Μία έκρηξη νάρκης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έδωσε τέλος στη ζωή της συμπρωταγωνίστριας του Αλέκου Αλεξανδράκη στην ταινία “Εύα”, αλλά και του διευθυντή της εταιρείας παραγωγής.
Το 1952 ξεκίνησαν τα γυρίσματα μιας φιλόδοξης παραγωγής του ελληνικού κινηματογράφου, με δυνατό καστ.
Οι Ντίνος Ηλιόπουλος, Μάνος Κατράκης, ο νεαρός τότε Αλέκος Αλεξανδράκης, η Αλίκη Γεωργούλη, η Νίνα Σγουρίδου και η Σμαράγδα Βεάκη ήταν οι έξι από τους συνολικά 15 ηθοποιούς της ταινίας.
Το όνομα της ταινία ήταν «Εύα», ένα αισθηματικό δράμα σε σκηνοθεσία Μαρίας Πλυτά και σενάριο Ανδρέα Λαμπρινού, με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Πιο συγκεκριμένα, στις 16 Οκτωβρίου του 1952, ο διευθυντής της εταιρίας παραγωγής Δημήτρης Κομίνης είχε προγραμματίσει να βάλει στο καστ και την 54χρονη τότε ηθοποιό Ανθή Μηλιάδου για κάποια συμπληρωματικά γυρίσματα.
Η ταινία γυριζόταν στη Λούτσα και ο παραγωγός πήρε από το σπίτι της τη Μηλιάδου με το αυτοκίνητο για να πάνε μαζί εκεί, αλλά λίγο πριν φτάσουν στον προορισμό τους, συνέβη ένα τραγικό δυστύχημα που σόκαρε την κοινή γνώμη και βύθισε στο πένθος τον κόσμο της 7ης τέχνης.
Ενώ το αυτοκίνητο ήταν καθ’ οδόν, πάτησε μια νάρκη που βρισκόταν στο δρόμο από την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος, σκόνη και μαύρος καπνός γέμισαν τον ουρανό.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, το όχημα εκτινάχθηκε και προσγειώθηκε στο έδαφος σχεδόν διαλυμένο, με αποτέλεσμα η ηθοποιός και ο παραγωγός να βρουν ακαριαίο θάνατο, ενώ ο οδηγός του αυτοκινήτου, ένας νεαρός υπάλληλος της εταιρείας παραγωγής, γλίτωσε από θαύμα και μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο νοσοκομείο.
Όπως περιέγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας, που δημοσιεύτηκε στον Τύπο την επομένη του δυστυχήματος: «Αυτό που είδαμε ήταν τραγικό. Μια τεράστια λακκούβα είχε ανοιχθεί στο χώμα, ενώ το αυτοκίνητο ήταν εκσφενδονισμένο πολλά μέτρα πιο ‘κει, κάπνιζε και είχε καταστραφεί τελείως. Ο σοφέρ ήταν πεσμένος κάτω και βογκούσε.
Κάτω από τα συντρίμμια του πίσω μέρους, ανάμεσα σε ένα σπασμένο φτερό και μια ρόδα, ήταν ένα ανδρικό πόδι, κομμένο από το γόνατο και γεμάτο αίματα. Πιο κει, σε απόσταση 15 μέτρων, ήταν πεσμένη η γυναίκα. Είχε γείρει πλάγια. Το κεφάλι της ήταν γεμάτο αίματα και κατάμαυρο από τα αέρια.
Το αριστερό της πόδι ήταν τελείως σπασμένο. Αρκετά μέτρα πιο κάτω ήταν ο άνδρας. Είχε πέσει μπρούμυτα. Το αριστερό πόδι και το αριστερό χέρι του έλειπαν. Κάποιος έψαχνε πιο ‘κει. Ήρθε κοντά μας κρατώντας κάτι. Νόμιζα πως ήταν ένα κίτρινο γάντι. Ύστερα κατάλαβα ότι ήταν το χέρι που έλειπε. Ήταν κάτι που δε θα το ξεχάσω ποτέ»….
Ήταν γνωστό πως η συγκεκριμένη περιοχή ήταν «επικίνδυνη», καθώς την περίοδο της κατοχής είχε ναρκοθετηθεί από τους Γερμανούς. Κανείς όμως δεν υπολόγιζε ότι είχαν απομείνει κρυμμένες νάρκες.
Σύμφωνα με τις αρχές, είχε γίνει εκκαθάριση των ναρκοπεδίων της Αττικής μετά το τέλος του πολέμου, υπήρχαν όμως και κάποια αχαρτογράφητα, ξεχασμένα ναρκοπέδια. Αυτά δεν ήταν εύκολο να εντοπιστούν και να «καθαριστούν».
Η Λούτσα ήταν τότε μια εξοχική περιοχή, όπου συχνά έκαναν εκδρομές οι Αθηναίοι με τις οικογένειές τους. Τα ρεπορτάζ της εποχής ανέφεραν ότι η συγκεκριμένη νάρκη θα μπορούσε να είχε προκαλέσει μεγαλύτερη τραγωδία.
Η σύζυγος του θύματος επέμενε να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, όπως κι έγινε. Η ταινία είναι και η μοναδική δημιουργία της Κομίνης Φιλμ. Προβλήθηκε τελικά τη σεζόν 1952-53 και για τα δεδομένα της εποχής είχε εισπρακτική επιτυχία, κόβοντας 39.437 εισιτήρια.
Αυτό είναι το μοναδικό καταγεγραμένο δυστύχημα στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Τον Ιανουάριο του ’78, στο περιθώριο της θεατρικής παράστασης «Ο μαγκούφης» του θιάσου του Διονύση Παπαγιαννόπουλου, η ηθοποιός Χάρις Λουκέα έχασε τη ζωή της σε τροχαίο έξω από τα Φάρσαλα, όταν το αυτοκίνητο (στο οποίο επέβαινε και ο Παπαγιαννόπουλος) ξέφυγε της πορείας του λόγω ολισθηρότητας του δρόμου, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί σε στύλο της Δ.Ε.Η.