Με αφορμή τη συμμετοχή της στο J2US, η Άννα Μπεζάν που διαγωνίζεται με τον Κωνσταντίνο Μαργαρίτη παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό OK! και τον δημοσιογράφο, Πάνο Τσουκαρά.
Έχεις μιλήσει για την κακοποιητική συμπεριφορά του πατέρα σου, που σε οδήγησε στα 12 σου στο ορφανοτροφείο, Μέλισσα στη Θεσσαλονίκη. Πόσο δύσκολο ήταν να το ξεπεράσεις;
Είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε κουβαλά τέτοια βιώματα. Στη Μέλισσα όμως γίνεται τρομερή δουλειά. Με ψυχολόγους, παιδαγωγούς που προσπαθούν να σου δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια για να βγεις στην κοινωνία, αλλά και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες που έχεις αντιμετωπίσει. Πρόσφατα έλεγα και στον Δημήτρη ότι, όταν έγινα 18 και έπρεπε να βγω στην κοινωνία να δουλέψω, κατάλαβα ότι ζούσα σε ένα μικρόκοσμο. Τρόμαξα στην ιδέα πως θα καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου και γι’ αυτό, πριν ακόμα ενηλικιωθώ, είχα βρει την πρώτη μου δουλειά ως σερβιτόρα, ώστε από την πρώτη μέρα της ενηλικίωσης μου να πατήσω στα δικά μου πόδια. Από παιδί χρειάστηκε να κολυμπήσω σε έναν ωκεανό προβλημάτων. Στην πορεία αυτό με βοήθησε να μου φαίνονται μικρά όλα τα άλλα που είχαν αντιμετωπίσω.
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι «το παρελθόν είναι φάρος, όχι λιμάνι». Ισχύει αυτό στη δική σου περίπτωση;
Από τη στιγμή που έγινα μαμά και μετά έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω το παρελθόν μου σαν νεκροταφείο. Αποφεύγω να το σκέφτομαι και να το συζητάω. Έχω κλάψει πολύ, έχω κοιτάξει πίσω μου πολύ, αλλά πλέον θέλω να κοιτάω μπροστά. Είναι μίζερο να στέκομαι και να μένω στα δύσκολα παιδικά μου χρόνια.
Με τον σύντροφο σου, Δημήτρη Παππά, πώς πρωτογνωριστήκατε;
Στη Θεσσαλονίκη, ένα βράδυ σε νυχτερινό κέντρο, ήμασταν με διαφορετικές παρέες. Έτυχε να συναντηθούμε στις τουαλέτες, όπου ο χορός με τους νιπτήρες ήταν κοινός. Βγαίνοντας ήταν ο Δημήτρης πίσω μου και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα κατά πάνω μου. Ευτυχώς πρόλαβε με το χέρι του να την σταματήσει ελάχιστα εκατοστά από τη μύτη μου. Εκείνο το βράδυ ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Στον πρώτο ενάμιση μήνα της επικοινωνίας μας δεν είχα πάρει την επαφή μας πολύ ζεστά. Ήμουν αφοσιωμένη στη δουλειά μου και στην αρχή του έψησα το ψάρι στα χείλη.
Πότε κατάλαβες ότι είναι ο άντρας της ζωής σου;
Όταν γνώρισα τον Δημήτρη ήμουν πολύ καιρό μόνη μου και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να του δώσω μία ευκαιρία. Όταν ξεκινήσαμε να βγαίνουμε, ένιωσα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, γελούσαμε πάρα πολύ, είπαμε τα εσώψυχά μας, κουμπώσουμε κι αισίως είμαστε δυόμισι χρόνια μαζί.
Τον Σεπτέμβριο του 2022 γεννήθηκε και η κόρη σας, Χριστίνα Νεκταρία. Πόσο άλλαξε τη ζωή σας;
Έμεινα έγκυος λίγο καιρό μετά τη γνωριμία μας. Υπήρχε η φλόγα και η σπίθα ακόμη στη σχέση μας. Το παιδί ήρθε τη στιγμή που αρχίσαμε να κάνουμε κοινά όνειρα με τον Δημήτρη. Έχω περάσει τόσα στη ζωή μου και δεν θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να ζήσει καταστάσεις που δημιουργούν αβεβαιότητα, όπως έζησα εγώ. Σκέφτηκα πολύ αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε αυτό τον ρόλο, αλλά είχα πάντα στο πλευρό μου τον Δημήτρη. Ήταν και είναι τρομερά υποστηρικτικός, τρυφερός και στοργικός και ήξερα ότι θέλω το παιδί να πάρει όλη αυτή την αγάπη από τον πατέρα της που δεν πήρα εγώ τον δικό μου.