Ροτβάιλερ: Με αφορμή την τελευταία επίθεση της συγκεκριμένης ράτσας, με το περιστατικό που έλαβε χώρα στα Γλυκά Νερά, δύο ειδικοί παραχώρησαν συνέντευξη. Συγκεκριμένα, η Κατερίνα Σωτηρίου, η οποία είναι κτηνίατρος και ειδική στα σκυλιά. Επίσης, μίλησε και η Μαίριλυν Πήτερς, η οποία είναι ειδικός συμπεριφοράς ζώων.
«Εγώ κοιμόμουν με το Ροτβάιλερ αγκαλιά, αλλά ένα τόσο μικρό παιδί δεν θα το άφηνα μόνο ούτε με τσιουάουα. Τι σημαίνει αυτό; Όχι πως τα σκυλιά είναι επικίνδυνα, αλλά, πως η επαφή τους με παιδιά είναι πάντα μια κατάσταση που θέλει επιτήρηση».
«Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η τραγωδία, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένα σκυλί που προσπαθεί να παίξει με ένα παιδί μπορεί ακόμη και άθελά του να το τραυματίσει. Ένα τόσο μεγάλο σκυλί θα μπορούσε με ένα δάγκωμα, όμοιο με αυτό που μπορεί σε έναν ενήλικο να μοιάζει με “έντονο παιχνίδι” να επιφέρει σοβαρό τραυματισμό ή ακόμη και να αποβεί μοιραίο.
Κι όμως, χωρίς ποτέ να αμφισβητούμε περιστατικά επιθέσεων, ένα σκυλί είναι πάντα ένα ζώο που είναι απρόβλεπτο. Ιδανικά, τουλάχιστον σε παιδιά μέχρι δύο – τριών ετών η επίβλεψη είναι απαραίτητη. Το σκυλί με το παιδί μπορούν να αναπτύξουν έναν σημαντικό δεσμό, αλλά αυτό θέλει δουλειά και σωστές κινήσεις από την πρώτη μέρα επαφής τους.
Ναι, τα Ροτβάιλερ είναι σκυλιά που έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν άγρια συμπεριφορά και να είναι πιο επιθετικά, αλλά κανένας σκύλος δεν γεννιέται killer. Συνήθως ο παράγοντας άνθρωπος παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη».
«Δεν υπάρχουν επιθετικές ράτσες. Ο κάθε σκύλος είναι μοναδικός και διαφορετικός. Σίγουρα έχουν εκτραφεί κάποιες ράτσες για συγκεκριμένες δουλειές και αυτό μπορεί να τις κάνει πιο αντιδραστικές ή κινητικές όχι όμως και επιθετικές. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι το 90% των περιπτώσεων επιθετικότητας έχουν ως υπόβαθρο τον φόβο και την ανασφάλεια».
«Ένα αντιδραστικό σκυλί είναι πιο εύκολο να μας βγάλει κάποια επιθετικότητα, αν δεν έχει μεγαλώσει σωστά. Ροτβάιλερ με ροτβάιλερ διαφέρει, δεν είναι όλα ίδια, είναι “άτομα” με συγκεκριμένες επιθυμίες. Υπάρχει μια μοναδικότητα».
«Η αλήθεια είναι ότι όλα τα σκυλιά έχουν μέσα τους μια ενεργητικότητα, θέλουν να έχουν έναν ρόλο και τους κάνει πάρα πολύ καλό ενώ η έλλειψη ρόλου τους δημιουργεί προβλήματα. Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ, για παράδειγμα, εκτός από ζώα συντροφιάς είναι και κυνηγόσκυλα, και κάνουν λάθος όσοι τα θεωρούν μόνο σκυλιά συντροφιάς – πολλοί έχουν το ζώο μέσα σε ένα σπίτι ενώ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλες ανάγκες για τη νοητική και σωματική άσκηση».
«Φυσικά και μπορεί να γίνει επιθετικό ένα σκυλί και να βγάλει επιθετικότητα – ακόμα και το πιο καλό και το πιο ήρεμο. Εάν νιώσει απειλή. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδάκια. Αν δεν βλέπουμε ποια είναι η συναναστροφή των παιδιών με το ζώο, μπορεί το παιδάκι να κάνει κάποια κίνηση που να θεωρηθεί απειλή. Τότε μπαίνει ο μηχανισμός μάχης ή φυγής: “θα κάτσω να αντιμετωπίσω το ερέθισμα ή θα σηκωθώ να φύγω;”».
«Αν έχει την επιλογή ο σκύλος πάντα θα κάνει πίσω, υπό φυσιολογικές συνθήκες, για να απομακρύνει την απειλή – ο στόχος του είναι να απομακρύνει την απειλή και δεν θέλει την σύγκρουση. Υπάρχουν και σκυλιά που είναι και προβληματικά αλλά αυτή είναι μία πολύ διαφορετική κατηγορία».
«Φυσικά και τα σκυλιά μπορούν να ζηλέψουν. Μπορούν να αισθανθούν πολύ μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και δεν είναι ασφαλές να αφήνουμε ένα βρέφος μόνο του με το σκυλί. Δεν τα αφήνουμε μόνα τους για οποιονδήποτε λόγο. Και όταν αρχίσει να περπατά το παιδί είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί, γιατί μπορεί να ξαφνιάσει το σκυλί την ώρα που κοιμάται, να κάτσει πάνω του, να του τραβήξει την ουρά ή τα αυτιά».
«Εγώ μπορώ να σας πω τι έκανα σαν μάνα. Είχα ορίσει ένα δωμάτιο στο σπίτι ως “σκυλοδωμάτιο” και είχα κλείσει τα σκυλιά με ένα baby gate. Όταν δεν μπορούσα να επιβλέπω τα σκυλιά, παρέμεναν στο δωμάτιο τους και όταν ήμασταν όλοι μαζί, τα σκυλιά ήταν μαζί με τα παιδιά».
«Οπωσδήποτε για μένα αυτό δούλεψε πάρα πολύ καλά και είχα το κεφάλι μου ήσυχο – πάντα είχα το νου μου να γίνονται τα πράγματα όπως πρέπει. Είναι κρίμα, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φταίει ούτε το παιδί ούτε ο σκύλος. Είναι οι μόνοι δύο που δεν ευθύνονται αλλά και αυτοί επιβαρύνονται περισσότερο από όλους».