Σπύρος Καλογήρου: Η Ελλαδα έχει βγάλει πολλούς αξιόλογους ηθοποιούς ανα διαστήματα. Ο Σπύρος ηταν ένα από τους καλύτερους “Κακούς” του κινηματογράφου. Έπαιζε τον ρόλο του κακού στην μεγάλη οθόνη με τεράστια επιτυχία λόγο του άγριου παρουσιαστικού του. Όπως επίσης και του τεράστιου ταλέντου του στην ηθοποιία.
Ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Αθήνα (Κυψέλη) στις 3 Νοεμβρίου του 1922 και πέθανε στις 27 Ιουνίου του 2009.
Μετά το δημοτικό τελείωσε την Σεβαστουπούλειο Εργατική Σχολή, όπου γράφτηκε για το φαγητό που προσέφεραν στους σπουδαστές μιας και η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή.
Μαζί με τον αδελφό του εργαζόταν ο ίδιος από τα εφηβικά του χρόνια ως φωτογράφος και είχε ένα φωτογραφείο. Παράλληλα έγραφε και στίχους τους οποίους διάβαζε στον ραδιοφωνικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Εκεί τον άκουσε κάποτε ένας σκηνοθέτης και τον προέτρεψε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ηθοποιία.
Εκεί εκτός από τα εφόδια που πήρε για την μετέπειτα καριέρα του, είχε την τύχη να γνωρίσει το 1952 και την γυναίκα της ζωής του, την κατά 13 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Ευαγγελία Σαμιωτάκη.
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Ν. Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ».
Έπαιξε σε πολλές ταινίες, και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, και όταν έκανε αντίστοιχους ρόλους ήταν πολύ πειστικός. Συμμετείχε και σε πολλές θεατρικές παραστάσεις αλλά δεν είχε πολλές συνεργασίες με την γυναίκα του, καθώς εκείνη ήταν στο Εθνικό Θέατρο και ο ίδιος ασχολούνταν με το ελεύθερο θέατρο. Μετά το ’80 έκαναν τον δικό τους θίασο, ανέβασαν παραστάσεις και πραγματοποίησαν περιοδείες.
Από τους τελευταίους, χαρακτηριστικούς ρόλους του στη σκηνή, στον οποίο υπήρξε απολαυστικός, ήταν αυτός του Λουκά στο «Λόγω Φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο» (1993-1995).
Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας». Έκτοτε συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ταινίες, μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού σινεμά. Εμφανίστηκε σε περίπου 55 ταινίες, ανάμεσά τους οι:
Όμως, η ταινία που άφησε εποχή ήταν η «Λόλα», στην οποία ο Σπύρος Καλογήρου είχε πει την αξέχαστη φράση «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο, για τα «μάτια» της Τζένης Καρέζη.
Το 1966, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση για την ερμηνεία του στη μικρού μήκους ταινία «Τζίμης ο Τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη και οι κριτικοί κινηματογράφου τού απένειμαν το 1971 τον Αργυρό Απόλλωνα για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση εξουσίας». Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κεφαλή του «Θεάτρου Βαχτάγκοφ» της Μόσχας.
Είχε έναν γιο και μία εγγονή. Στις 27 Ιουνίου 2009 πέθανε στο Τζάνειο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από την Πρωτομαγιά.
«Ο θάνατός του, με οδήγησε στην κατάθλιψη, ναι. Είχα κλειστεί στον Ωρωπό, στον επίγειο παράδεισο των 8,5 στρεμμάτων που δημιουργήσαμε και ζούσαμε με τον Σπύρο. Ήμουν συνέχεια στο δωμάτιό μου, δεν άφηνα ούτε την κοπέλα που με φρόντιζε να μπει και της έλεγα να κλείσει το φως. Δεν ήθελα να βλέπω ούτε τον γιο μου ούτε και την εγγονή μου» δήλωσε η Ευαγγελία Σαμιωτάκη το 2017.
«Πολλές φορές σκέφτηκα να βάλω τέλος στη ζωή μου. Με σταμάτησε, όμως, καταρχήν το παιδί και η εγγονή μου κι αν θες η αμαρτία αυτής της πράξης. Έλεγα ότι αυτό είναι για τους δειλούς και όχι για τους γενναίους σαν κι εμένα. Οι γενναίοι σηκώνονται στα πόδια τους και προχωρούν. Την αυτοκτονία την θεωρώ υποχώρηση. Οι άνθρωποι φεύγουν όταν τους ξεχνάμε. Στην κάμαρά μου έχω τις πιο αγαπημένες του φωτογραφίες και τον βλέπω. Το ρολόι είναι σταματημένο την ώρα που πέθανε ο Σπύρος και έχω τη ρόμπα του κρεμασμένη εκεί που την άφηνε. Έχω κάνει το δωμάτιό του σαν μουσείο. Χαίρομαι, όμως, γιατί δεν αφήσαμε κανένα κενό ανάμεσά μας. Δείχναμε την αγάπη μας, εκείνος με τα ποιήματά του κι εγώ με τις πράξεις μου» πρόσθεσε η ηθοποιός.