Ο Αργύρης Κουμτζής μπορεί να είναι τυφλός και παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει ήδη καταφέρει πάρα πολλά.
Ωστόσο, χωρίς λόγο, δέχτηκε άσχημη κριτική από μία κυρία, στην οποία απάντησε καταλλήλως.
Προσέξτε τώρα σε ποια σχολή κάνει διδακτορικό ο Αργύρης:
Ότι δηλαδή, το Max Planck Institute for Solar System Research θα επένδυε ποτέ σε κάποιον που είναι πολύ χειρότερος κι από μέτριο φοιτητή (ο μέτριος τον «έτρωγε λάχανο» σύμφωνα με την κυρία)!
Κανονικά δεν θα έπρεπε να ξοδέψει ούτε ένα δευτερόλεπτο για να ασχοληθεί με την κυρία, όμως η απάντησή του είναι τελικά χρήσιμη, γιατί απευθύνεται σε όλους μας και λύνει και πιθανές δικές μας απορίες.
Νιώθω ότι δεν έχει νόημα το να προσπαθώ να εξηγήσω πόσο εφικτό είναι για έναν τυφλό να ασχοληθεί με την έρευνα στη φυσική εν έτει 2020, όταν πρέπει πρώτα να εξηγήσω ότι χρησιμοποιώ κινητό, ρολόι, υπολογιστή και facebook όπως όλοι. Ας είναι καλά η ακοή…
Αλλά ας κάνω μια προσπάθεια (έτσι κι αλλιώς σπίτια μας αράζουμε όλοι).
Πριν λίγες μέρες μου συνέβη το εξής: μία κυρία, καθαρά άγνωστη, μου απάντησε, όχι και τόσο ευγενικά θα έλεγα, σε ένα σχόλιο καλώντας με να παραδεχτώ «επιτέλους» πως κάνω διδακτορικό χάρη στην καλή καρδιά των καθηγητών που με λυπήθηκαν έτσι που με είδαν με το άσπρο μπαστούνι μου, μια και δεν θα μπορούσα να συγκριθώ με έναν βλέποντα φοιτητή.
Είναι κρίμα αυτή η κυρία να συνεχίσει να ζει πιστεύοντας κάτι που δεν στέκει σε κανένα σύμπαν.
Μπορώ ίσως να φανταστώ γιατί να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι αν δεν μπορείς να δεις μια γραφική παράσταση ή ένα διάγραμμα δεν μπορείς να καταλάβεις πώς δουλεύει η φυσική. Μπορώ να φανταστώ πώς θα σκεφτόταν κανείς ότι αν δεν βλέπεις τι χρώμα έχει το μήλο του Νεύτωνα δεν καταλαβαίνεις γιατί είναι κόκκινο και γιατί πέφτει στο κεφάλι σου.
Αυτό που δεν θέλω να φανταστώ είναι πως κάποιος μπορεί να μην καταλαβαίνει ότι το σημαντικότερο όργανο στην επιστήμη είναι ο εγκέφαλος. Από τη στιγμή που μπορούν να χρησιμοποιηθούν άλλες αισθήσεις ώστε να μεταφερθεί η πληροφορία, πρακτικά η απώλεια μίας αίσθησης δεν παίζει κανένα ρόλο στην κατανόηση, κάνει απλά τα πράγματα πιο χρονοβόρα και δύσκολα μια και χρειάζεται έξτρα προσπάθεια και πείσμα.
Το γεγονός ότι δεν μπορώ να «διαβάσω» οπτικά μια γραφική παράσταση με 3 άξονες δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να πιάσω ένα τάπερ με μπιφτέκια και να φανταστώ τρισδιάστατες επιφάνειες, μπορώ ακόμα και να το «δω» μες στο κεφάλι μου, ακόμα και να το σχεδιάσω.
Ευτυχώς είμαστε τυχεροί και έχει ανακαλυφθεί ο χάρακας, το μοιρογνωμόνιο και η python.
Με θυμάμαι στο λύκειο να ακούω την εκφώνηση μιας άσκησης γεωμετρίας. Τη στιγμή που η υπόλοιπη τάξη σχεδίαζε αρχικά και τελικά σχήματα και σπαταλούσε μελάνι και διορθωτικό εγώ απλώς έφτιαχνα το σχήμα στο μυαλό μου, έφτιαχνα νοητές ευθείες και κύκλους και είχα την απάντηση σε δευτερόλεπτα, απλά και οικολογικά.
Το να θεωρείς ότι κάποιος δεν είναι ικανός να αναμετρηθεί ισάξια με αυτούς που η κοινωνία χαρακτηρίζει κανονικούς, είναι ο ορισμός της ημιμάθειας και του ρατσισμού.
Η φίλη μας, ισχυρίζεται ότι κάθε μέτριος φοιτητής «θα με έτρωγε λάχανο». Γενικά η «φάση» δεν είναι ανταγωνισμός, αλλά για χάριν συζήτησης οι γνώμες των συμφοιτητών που αλληλοεπιδρούσαμε καθημερινά στα αμφιθέατρα, είναι ευπρόσδεκτες στα σχόλια (όχι δεν ανοίγω κανάλι στο youtube… ακόμα).
Το να σπουδάζει ένας άνθρωπος με πρόβλημα όρασης στην Ελλάδα είναι μια μάχη που όταν την ξεκινάς δεν ξέρεις αν θα την κερδίσεις. Χαίρομαι που τα κατάφερα, πέραν της δικής μου προσπάθειας, χάρη στη βοήθεια της οικογένειας μου, των καθηγητών και των συμφοιτητών μου – βοήθεια ΔΕΝ σημαίνει ψηλότεροι βαθμοί και αντιγραφή αλλά, πρόσβαση στο εκπαιδευτικό υλικό.
Δυστυχώς αν έχεις μάθει να σου χαρίζουν και να χαρίζεις, με κακό πρόσημο, δύσκολα πιστεύεις ότι κάποιος κατάφερε πράγματα στηριζόμενος στην προσπάθεια και τις ικανότητές του.
Είναι λογικό κάποιος να μην μπορεί να φανταστεί πως ένας τυφλός μπορεί να ασχοληθεί με τις θετικές επιστήμες και την έρευνα, όμως πριν αρχίσει να εκτοξεύει προσβολές θα ήταν χρήσιμο, και στον ίδιο ίσως, να ενημερωθεί σχετικά.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει η γνώμη μιας άγνωστης (αν με ένοιαζε υπάρχει και η νομική οδός…), όμως με νοιάζει να σταματήσουν να υπάρχουν, ή ρεαλιστικά να μειωθούν, οι τέτοιου τύπου αντιλήψεις. Στενοχωριέμαι ειλικρινά όταν σκέφτομαι πόσο κακό μπορεί να κάνει μια τέτοια συμπεριφορά στην ψυχολογία ενός ανθρώπου που αμφιβάλλει έστω και ελάχιστα για τον εαυτό του.
Να το βράσω αν έχει παντού οδηγούς τυφλών στα πεζοδρόμια (που εντάξει καλό είναι γενικά να συμβαίνει) αν ο μέσος άνθρωπος θεωρεί πως κάθε επιτυχία μας οφείλεται σε ελεημοσύνη.
Το ζητούμενο δεν είναι να μας χαριστούν θέσεις και βαθμοί για να σταματήσουμε να διεκδικούμε μια προσβάσιμη κοινωνία (με απλά λόγια για να σταματήσουμε να «γκρινιάζουμε»), αλλά να υφίστανται οι υποδομές τα εργαλεία και η νοοτροπία που θα μας εξασφαλίσουν την ισότητα στην καθημερινότητα και τη γνώση.