Μία σερβιτόρα εξομολογείται τις δυσκολίες της δουλειάς, όταν έχει να αντιμετωπίσει παιδιά στο κατάστημα που εργάζεται.
«Δούλευα ως σερβιτόρα για πάνω από 12 χρόνια. Φορούσα τη στολή μου και σέρβιρα ό, τι φαγητά μπορείς να φανταστείς, από πίτσες και κρέπες μέχρι γκουρμέ πιάτα.
Δούλεψα σε μαγαζιά, που χαιρόμουν να δουλεύω και σε άλλα, που βλαστημούσα την ώρα και τη στιγμή, που βρέθηκα εκεί. Πέρασα καλά, αλλά και δύσκολα. Έμαθα τα πάντα για τους ανθρώπους και τη συμπεριφορά τους, περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσα να μάθω αν εργαζόμουν οπουδήποτε αλλού.
Έχω δει πελάτες νευριασμένους, ευχαριστημένους, χαρούμενους, διαλυμένους από κάποιο χωρισμό, πελάτες να αρραβωνιάζονται, να παντρεύονται ή να έχουν γενέθλια. Έχει χρειαστεί να καλέσω την αστυνομία ή να το παίξω ψυχολόγος για κάποιους άλλους. Όλα τα αντιμετώπισα. Αυτό, όμως, που δεν θα μπορέσω ποτέ να αντιμετωπίσω και να χωνέψω είναι ο τρόπος, με τον οποίο οι γονείς «χειρίζονται» τα παιδιά τους σε ένα εστιατόριο.
Μία σερβιτόρα μιλάει για τους γονείς με τα παιδά που έχει για πελάτες
Αν θες να μάθεις περισσότερα για κάποιον, απλώς παρατήρησε το πώς συμπεριφέρεται σε ένα εστιατόριο. Πώς παραγγέλνει, αν λέει ευχαριστώ, παρακαλώ, αν κοιτάει το σερβιτόρο, όταν παραγγέλνει, όλα αυτά κάνουν τη διαφορά.
Δυστυχώς όμως οι γονείς, συνηθίζουν να συμπεριφέρονται περισσότερο σαν «ζώα», που ήταν κλεισμένα σε κλουβί στο ζωολογικό κήπο και τώρα ξαφνικά αφέθηκαν ελεύθεροι και κυκλοφορούν στην κοινωνία.
Τι εννοώ; Ένας μπαμπάς κάποτε μου πέταξε στο κεφάλι το μενού, μπροστά στο παιδί του, μια μαμά με αποκάλεσε «σκύλα» μπροστά στα τρία της παιδιά, ενώ ένας άλλος μπαμπάς έκρινε σωστό να με χουφτώσει μπροστά στον έφηβο γιο του.
Αν εσείς οι γονείς, νιώθετε περίεργα ή έχετε νεύρα, να πάτε να λύσετε τα προβλήματά σας και μετά να συναναστραφείτε κόσμο. Αν αισθάνεστε στριμωγμένοι και γεμάτοι άγχος, ένα γυμναστήριο, κικ μπόξινγκ ή ένας ψυχολόγος θα σας βοηθούσε πολύ. Μην αντιμετωπίζετε τους άλλους ή εμάς τους σερβιτόρους σαν σκουπίδια, ειδικά μπροστά στα παιδιά σας. Δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβετε ότι το μυαλό των παιδιών είναι σαν σφουγγάρι και τα απορροφά όλα. Εσάς περιμένουν να δώσετε το καλό παράδειγμα.
