Μιχάλης Μόσιος: Ο θρυλικός τσιγγάνος των βιντεοκλάμπ, παραχώρησε συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, ο Μιχάλης Μόσιος μίλησε για το ρόλο του Ταμτάκου, την ελληνική τηλεόραση, το θέατρο, αλλά και τον ελληνικό κινηματογράφο. Το μόνο βέβαιο είναι πως ο ηθοποιός δεν μάσησε τα λόγια του και μίλησε για όλους και για όλα.
Για τους ρόλους που δεν έπαιξε: «Υπάρχουν ρόλοι και ρόλοι στο θέατρο που επειδή εγκλωβίστηκα με τον Ταμτάκο δεν έχω παίξει».
Για το αν «πουλούσε», ο Ταμτάκος: «Από τη μία με τυποποίησε και από την άλλη όμως μου έδωσε ψωμί. Δημιούργησα αυτόν τον ωραίο τύπο. Από την άλλη όμως, δεν με φωνάζανε για τίποτε άλλο εκτός από το να κάνω τον Ταμτάκο. Ο Ταμτάκος πουλούσε και ό,τι πουλάει θέλουν».
Για το είδος του θεάτρου, που μπορεί να παίξει: «Είμαι κουλτουριάρης. Τον Ταμτάκο τον αγάπησε ο κόσμος, αλλά μπορώ να παίξω και κλασικό (σ.σ. θέατρο)».
Για την παράσταση, με τη Ρένα Βλαχοπούλου: «Την πρώτη φορά τον έκανα στην παράσταση “H Χαρτοπαίχτρα” στη Θεσσαλονίκη με τη Βλαχοπούλου. Έπαιζα εγώ το γιο της και ένας ηθοποιός δεν μπορούσε, έτσι έκανα εγώ το ρόλο του, φορώντας μια περούκα για να μην με αναγνωρίσει το κοινό. Έγινε χαμός. Και ακίνητος που καθόμουν, όλοι γελούσαν».
Για το αν τον κατηγόρησε κάποιος τσιγγάνος για το ρόλο του Ταμτάκου: «Όχι, ποτέ. Τους αγαπούσα και με αγαπούσαν. Το μελέτησα το θέμα για να τον παίξω … Με αγαπούσαν, με λάτρευαν. Δεν τους έθιξα ποτέ, δεν τους σατίρισα, να τους γελοιοποιήσω, να τους υποβαθμίσω, το αντίθετο. Γύρισα σκηνές με τσιγγάνους».
Για το ρατσισμό της βιντεοκασέτας: «Βίωσα τον ρατσισμό της βιντεοκασέτας, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχαν κάποιοι, ας τους πούμε παραγωγούς, κι έκαναν βιντεοκασέτες άρπα-κόλλα. Έβαζαν κάποιους να παίζουν τους πρωταγωνιστές που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Κανένας δεν έκανε καριέρα από αυτούς. Ο καλός δοκιμασμένος ηθοποιός έκανε ένα όνομα. Εγώ με τον τύπο του Ταμτάκου ειδικά. Ενοχλούμαι, γιατί μας μιλάνε για τη βιντεοκασέτα λες και γύρισα πορνό. Να ντρέπομαι γι’ αυτό; Για ποιον λόγο να απολογούμαι, δεν κατάλαβα. Έκανα οικογενειακές κασέτες, τις έβλεπε όλη η οικογένεια. Δεν χυδαιολογούσα. Ο Ταμτάκος αγαπήθηκε πάρα πολύ. Για όλους υπήρχε αυτός ο ρατσισμός».
Για το ατύχημα του 1974: «Είχαμε ένα ατύχημα, σκοτώθηκε η αρραβωνιαστικιά μου κι εγώ έζησα. Για να το ξεπεράσω έκανα πολλά χρόνια»
Για τον ελληνικό κινηματογράφο: «Όλοι τα έχουν βάλει με τη βιντεοκασέτα, την εποχή του ’80. Αν πάρουμε τον ελληνικό καλό κινηματογράφο, από τις 130-200 ταινίες που γυρίζανε εκείνη την εποχή, οι 10-15 ήταν καλές, οι άλλες ήταν γραμμένες στο γόνατο, όσον αφορά το σενάριο. Έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί μέσα, για το μεροκάματο. Ποιος ελληνικός καλός κινηματογράφος;».
Για τη σύνταξή του: «Βγήκα στη σύνταξη, όμως με τα λεφτά αυτά δεν ζεις. Θα το παλέψουμε πάντως. Θες δε θες, δεν έχεις άλλη επιλογή».
Για το αν θα ήθελε να παίξει παραπάνω στην τηλεόραση: «Στην τηλεόραση ουσιαστικά δεν υπήρξα ποτέ. Μόνο σε κάποιες παλιές τηλεοπτικές σειρές εμφανίστηκα. Με ρωτάτε αν ήθελα να βρεθώ στην τηλεόραση; Και ποιος ηθοποιός δε θέλει να παίξει; Η δουλειά μας είναι αυτή, αλλά δεν μας φωνάξανε».
Για το πότε ξεκίνησε να παίζει στο θέατρο: «Ναι, και στην εποχή της βιντεοκασέτας. Ξεκίνησα πιο νωρίς. Στο θέατρο, στην επιθεώρηση και την πρόζα, έγινα πρωταγωνιστής. Άργησα να κάνω βιντεοκασέτα, έκανα γύρω στο ’86. Ανεβαίνεις και κατεβαίνεις. Ο ηθοποιός δεν πεθαίνει ποτέ, όποια ηλικία κι αν έχει. Δεν με ενόχλησε που είχα την πτώση. Έκανα θέατρο, το οποίο όμως δεν φαινόταν. Όσοι δεν παίζουμε στην τηλεόραση νομίζουν ότι εξαφανιστήκαμε».