Ο παίκτης του Master Chef Ζαχίρ Γιαβαρί από το Αφγανιστάν είχε διηγηθεί με πόσες δυσκολίες κατάφερε να φτάσει στη χώρα μας και να ασχοληθεί με το όνειρό του, τη μαγειρική.Τα παιδικά του χρόνια ήταν τραγικά δύσκολα και ο ίδιος έχει πει σχετικά: «Σε ηλικία 11 ετών βρέθηκα στο Ιράν και δούλευα για να επιβιώσω».
Της: Έπη Τρίμη
«Γεννήθηκα στο Αφγανιστάν και έφυγα από εκεί χωρίς τους γονείς μου σε ηλικία 10 ετών. Γλίτωσα από το θάνατο, αλλά συνάντησα πολλές δυσκολίες ώστε να έχω μια καλύτερη ζωή. Σε ηλικία 11 ετών βρέθηκα στο Ιράν και δούλευα για να επιβιώσω. Για ένα χρόνο δεν είχα νέα από την οικογένειά μου».
Από τότε που έγινε γνωστός μέχρι σήμερα ο Ζαχίρ έχει προσφέρει πολλές φορές εθελοντικά την εργασία του για να βοηθήσει μετανάστες ή όσους έχουν ανάγκη. Ο Ζαχίρ εδώ και ένα μήνα μαγειρεύει με την ομάδα του και μοιράζει σε οικογένειες που έχουν ανάγκη αλλά και άστεγους 2000 μερίδες φαγητού.
«Αυτό το κάνω κάθε μέρα εδώ και ένα μήνα και δεν το κάνω μόνος μου είμαστε μια ομάδα και μαγειρεύουμε κάθε μέρα 2000 μερίδες…Όταν δεν έχω δουλειά έρχομαι στο Κεραμεικό κάθε μέρα, μαγειρεύουμε και τα μοιράζουμε σε όσους έχουν ανάγκη» λέει ο Ζαχίρ στο TLIFE!
Σε ερώτησή μας που βρίσκει τα χρήματα για τις πρώτες ύλες για αυτά που μαγειρεύει μας λέει ότι είναι από δωρεές του κόσμου που βοηθάει
«Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα» λέει ο Ζαχίρ στο ΤLIFE! «Αυτό είναι το όνειρό μου γιατί και εγώ παλιά είχα βρεθεί σε αυτή τη θέση. Επειδή έχω περάσει και ‘γω δύσκολα χαίρομαι πάρα πολύ. Αυτός είναι ο στόχος μου. Όταν ήμουν εγώ σε δύσκολη θέση, κάποιοι με βοήθησαν και τώρα που εγώ έκανα κάτι στη ζωή μου και βγήκα από τη δύσκολη θέση, θέλω με τη σειρά μου να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου και είμαι πολύ χαρούμενος που τα καταφέρνω» είπε ο Ζαχίρ
«Χάος στο Αφγανιστάν. Χιλιάδες άνθρωποι ψάχνουν καταφύγιο για να ζήσουν. Δύσκολη η σύνδεση και δεν ξέρω αν θα ζήσουν οι οικογένειές μας.
Γιατί, γιατί, γιατί; Χιλιάδες άνθρωποι παράτησαν το σπίτι τους, τη ζωή τους και πήραν τα βουνά για να σωθούν. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Δεν έχω λόγια. Λυπάμαι τα παιδιά και τις γυναίκες» έγραψε.
Η αδερφή μου και ο πατέρας μου πέθαναν μετά από βομβιστική επίθεση των Ταλιμπάν. Στο Ιράν έμεινε πέντε χρόνια και δεν είχα να φάω. Πάντα ήθελα να σπουδάσω, αλλά ποτέ δεν ήξερα τι θέλω να γίνω. Έφτασα με βάρκα στη Μυτιλήνη. Η βάρκα σκίστηκε και πέσαμε στη θάλασσα, κατάφερα να σώσω δύο άτομα που δεν ήξεραν κολύμπι», είπε αρχικά ο Ζαχίρ Γιαβαρί.
«Έχω να δω τη μητέρα μου 20 χρόνια. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να μην την ξαναδώ. Όταν έφτασα στη Λέσβο δεν είχα λεφτά και κοιμόμουν στα παγκάκια. Όταν ήρθα στην Αθήνα πήγα σχολείο και παράλληλα δούλευα σε οικοδομή. Αποφάσισα να γίνω μάγειρας γιατί κατάλαβα ότι το φαγητό για μένα έχει μεγάλη αξία»