Έλενα Ζαχαρίου: Πρόκειται για μία γυναίκα, η οποία περνά δύσκολες στιγμές. Όμως, η ίδια κάνει υπομονή. Άλλωστε, δεν έχει και εναλλακτική λύση. Η ίδια είναι στεναχωρημένη για την καθημερινότητα, που ζει με τα παιδιά της. Μάλιστα, παρακαλά το θεό να κάνει καλά τον άντρα της. Αναλυτικότερα οι δηλώσεις της στον ΑΝΤ1.
Έλενα Ζαχαρίου στον ΑΝΤ1: «Έπεσε σε κώμα»
«Γεννήθηκα στις 8/1/1981 στη Λευκωσία και έχω έναν αδελφό. Ποτέ στη ζωή μου δεν φαντάστηκα πως κάποτε θα περνούσα τόσο δύσκολα, θα υπέφερα τόσο. Παντρεύτηκα το 2003 και με τον άντρα μου, τον Χρίστο, αποκτήσαμε 6 παιδιά (5 αγόρια και 1 κορίτσι, ηλικίας από 18 ετών έως 23 μηνών). Πάντα είχαμε οικονομικά προβλήματα αλλά είχαμε την υγεία μας. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Στην αρχή ζούσαμε στα Λιβάδια, ωστόσο λόγω των μεγάλων οικονομικών δυσκολιών που αντιμετωπίζαμε, αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Τους τελευταίους 16 μήνες μένουμε σε ένα παλιό διαμέρισμα, στο ισόγειο πολυκατοικίας, στον παλιό προσφυγικό συνοικισμό Αγίων Αναργύρων.
Πρόκειται για ένα εντελώς ακατάλληλο διαμέρισμα, να φανταστείτε η πολυκατοικία προορίζεται για κατεδάφιση. Ο Χρήστος αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας εξαιτίας ενός τροχαίου δυστυχήματος που είχε το 1996 και εργαζόταν περιστασιακά. Στις 18 Σεπτεμβρίου όμως υπέστη καρδιακό επεισόδιο.
Νοσηλεύτηκε 2 μήνες στην Καρδιολογική Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας και Λάρνακας. Έπεσε σε κώμα και δυστυχώς δεν επανήλθε. Παρακαλώ το Θεό να ξυπνήσει από το κώμα σύντομα, να γυρίσει πίσω κοντά μας. Οι γιατροί μας λένε ότι χρειάζεται χρόνο».
Έλενα Ζαχαρίου στον ΑΝΤ1: «Μακάρι, να γίνει σύντομα καλά και ο άντρας μου»
«Έμεινα μόνη. Μάνα και πατέρας για τα έξι παιδιά μας. Αλλά και το γεγονός ότι ζούμε σε ένα εντελώς ακατάλληλο διαμέρισμα με σκοτώνει. Πρέπει να σας πω βέβαια ότι κάποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να μας βοηθήσουν και μας βρήκαν άλλο διαμέρισμα.
Ήταν όμως στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας που δεν είχε ασανσέρ και δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να πάω με τα παιδιά. Θέλω απεγνωσμένα να μετακομίσω αλλά κάπου που να είναι καλύτερα, να μην δυσκολευόμαστε. Δεν ζητιανεύω, με τα επιδόματα που παίρνουμε προσπαθούμε να ζούμε και χαίρομαι που υπάρχουν και αυτά και μπορεί ο κόσμος να ζει.
Αυτό που ζητώ είναι η βοήθεια των αρμοδίων υπηρεσιών για να εξευρεθεί επιτέλους ένα πιο κατάλληλο σπίτι για τα παιδιά μου και μένα. Εύχομαι κάποια στιγμή να αδειάσουν όλα τα νοσοκομεία. Οι άνθρωποι να είναι όλοι πάντα γεροί και δυνατοί κοντά στις οικογένειες και στα παιδιά τους. Μακάρι να γίνει σύντομα καλά και ο δικός μου άντρας».
