H Δώρα Τσαμπάζη μίλησε για τη νέα ζωή στην Αθήνα 1,5 χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου της, Αλέξανδρου Νικολαΐδη.
«Το κεφάλαιο του αθλητικού ραδιοφώνου για μένα έκλεισε όταν ήμουν έτοιμη να γεννήσω την Ελεάννα, τη μεγάλη μας κόρη. Ήταν κάποια πράγματα που είχαν αρχίσει πλέον να με ενοχλούν στα αθλητικά ραδιόφωνα… όταν έφυγα για να γεννήσω τον Μάιο, είχα πάρει μια απόφαση, ότι δεν θα ξαναγυρίσω σε αθλητικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης».
Και πρόσθεσε:
«Με το που γεννήθηκε η Ελεάννα, είχα αποφασίσει ότι θα αποσυρθώ για λίγο καιρό, ήθελα να είμαι μητέρα, να θηλάσω, να ζήσω τη μητρότητα, ήμουν και λίγο ψυχαναγκαστική, να τα κάνω όλα τέλεια. Έμεινα για αρκετό καιρό εκτός, κράτησα για λίγο μόνο τη συνεργασία που είχα με το Dot, τότε και μετά ήρθε και ο γιος μας στη ζωή. Είμαι full time μαμά, έχω βυθιστεί στη μητρότητα για τα καλά».
Και σε άλλο σημείο της συνέντευξης ανέφερε:
«Γυρνώντας πίσω τον χρόνο για να σκεφτώ τι έγινε τον προηγούμενο 1,5 χρόνο, νομίζω ότι βλέπω τον εαυτό μου να παίζει σε μια ταινία, που απλώς το άτομο που παίζει μου μοιάζει, δεν είμαι εγώ. Τα πράγματα γινόντουσαν καθημερινά… Μέρα με τη μέρα, συνειδητοποιώντας ότι εγώ είμαι η απόλυτη υπεύθυνη αυτού του σπιτιού, άρχισα να ανακτώ και την αυτοπεποίθησή μου.
Τον Ιούνιο άρχισα να σκέφτομαι ότι μια καλή ευκαιρία επαγγελματική ίσως τελικά να μου δοθεί μόνο στην Αθήνα. Στα μέσα του καλοκαιριού αποφάσισα να μετακομίσουμε. Δεν είχα καθόλου χρόνο να πενθήσω τον άνθρωπό μου. Και ίσως καλύτερα. Δεν με έπαιρνε να ακολουθήσω διαφορετικό δρόμο από αυτόν που πήρα… Νομίζω ότι τα πήγα εξαιρετικά. Και δεν είναι κακό καμιά φορά να το λέμε στον εαυτό μας».
Και υπογράμμισε:
«Ήταν πολύ μεγάλη η αγωνία μου όταν γινόντουσαν οι δημοπρασίες των μεταλλίων. Είχα αγωνία να συγκεντρωθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσό. Ήθελα η επιθυμία του να εκπληρωθεί στο μέγιστο βαθμό. Τελικά όλα πήγαν καταπληκτικά. Ο Αλέξανδρος βοήθησε επτά ιδρύματα, τα οποία πήραν από ένα επταψήφιο ποσό.
Όταν μπήκα στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη για να συζήσω με τον άνθρωπό μου, προφανώς δεν ονειρευόμουν μια τέτοια τροπή. Στη ζωή όμως, ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, μπορεί κάτι που θεωρείς δεδομένο, να το χάσεις. Φεύγοντας από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα, υπήρχε μεγάλη συγκίνηση και μεγάλη προσμονή για το καινούργιο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Φόβο δεν είχε, γιατί έχω καταλάβει στη ζωή πλέον για ποια πράγματα αξίζει να φοβηθείς».