Χήρα: Ο άντρας μου έφυγε πριν από τέσσερα χρόνια. Η κουμπάρα μου έχασε τον πατέρα της πριν από πολλά χρόνια. Οι περιγραφές της για την αντιμετώπιση της μάνας της ήταν τραγικές. Αναφέρονταν σε κοινωνική απομόνωση, λόγω των σχολίων του κόσμου.
Ο κόσμος σχολίαζε για τη χήρα μητέρα της, τα πάντα. Από το τι φοράει, μέχρι και τι ώρα γύρισε από τη δουλειά. Σκέφτηκα πως αλλιώς ήταν τότε κι αλλιώς σήμερα, τα πράγματα. Βρίσκω απαράδεκτο να ασχολείται κάποιος με το τι φοράει κάποιος. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν. Κανέναν εκτός από εμένα.
Μάλιστα, κάποια μου είπε να μη φοράω κοντομάνικη μπλούζα, επειδή είμαι χήρα. Επίσης, μου είπε να φοράω υποχρεωτικά καλσόν. Όλοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι υποχρέωση έχω απέναντι μόνο στα παιδιά μου. Η υποχρέωσή μου ως μητέρα είναι να τα στηρίξω, όσο μπορώ. Έχω υποχρέωση να στηρίξω τον εαυτό μου για να καταφέρω να στηρίξω και τα παιδιά μου.
Όταν εγώ θα είμαι καλά, τότε κι εκείνα θα είναι καλύτερα. Τα προβλήματα δεν σταματούν σε όσα λέει ο κόσμος. Υπάρχουν προβλήματα, άλυτα. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε μικρές σε ηλικία και μπορούμε να φτιάξουμε ξανά τη ζωή μας. Κάθε χήρα έχει δικαίωμα να το πράξει.
Όταν ο άντρας μου ζούσε, δεν υπήρχε ο κόσμος για να σχολιάσει τη ζωή μου. Τώρα, αντί να μου συμπαρασταθούν, έρχονται να με σχολιάσουν. Όταν, όμως, κλείνει η πόρτα του σπιτιού μου, κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει.
Το μόνο που κοιτάζουν, είναι όλα τα «δήθεν», που δεν θα έπρεπε καν να τα βλέπουν. Έχουν από μόνοι τους δικαίωμα να είναι αλάνθαστοι κριτές. Το μόνο που θα μας φάει είναι ο καθωσπρεπισμός, η δηθενιά και η υποκρισία. Όλα τα άλλα τα είχαμε.