Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν: Για πολλούς ανθρώπους τα χριστουγεννα είναι μια εορτή που έρχονται σε επαφή με αγαπημένα πρόσωπα και περνάνε όμορφα. Υπάρχουν ομως και άτομα για τα οποια τα χριστουγεννα είναι δυστυχία. Αυτό μπορεί να είναι για πολλούς λόγους όπως:
όπως βεβαια και πολλοί άλλοι λόγοι. Αυτό μετατρέπει για πολλούς το κατά τα άλλα χαρούμενο χριστουγεννιάτικο πνεύμα σε θλίψη και δυστυχία.
Ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν μονάχοι όχι από επιλογή αλλά γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, είναι και η κυρία Θασούλα Κώστα Τοφαλλή.
Η κυρία Θασούλα αναφέρει:
«Κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα νιώθω μεγαλύτερη μοναξιά, θλίψη και πόνο. Όλη μου η ζωή περνάει από μπροστά μου σαν ταινία. Τέτοιες μέρες, σκέφτομαι πολύ πιο έντονα πόσο όμορφα θα ήταν αν είχα παιδιά, εγγόνια και αδέλφια…
Θυμάμαι μικρή, πάντα ζήλευα τα παιδιά μου είχαν αδέλφια. Τους έβλεπα να παίζουν, να τσακώνονται και στεναχωριόμουν που ήμουν μόνη. Όταν μεγάλωσα, έλεγα στην μητέρα μου: «δεν πειράζει που δεν έχω αδέλφια, θα κάνω πολλά παιδιά και θα γίνω ευτυχισμένη». Ένα όνειρο όμως που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε…
Όταν άρχισε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940, ήμουν 3 ετών. Τότε, χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, έψαχναν τρόπο να καταταγούν και να πολεμήσουν για την ελευθερία της Ελλάδας. Ανάμεσα τους ήταν και ο πατέρας μου. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι: 20.000 Κύπριοι εθελοντές ήταν στο πλευρό των Ελλήνων, μεταξύ των οποίων 800 γυναίκες. Είχε 40 Κύπριους φοιτητές στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Επίσης, 15.000 δαχτυλίδια αρραβώνων, πήγαν στον έρανο για την Ελλάδα.
Ο πατέρας μου ήταν στην Κρήτη και έκανε 5 ολόκληρα χρόνια να γυρίσει. Τα βράδια μας έλεγε ιστορίες που μας κοβόταν η ανάσα. Τον έπιασαν αιχμάλωτο και πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές.
Μας έδειχνε διαρκώς την αγάπη του και με ήθελε συνέχεια δίπλα του. Όπου πήγαινε, ακόμα και στο καφενείο, ήθελε να είμαι μαζί του. Με κρατούσε σφιχτά από το χέρι και με κοιτούσε στα μάτια με τόση αγάπη…
Η αλήθεια, πάντα ένιωθα μοναξιά και δεν ήμουν ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη. Μερικές φορές, ένιωθα να με πνίγει η αγάπη τους αλλά από την άλλη τους καταλάβαινα, δεν μπόρεσαν να κάνουν άλλο παιδί και δεν ήθελαν να με χάσουν.
Όταν μεγάλωσα, η μάνα μου δεν δεχόταν κανένα προξενιό επειδή φοβόταν. Δεν ήθελε με τίποτα να φύγω από κοντά της. Έτρεμε στην ιδέα και μόνο ότι ο γαμπρός που θα έδινε στην κόρη της, δεν θα ήθελε να ζήσει μαζί τους και θα με πήγαινε σε άλλο χωριό.
Τα χρόνια περνούσαν και κάποια στιγμή όπως ήταν λογικό, τα προξενιά σταμάτησαν. Στεναχωριόμουν γιατί ήθελα να παντρευτώ και να κάνω δική μου οικογένεια, να κάνω παιδιά. Το πήρα όμως απόφαση πια ότι δεν θα παντρευόμουν ποτέ…
Όταν όμως έκλεισα τα 45, ήρθε και με ζήτησε ένας άντρας που είχε 5 παιδιά και η γυναίκα του πέθανε από καρκίνο. Ήταν 54 ετών και τα παιδιά του ήταν όλα μεγάλα και μάλιστα είχαν τις δικές τους οικογένειες.
Ήταν η τελευταία μου ελπίδα, αυτός ο άντρας ήταν για μένα η μεγαλύτερη χαρά και γαντζώθηκα πάνω του. Στα μάτια του είδα την πραγματική αγάπη, την ευτυχία. Την πρώτη μου αγκαλιά, το πρώτο χάδι. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος άντρας της ζωής μου…
Θυμάμαι όταν παντρευτήκαμε, η μητέρα μου δεν του ευχήθηκε επειδή φοβόταν ότι θα με πάρει στο δικό του χωριό.
αλλά δυστυχώς…
Όσο και αν το ήθελα, όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να αποκτήσω παιδί.
Δυο χρόνια μετά το γάμο μου, οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή. Με τον άντρα μου ζήσαμε μαζί 29 χρόνια. Το 2013 όμως αρρώστησε και στις 11/5/2013 έφυγε από τη ζωή. Από τότε νιώθω εντελώς μόνη, δεν έχω παιδιά, αδέλφια και συγγενείς. Ευτυχώς και ευχαριστώ το Θεό, τα παιδιά του έρχονται μια φορά την εβδομάδα και με βλέπουν, με αγαπάνε. Αυτό μου δίνει απίστευτη δύναμη, αλλιώς θα τρελαινόμουν.
Η καθημερινότητα μου με έπνιγε πάντα και η μοναξιά με κυνηγούσε από τότε που ήμουν 3 ετών. Όταν βραδιάζει και κλείνω τη πόρτα του σπιτιού μου, όλα αλλάζουν. Το σπίτι μοιάζει με κόλαση. Τα περισσότερα βράδια, κάθομαι δίπλα στη φωτογραφία του άντρα μου και κλαίω. Ευτυχώς μου έφεραν μια κοπέλα να με φροντίζει, είναι από το Βιετνάμ και σίγουρα η συντροφιά της με γλύτωσε από τα χειρότερα…
Εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου να μην υπάρξει άλλος άνθρωπος που να νιώσει το ίδιο με μένα. Ξυπνώ το πρωί και παρακαλώ να… χτυπήσει κάποιος την πόρτα μου.
Να έρθει κάποιος να με δει, να μιλήσω, να χαμογελάσω!
Να θυμάστε παιδιά μου ότι εκεί έξω υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως εγώ! Τώρα που πλησιάζουν Χριστούγεννα, χαμογελάστε και δώστε αγάπη σε όλους τους ηλικιωμένους. Να ξέρετε ότι ένα χαμόγελο γεμάτο αγάπη, μπορεί να απαλύνει τη μοναξιά στις ψυχές τους! Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή!!! Και αυτή την αρχή πρέπει να την κάνεις εσύ!!! Καλές γιορτές παιδιά μου!!!».