Ελληνίδα γυμνάστρια: Πρόκειται για μία γυμνάστρια, η οποία παλεύει επί τρία έτη με τον διαβήτη που ήρθε ξαφνικά. Η ίδια καταφέρνει να δίνει κουράγιο στον εαυτό της και στους άλλους. Από εκεί και πέρα, πρόσφατα παρουσιάστηκε στη ζωή της και η λευχαιμία. Πριν λίγο καιρό, η γυμνάστρια γιόρτασε τα 35α γενέθλιά της στο νοσοκομείο.
Η στάση ζωής όμως που κρατάει αποτελεί ένα μάθημα για όλους. Αντιμετωπίζει την ασθένεια με γενναιότητα και με την υποστήριξη των πολύ θετικών ανθρώπων που έχει γύρω της. Η Ρεγγίνα Μακέδου εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στην Καβάλα ως γυμνάστρια. Τα τελευταία χρόνια είναι συνεργάτις του Fight Gym ενώ υπήρξε προπονήτρια κολύμβησης και πιο πριν αθλήτρια. Μεταξύ άλλων έχει εργαστεί και στη Νέα Υόρκη ως γυμνάστρια. Έχει μάθει να παλεύει στη ζωή της και το ίδιο έκανε όταν διαγνώστηκε με διαβήτη πριν μερικά χρόνια.
«Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία. Είχα αρχίσει να διψάω πολύ, έχανα κιλά… Συμμετείχα σε κάποιους αγώνες και αισθάνθηκα ζάλη. Ζήτησα από τον γιατρό των αγώνων να μου μετρήσει το σάκχαρο. Παρα λίγο να πέσω σε κώμα» λέει στο KavalaNews, διηγούμενη την πρώτη της περιπέτεια και τονίζει: «Συνέχισα να κάνω ό,τι έκανα και πριν. Γυμναζόμουν κάθε μέρα. Είχα υιοθετήσει από παλιά έναν αθλητικό τρόπο ζωής».
«Ασχολήθηκα όμως πολύ με τη διατροφή μου αλλά και την ψυχολογία μου. Ο διαβήτης εξαρτάται κατά 60% από την ψυχολογία μας».
Αυτό που δεν έκανε ποτέ, ήταν να κρύψει το πρόβλημά της. Αντιθέτως μίλησε ανοιχτά γιατί γνώριζε ότι ο διαβήτης πλήττει μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αποφάσισε λοιπόν να βοηθήσει όσο μπορεί, όποιον μπορεί.
«Αποφάσισα να βγάλω το πρόβλημά μου προς τα έξω. Ανοιχτά. Ετοίμασα κάποια βίντεο και τα ανέβαζα στο facebook, μιλώντας στους διαβητικούς για το τι πρέπει να αλλάξουν στη ζωή τους. Συνέχισα να έχω επαφή με τους περισσότερους, σε κλειστές ομάδες πλέον. Μάλιστα, σε συνεργασία με τον γιατρό μου και με συλλόγους διαβητικών ετοιμάζαμε κάποια πράγματα…» διηγείται στο KavalaNews.GR φτάνοντας μέχρι το σημείο που η νέα περιπέτεια μπήκε στη ζωή της.
«Άρχισα να κουράζομαι. Ξαφνικά. Κάτι παράξενο για μένα γιατί είχα συνηθίσει να είμαι ακούραστη σε ό,τι έκανα, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ανέβαινα 5-10 σκαλιά και δε μπορούσα πάρω ανάσα. Γνωρίζω καλά το σώμα μου. Ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε πρόβλημα στην καρδιά. Το επιβεβαίωσα με εξέταση σε καρδιολόγο.
Καταλάβαινα ότι δεν έχω οξυγόνο, ότι κάτι τρέχει με το αίμα μου. Πήγα έκανα εξετάσεις και αργότερα μέσα στη μέρα όταν η μικροβιολόγος μου έδινε τα αποτελέσματα μου είπε ότι ο αιματοκρίτης μου είναι στο 18. Κόντευα να πέσω κάτω. Έφυγα κατευθείαν για το Νοσοκομείο και μέχρι να φτάσω ο αιματοκρίτης είχε πέσει κι άλλο» λέει η Ρεγγίνα Μακέδου περιγράφοντας τι συνέβη πριν περίπου δύο εβδομάδες, στις 11/6/2020.