Τα περισσότερα μέρη, που εργάστηκα ήταν μικρά σε χώρο. Για κάποιο λόγο, οι γονείς πιστεύουν ότι είναι καλή ιδέα να αφήνουν τα παιδιά τους να τρέχουν ανάμεσα στα τραπέζια ενοχλώντας τους άλλους ανθρώπους, που ήρθαν να απολαύσουν το φαγητό τους ήσυχα και ωραία ή εμάς τους σερβιτόρους, που προσπαθούμε να κάνουμε σωστά και αποτελεσματικά τη δουλειά μας κουβαλώντας δίσκους γεμάτους ποτά και πιάτα. Δεν είμαστε babysitters να προσπαθούμε να επιβάλουμε την τάξη σε κάθε παιδί, που τρέχει μες στα πόδια μας και προκαλεί χάος σε όλο το εστιατόριο. Για να το πούμε απλά, ο έλεγχος των παιδιών σου αφορά εσένα και δεν είναι δικό μας καθήκον.
«Αφήνοντας το παιδί σου να τρέχει γύρω γύρω σα μανιασμένο, είναι σαν να θες να πάθει κανένα κακό»
Είναι σαν να μου λες, “Έι εσύ, βλέπεις το παιδάκι, που τρέχει και κάνει φασαρία; Όπως περνάς ρίχτου στο κεφάλι κανα δυο καυτούς καφέδες ή δυο τρία πιάτα!”. Το τελευταίο πράγμα, που ήθελα να κάνω ως σερβιτόρα είναι να προκαλέσω ζημιά σε κάποιο παιδί εξαιτίας της έλλειψης προσοχής από το γονέα. Εάν το παιδί σου δεν μπορεί να παλουκωθεί στην καρέκλα του σαν καλό παιδάκι κι εσύ θες να χαζέψεις στο τάμπλετ σου τα κουτσομπολιά της ημέρας, τότε βάλτο σε μια καρέκλα με το ζόρι και δέσε το.
Επίσης το θέμα με το πουρμπουάρ. Αν είσαι πλούσιος ή φτωχός δεν έχει να λέει κάτι. Είχα πελάτες πάμπλουτους, που φεύγοντας άφηναν 70 και 80 λεπτά. Όλα είναι θέμα νοοτροπίας. Αν σκεφτεί, όμως, κανείς, ότι τα περισσότερα μαγαζιά μας πληρώνουν πενταροδεκάρες (2-3 ευρώ την ώρα), περιμένουμε κι εμείς να ζήσουμε από τα πουρμπουάρ.
«Τα παιδιά αφήνουν ένα πραγματικό χάος πίσω τους» εξομολογείται η σερβιτόρα
Αν, λοιπόν, θες ωραίο, ζεστό φαγητό σερβιρισμένο όλο χαμόγελα και καλή διάθεση από τα χεράκια μου, στο μουράτο, αλλά οικονομικό μαγαζί, που εργάζομαι και στο οποίο θα βρεις όλα σου τα κομφόρ, φεύγοντας, που θα είσαι τουλάχιστον ικανοποιημένη, βάλε το χεράκι σου λίγο πιο βαθιά στην τσέπη και άσε κάτι και για μας. Ανεχτήκαμε το παιδί σου, που έτρεχε και έσκουζε τουλάχιστον 2 ώρες, δείξε κι εσύ την ικανοποίηση σου, αλλιώς παράγγειλε σπίτι.
Τα παιδιά φεύγοντας αφήνουν ένα πραγματικό χάος πίσω τους. Ό, τι με εκνευρίζει περισσότερο είναι τα φαγητά, που έχουν ρίξει κάτω απ’ το τραπέζι και στο τραπεζομάντιλο, ο χυμός, που κολλάει σε όλο το τραπέζι και οι χαρτοπετσέτες, που έχουν γίνει μπαλάκια και βρίσκονται παντού. Αυτά, ποιος θα τα καθαρίσει; Εσύ; Δεν νομίζω.
Δεν είμαστε υπηρέτες ούτε δικοί σου, ούτε του παιδιού σου. Αν κάνει τα ίδια σπίτι και το επιτρέπεις, δικαίωμά του. Εδώ θα μάθει να σέβεται, αλλιώς καθάρισέ τα εσύ. Το χάος του παιδιού σου είναι δικό σου χάος και οφείλεις να το αναλάβεις.
Ευχαριστώ
Αντιγόνη»
