μπορεί μόνο να του πλένει τις κάλτσες και πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι αποτελούμε απλά ενοχλητικές πετρούλες πάνω στον Πλανήτη Κιμούλη, τότε, και μόνο τότε, ίσως η απομάκρυνσή του από όλους μας, έφερνε ξανά ένα υγιές περιβάλλον στο χώρο μας. Πολλοί έσπευσαν με τεράστια χαρά να συνεργαστούν μαζί του, ενώ ήξεραν!!! Και το πλήρωσαν.

Μάνος Ψιστάκης: Τι είπε στο τέλος της ανάρτησής του

Από την άλλη βέβαια, σε όλους αυτούς τους άνετους και απροβλημάτιστους που μας ρωτούν «γιατί τώρα;», είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω πως ΔΕ γνωρίζουν την κατάσταση και καλό θα είναι, αν θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν και όχι μόνο αραχτοί πίσω από ένα πληκτρολόγιο να παριστάνουν τον Ηρακλή Πουαρώ, μπορούν απλά να σωπάσουν και να επιτρέψουν στους ΑΜΕΣΑ ενδιαφερόμενους και πληγωμένους ανθρώπους, να μιλήσουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! ΤΩΡΑ!!!!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μετά την πρώτη μου δουλειά, πίστεψαν σε μένα και τόσα κωμικά έργα μου, διασκέδασαν το τηλεοπτικό κοινό. Αν και μετά την πρώτη μου δουλειά, δίπλα στον Γιώργο Κιμούλη, θα αναρωτιέμαι για πάντα αν είμαι πράγματι κάτι τόσο μέτριο. Ίσως ο Γιώργος να έχει δίκιο και να είμαι.. Φύτεψε την αμφιβολία τόσο βαθιά μέσα μου, που δεν προβλέπω να απελευθερώνομαι κάποτε από αυτήν. Γιώργο, πολυαγαπημένε ΔΑΣΚΑΛΕ, κατάφερες τότε και με χαράκωσες βαθιά. Ζέτα Δούκα, σε ευχαριστώ πολύ που υπάρχεις.

Μ. Ψιστάκης: Ολόκληρη η ανάρτησή του