Έγινε η εισαγωγή της άμεσα και ζήτησε δημοσίως αίμα. «Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Κανείς μας δεν το περίμενε. Το ‘ευχαριστώ’ στον κόσμο είναι λίγο. Έκαναν ουρές για να δώσουν αίμα και στο τέλος τους έδιωχναν» λέει και είναι η πρώτη και η τελευταία φορά στη συζήτησή μας που συγκινείται: η αντίδραση του κόσμου την έκανε να δακρύσει.
Η πρώτη μέρα στο Νοσοκομείο περνά δύσκολα. Δεν γνωρίζει τι έχει. Παρά μόνο ότι αυτό που συμβαίνει δεν έχει καμία σχέση με το διαβήτη. Άλλωστε έχει διαβάσει τόσο πολύ για την ασθένεια που τη «συντροφεύει» εδώ και 3 χρόνια.
Η ψυχολογία της είναι πεσμένη. Οι γιατροί της μιλάνε λίγο. Την Παρασκευή 12 Ιουνίου υποβάλλεται σε τεστ για κορωνοϊό μιας και κρίθηκε αναγκαία η διακομιδή της για νοσηλεία στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, στο οποίο βρέθηκε μέσα στο επόμενο 48ωρο.
«Μου έκαναν κατευθείαν εισαγωγή. Οι γιατροί δεν μιλούσαν. Το μόνο που είπαν είναι ότι θα χρειαστεί να μείνω καιρό μέσα αλλά χωρίς να ξέρω το λόγο. Μέχρι το πρωί της Δευτέρας 15 Ιουνίου που ήρθε μέσα ο διευθυντής της κλινικής και του ζήτησα να μου πει την αλήθεια» διηγείται και επαναλαμβάνει με θάρρος τα λόγια που άκουσε να της λέει ο γιατρός: «Οξεία λευχαιμία. Δεν ξέρουμε ακόμα τον τύπο. Ξεκινάς άμεσα χημειοθεραπείες».
«Όταν μου είπαν τι έχω, τότε η ψυχολογία μου άλλαξε ξαφνικά. Εκεί που έκλαιγα, άρχισα να γελάω και να έχω πάρει θάρρος. Τους ρώτησα, ‘πείτε μου τι πρέπει να κάνω για να γίνω καλά’. Είπα ότι θα το παλέψω και το εννοώ. Ξέρω ότι θα περάσω πολλούς μήνες εδώ μέσα και δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να το αφήσω αυτό να με πάρει από κάτω»
«Όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, το χειρότερο που μπορεί να κάνεις είναι να καθίσεις σε ένα κρεβάτι και να κλαις. Εγώ αποφάσισα ότι θα το παλέψω και στο τέλος θα το νικήσω. Ναι μεν δεν αφήνουν να βγω από το δωμάτιο, μου αφήσανε μόνο να έχω έναν συνοδό. Αλλά γεμίζω τη μέρα μου. Βγάζω πρόγραμμα για το γυμναστήριο. Γυρίζω βίντεο και τα ανεβάζω στο ίντερνετ. Ακούω πολλή μουσική. Διαβάζω το βιβλίο μου. Ξεκίνησα… και το κέντημα! Και μιλάω. Μιλάω με πολύ κόσμο στο τηλέφωνο. Παίζει τεράστιο ρόλο ο περίγυρος. Να μην έχεις μίζερους και ανθρώπους γύρω σου. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο από τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Αισθάνομαι ότι δεν παλεύω μόνη μου αλλά το παλεύει μια ολόκληρη ομάδα γύρω μου».
«Πολλοί άνθρωποι χάνουν την πίστη τους ή απλώς χαλά η ψυχολογία τους από την ασθένεια. Εγώ πήρα έμπνευση από μία Αμερικανίδα που όχι μόνο πάλεψε με θάρρος αλλά επικοινώνησε το πρόβλημά της δημόσια. Μπορεί να μη τη γνωρίζουν στην Ελλάδα. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω κάτι στην Ελλάδα. Είμαι σίγουρη ότι αυτό θα βοηθήσει κι άλλους».
