Ξένια Καραγιάννη – Συγκλονιστική ιστορία: Η Ξένια Καραγιάννη, ήταν μόλις τριών ετών όταν αποχωρίστηκε την μητέρα της, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η Ξένια συνάντησε ξανά τη μητέρα της, ένα χρόνο πριν ενηλικιωθεί.
Η ιστορία της παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ «Βασίλισσες της Αμαθούς». Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ αφηγείται τις ζωές γυναικών που έφυγαν από την Κύπρο και μετανάστευσαν στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Μπέρμιγχαμ. Παρακάτω ακολουθούν μερικές από τις εξομολογήσεις της Ξένιας Καραγιάννη για τη συγκλονιστική ιστορία της ζωής της, που ήταν αποτέλεσμα από την τουρκική εισβολή. Αναλυτικά:
Ξένια Καραγιάννη: «Αισθάνομαι ότι μου έκλεψαν την παιδική μου ηλικία»
«Δεν είναι κάτι που μπορείς να περιγράψεις με λόγια… το να δίνεις ένα παιδί μακριά. Δεν είναι μόνο ο αντίκτυπος στη μαμά μου, αλλά και σε μένα. Αισθάνομαι ότι μου έκλεψαν την παιδική μου ηλικία, αλλά καταλαβαίνω γιατί το έκανε και τις θυσίες που έπρεπε να γίνουν».
Ξένια Καραγιάννη: Τα λόγια του θείου της, τον οποίο έβαλε ο πατέρας της να την πάει στην Αγγλία
«Θα έχει καλύτερο μέλλον και όταν τελειώσουν όλα μπορείς να επιστρέψεις στο Λονδίνο, έλεγε ο θείος μου. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε εξαιτίας της έλλειψης επικοινωνίας. Χάσαμε κάθε επαφή καθώς δεν υπήρχε τρόπος να επικοινωνήσουμε», σημείωσε. «Δεν μπορούσες να στείλεις γράμμα καθώς δεν υπήρχε μόνιμη κατοικία».
Ξένια Καραγιάννη: Η επανασύνδεση με τη μητέρα της
«Πάντα αναρωτιόμουν αν ήταν κάτι που είχα φανταστεί ή κάτι που είχα δει σε εφιάλτη ή αν ήταν κάτι που πραγματικά συνέβη. Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω τη μητέρα μου, δεν ήξερα ποια ήταν. Δεν υπήρχαν φωτογραφίες. Μέχρι που ξαφνικά το 1987, έλαβα μια επιστολή από τη μητέρα μου και εκείνη τη χρονιά ξανασυναντήθηκαμε».
Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν μια φωτογραφία. Ξαφνικά είδα μια γυναίκα που έμοιαζε σε μένα. Ήταν πολύ παράξενο, πολύ σουρεαλιστικό, η ομοιότητα ήταν απλώς εκπληκτική. Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, με χαιρέτησε μια οικογένεια που δεν γνώριζα ποτέ. Ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αισθάνθηκα να την απογοητεύω γιατί δεν μπορούσα να την θυμηθώ. Δεν την αναγνώριζα. Αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι… να πεις στη μαμά σου ότι δεν την θυμάσαι. Ήταν τόσο οδυνηρό».
