Στην εκπομπή «Μega Καλημέρα», ο Γιώργος Γιαννόπουλος αναφέρθηκε στην πορεία της καριέρας του, στο θέμα του εκφοβισμού λόγω της Πάολας, και στον ανολοκλήρωτο κύκλο της οικογένειας.
«Έχω την αντρίλα και την αρρενωπότητα στα χαρακτηριστικά μου, γι’ αυτό μου δίνουν συγκεκριμένους ρόλους. Είμαι από τους ελάχιστους ηθοποιούς της γενιάς μου που έχουν παράξει έργο και κωμικά και δραματικά. Έγραψα στο κούτελο ‘πάντως καιρού’ με πολύ αγώνα. Είπα πολλά ‘όχι’ τα οποία έφεραν πολλά ‘ναι’».
«Δε μείωσα την τηλεόραση όπως άλλοι συνάδελφοι ψευτοκουλτουριάρηδες, που λένε ότι την κάνουν μονό για τα χρήματα. Η τηλεόραση είναι φοβερό μέσο, κάνει και καλά και κακά πράγματα. Το Εθνικό θέατρο δεν κάνει μονό καλές δουλειές».
«Τα μεγάλα τραγούδια που τραγουδάμε όλοι είναι ‘της πίστας’, τα λεγόμενα σκυλάδικα. Στις πίστες ξεκίνησαν να τραγουδάνε πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Νταλάρας, η Αλέξιου, η Βιτάλη. Η Πάολα είναι μία από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές της Ελλάδας, δέχτηκα bullying όταν το πρωτοείπα. Η trap μουσική δεν με αφορά αλλά μπορεί να κάνω βίντεο κλιπ με τον SNIK όπως μου πρότειναν. Δε μετάνιωσα που δεν έκανα δισκογραφία, ακόμα μου γράφουν τραγούδια».
«Αυτό που λένε για τη διαδρομή μου, είναι πως είμαι πολύ κάλος υποκριτής και τραγουδάω και πολύ καλά. Ήταν ‘χαζούλι’ που η Άλκηστις Πρτωτοψάλτη άλλαξε τον στίχο του τραγουδιού ‘Ο Άδωνις’. Το ‘Ζάρι’ της Μαρίνας Σάττι είναι από τα πιο εκπληκτικά κομμάτια που έχω ακούσει, θα σκίσει. Η Ελλάδα είναι αυτό που δείχνει το βίντεο κλιπ για το ‘Ζάρι’, παντόφλα, τζατζίκι και Ακρόπολη».
«Δεν έχω κλείσει τον κύκλο της οικογένειας, δεν έχω κάνει παιδιά. Θέλω να κάνω παιδιά μπορεί και να γίνει, δε μου έχει φύγει ακόμα αυτό. Τώρα που ασχολούμαι με το παιδικό θέατρο, εισπράττω πολλή αγάπη και καμία φορά κλαίω. Έχω κλάψει πολλές φορές και έχω ‘σπάσει’».
O Γιώργος Γιαννόπουλος ήταν καλεσμένος στην εκπομπή, Πρωίαν σε είδον και μίλησε μεταξύ άλλων για τη μεγάλη του αδερφή που είχε σύνδρομο Down και έχει φύγει από τη ζωή.
Ο ηθοποιός ανέφερε: «Μικρός ήμουν θυμωμένος με τη ζωή, με τον κόσμο. Ήμουν νευρόσπαστο, μου έφταιγαν τα πάντα. Ενώ μεγάλωσα με πολλή αγάπη και ήμουν και κακομαθημένος».
Και πρόσθεσε: «Ήταν λογικό να είμαι ο αδερφός της ανάπηρης, αλλά το χωριό την είχε αποδεχτεί. Όλο το χωριό την αγαπούσε! Αλλά δεν παύει να είχαμε το στίγμα, υπήρχε. Μετά το μειονέκτημα το έκανα πλεονέκτημα… Όταν μέναμε μαζί στην Αθήνα, την πήγαινα στις καφετέριες της Ηλιούπολης και την γύρναγα από εδώ κι εκεί…».