Καλοκαίρι στην Αθήνα του ’60: Μια εποχή που πιθανότατα έχετε δει μέσα από ταινίες του Ελληνικού Κινηματογράφου. Η παραλίες της Αθήνας, μόλις είχαν ξεκινήσει να γίνονται οργανωμένες και να μαζεύουν κόσμο.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 εμφανίστηκαν οι πρώτες καμπάνες και τα πρώτα μπανγκαλόου, στις παραλιακές περιοχές της Αττικής. Παλαιότερα το τοπίο ήταν τελείως άδειο.
Πριν από αυτές τις αλλαγές, κανείς δεν προτιμούσε να κάνει το μπάνιο του στα συγκεκριμένα μέρη. Οι ανέσεις που εμφανίστηκαν έδωσαν άλλη υπόσταση και πολύ μεγαλύτερη ευκολία για τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, οι παραλίες άρχισαν να γεμίζουν με λουόμενους τα Σαββατοκύριακα.
Σχετικό ρεπορτάζ από το περιοδικό «Εικόνες», Ιούλιος του 1962, ανέφερε ότι η παραλία της Βουλιαγμένης ήταν γεμάτη από κόσμο. Παράλληλα προωθούσε τις ανέσεις που διέθετε εκείνη η παραλία. Έλεγε επίσης ότι ειδικά τις Κυριακές, το πλήθος των επισκεπτών έφτανε ακόμα και τις χιλιάδες.
Έως τότε, στις άδειες παραλίες δεν πήγαινε κανένας. Την στιγμή όμως που οι διαφημίσεις μιλούσαν για το πόσο εξαιρετικές και πλήρεις είναι οι παραλίες αυτές, όλα άλλαξαν.
Στο ίδιο ρεπορτάζ, έγραφε επίσης ότι, κάθε Κυριακή εκείνης της χρονιάς, ο αριθμός των λουόμενων, έφτανε τους 250.000, ξεκινώντας από τον κόλπο της Ελευσίνας έως και τη Βάρκιζα. Εξίσου αξιόλογος ήταν ο αριθμός τους και μέσα στην εβδομάδα.
Οι μεγάλες ομπρέλες έκρυβαν στη σκιά τους ολόκληρες οικογένειες, οι οποίες περνούσαν την ημέρα τους. Σύμφωνα με τον ρεπόρτερ που έκανε το παραπάνω άρθρο, έγραψε για τις παραλίες, πως πέραν από ένα μέρος διασκέδασης, ήταν και ο τρόπος να περάσουν μαζί και ωραία το χρόνο τους, οι άνθρωποι όλων των ηλικιών.
Εξίσου εντυπωσιακά ήταν και μερικά άλλα στοιχεία που δημιουργούσαν την εικόνα της τέλειας πλαζ. Για παράδειγμα το γρασίδι, τα δέντρα και η χρυσή άμμος. Με αυτόν τον τρόπο, γινόταν ξεκάθαρο, ότι οι θάλασσες αυτές απευθύνονταν σε όλους του ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ηλικία τους ή το φύλο τους.