Μια δραματική επιστολή νοσηλεύτριας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας έφτασε στα γραφεία της ΠΟΕΔΗΝ, η οποία περιγράφει σε μόλις 15 σειρές, όσα βιώνει η ίδια και οι συνάδελφοί της, εξαιτίας της εργασιακής εξουθένωσης.
Ειδικότερα, κάνει λόγο για ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία τα τελευταία χρόνια, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την εντατικοποίηση της δουλειάς, τόσο για τους νοσηλευτές, όσο και και τους γιατρούς, ενώ η αναπόφευκτη φθορά και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι λόγω των δύσκολων συνθηκών εργασίας, κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη.
“Υποφέρουμε! Καταλαβαίνετε; Δουλεύω και ‘γω και όλοι σε συνθήκες κόπωσης. Δεν αντέχεται άλλο αυτό το μαρτύριο”, αναφέρει στην επιστολή της η νοσηλεύτρια, η οποία -όπως περιγράφει- σε ηλικία 58 ετών, είναι αναγκασμένη να εργάζεται πρωί – βράδυ, ενώ αντιμετωπίζει παράλληλα και νοσήματα, όπως αρθρίτιδα και πρόβλημα στο ισχίο.
“Πόσο ν’ αντέξω αυτό το πρωί – νύχτα και το νυχτερινό; Έχω 27 χρόνια υπηρεσίας. Μας επιπλήττουν να δουλεύουμε περισσότερο και σωστά. Δεν τους ενδιαφέρει αν κουραζόμαστε. Υπάρχουν προβλήματα υγείας! Μεγαλώνουμε! Εγώ μπαίνω στα 58! (έτη). Παθήσεις που δεν είχα λίγο νωρίτερα, με κυνηγάνε από πίσω τώρα”, τονίζει η νοσηλεύτρια.
Πάνω από 3.000 εργαζόμενοι της νοσηλευτικής πάσχουν από σοβαρά δυσίατα νοσήματα, ενώ σχεδόν όλοι με άνω των 25 ετών προϋπηρεσία, αντιμετωπίζουν μυοσκελετικά προβλήματα, αναφέρει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ).
“Και όμως διαχρονικά αρνούνται την ένταξή μας στα ΒΑΕ. Πριν την οικονομική κρίση και τις δυσμενείς αλλαγές στα ασφαλιστικά δικαιώματα υπήρχαν ευνοϊκά όρια ηλικίας για πολλές κατηγορίες εργαζομένων στα Νοσοκομεία με ασφαλιστικό φορέα το Δημόσιο.
Την περίοδο των μνημονίων αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης με αποτέλεσμα η σύνταξη να λαμβάνεται 67 ετών ή στη καλύτερη περίπτωση με 40 έτη υπηρεσίας και 62 ετών”, τονίζει η ΠΟΕΔΗΝ.
Μια παρόμοια επιστολή διαμαρτυρίας είχε δει το φως της δημοσιότητας στα τέλη Νοεμβρίου, από τον πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων του Ευαγγελισμού, Ηλία Σιώρα, μετά το θάνατο συναδέλφου του γιατρού, εν ώρα υπηρεσίας.
“Καλημέρα σας!
Είμαι νοσηλεύτρια στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας. Μαζί με το δικό μου χέρι, γράφουν και όλοι οι νοσηλευτές που υπάρχουν στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας.
Υποφέρουμε! Καταλαβαίνετε;
Δουλεύω και ‘γω και όλοι σε συνθήκες κόπωσης. Δεν αντέχεται άλλο αυτό το μαρτύριο. Απ’ τα χρόνια της κρίσης και μετά που “έφυγε” σωρηδόν προσωπικό με συνταξιοδότηση (και δεν ανανεώθηκε) ζούμε τον Γολγοθά.
Στο νοσοκομείο είναι χρεωμένοι νοσηλευτές περίπου 800. Δεν είναι, όμως, τόσοι. Τουλάχιστον 200 και περισσότεροι είναι με αναρρωτικές και ειδικές άδειες. Μας επιπλήττουν να δουλεύουμε περισσότερο και σωστά. Δεν τους ενδιαφέρει αν κουραζόμαστε. Υπάρχουν προβλήματα υγείας! Μεγαλώνουμε!
Εγώ μπαίνω στα 58! (έτη). Παθήσεις που δεν είχα λίγο νωρίτερα, με κυνηγάνε από πίσω τώρα. Μου παρουσιάστηκε αρθρίτιδα στα χέρια. Τα δάχτυλά μου καμπυλώνουν. Έχω πίεση, παίρνω φάρμακο. Γυναικολογικά προβλήματα!
Το ισχίο μου, σε βάθος χρόνου, χειρουργείο μου είπε ο ορθοπεδικός κτλ. Πόσο ν’ αντέξω αυτό το πρωί – νύχτα και το νυχτερινό; Έχω 27 χρόνια υπηρεσίας. Τι 40 χρόνια μου λέτε; Τι 62 και 67; Γιατί δεν το παλεύετε με τα βαρέα και ανθυγιεινά; Έλεος. Κομμάτια είμαστε όλοι. Βοηθήστε μας.
Με εκτίμηση Μαρία Κ., νοσηλεύτρια