Μιλάω πολύ με τους γιατρούς. Θέλω να μάθω τα πάντα για τη λευχαιμία. Μου αρέσει να ξέρω την αλήθεια. Με λεπτομέρειες. Μόνο έτσι θα πολεμήσω την ασθένεια. Θέλω να ετοιμάσω το μυαλό μου και την ψυχολογία μου για τον αγώνα που έχω να δώσω. Έτσι θα είμαι έτοιμη να κάνω όσα χρειαστεί.
Η Ρεγγίνα Μακέδου άρχισε τις χημειοθεραπείες την Τρίτη 16 Ιουνίου κι έχει ήδη ολοκληρώσει τις πρώτες 7 συνεχόμενες θεραπείες. Έπεται μεγάλη συνέχεια.
«Θα μείνω άλλες 20 μέρες στο νοσοκομείο γιατί το ανοσοποιητικό μου είναι ακόμη αδύναμο. Θα επιστρέψω για λίγο στο σπίτι και μετά ξανά στο Νοσοκομείο για άλλες 25 μέρες. Κι αυτό θα γίνει άλλες 4-5 φορές. Έχουμε δρόμο μπροστά μας» λέει και προσθέτει: «προς το παρόν δεν έχω παρενέργειες και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο πως αντέχει το σώμα μου ή στην καλή μου ψυχολογία».
Μέσα από όλο αυτό που βιώνω, μου αρέσει να μιλάω με κόσμο, ο οποίος παίρνει δύναμη, είτε από την ψυχολογία μου, είτε από την τρέλα μου. Είναι μεγάλο ταμπού και ο καρκίνος και η λευχαιμία. Χάνεις μαλλιά, αδυνατίζεις, αλλάζει η όψη σου. Θέλω να περάσω ένα μήνυμα στις γυναίκες που το περνάνε ότι ‘είσαι όμορφη και χωρίς μαλλιά’ και ότι αυτό παλεύεται.
Η συμβουλή που δίνει στον κόσμο: «Είναι μια κούρσα αντοχής. Το μυστικό είναι ένα: Πάντα χαμόγελο! Πάντα καλή ψυχολογία!». Το μήνυμα που θέλει να περάσει στον κόσμο είναι να ευαισθητοποιηθεί: “Δυστυχώς το σκεφτόμαστε όταν κάποιος δικός μας φτάσει στο σημείο να χρειαστεί αίμα, αιμοπετάλια ή μυελό των οστών. Όταν όμως συμβεί αυτό είναι αργά. Πρέπει να γίνουν δότες όσο περισσότεροι γίνεται.
Η διαδικασία είναι όσο απλή όσο και μια μετάγγιση αίματος, δεν απαιτείται παρακέντηση όπως παλιά. Όσο περισσότεροι δότες δωρίζουν στις δημόσιες τράπεζες, τόσο περισσότεροι ασθενείς μπορούν να γίνουν καλά σε λίγο χρόνο. Το είπα και τότε, το λέω και τώρα: μη δίνετε αίμα για μένα, δώστε για όλους. Υπάρχει έλλειψη και σε αίμα και σε αιμοπετάλια. Δώστε για να σώσετε κάποιον χωρίς να χρειάζεται, χωρίς να είναι ανάγκη για κάποιον δικό σας.
Ξέρω ότι είναι πολύ λεπτό θέμα. Αν δεν σου τύχει, το πιθανότερο είναι να μην ασχοληθείς. Αλλά η λευχαιμία έχει πολύ μεγάλα ποσοστά στην Ελλάδα. Χτυπά από το πουθενά και δεν κάνει διακρίσεις. Πολύ συχνά και δυστυχώς σε πάρα πολλά παιδιά, κι αυτό είναι το πιο λυπηρό. Καρκίνος και λευχαιμία δεν κοιτούν ούτε ηλικία, ούτε τι τρως, ούτε τι πίνεις. Αυτό που λέω στους δικούς μου ανθρώπους είναι ότι ‘όποιος μπορεί να γίνει δότης για μένα, μπορεί να γίνει δότης για όλους’.