Ο άντρας της ιστορίας που θα διαβάσετε είχε μεγαλείο ψυχής καθώς αγάπησε μια γυναίκα με 3 μικρά παιδιά σαν να ήταν δικά του. Άνοιξε την αγκαλιά και την ψυχή του και τόλμησε να κάνει αυτό που κάθε άντρας με “Α” κεφαλαίο θα όφειλε να κάνει. Για την νέα του οικογένεια έγινε πατέρας και φίλος χωρίς κανέναν δισταγμό.
Άντρας παλιάς κοπής
Ο άντρας της ιστορίας μας δε φοβόταν τόσο πολύ-όπως σήμερα- μήπως η γυναίκα που ποθούσε δεν τον επιθυμούσε. Γιατί ακόμα και αν αυτό συνέβαινε, ήξερε, τουλάχιστον, ότι θα την κέρδιζε με την αγάπη του και το πέπλο ασφάλειας που γενναιόδωρα ξεδίπλωνε για την ίδια και τα παιδιά της κάνοντας ένα ευτυχισμένο σπιτικό. Η “κατάκτηση” της γυναίκας του δεν ήταν αυτοσκοπός γιατί σημασία για εκείνον είχε να κάνει ό,τι ήταν εφικτό να την κρατήσει δίπλα του ευτυχισμένη πράγμα που το έπραξε μέχρι τέλους.
Όπως θα διαβάσετε στην αφήγηση αναγνώστριάς μας ο εν λόγω άντρας δημιούργησε οικογένεια με γνώμονα την αγάπη. Στάθηκε βράχος στα δύσκολα και απόλαυσε τα εύκολα χωρίς να τα ξεχωρίζει. Ένα είναι βέβαιο πως αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση καθώς η ανθρωπιά του χαρακτηρίζει έναν άντρα παλιάς κοπής με μπέσα, δύναμη και διάθεση αυτοθυσίας και οφείλει κάθε άντρας που τιμά τα παντελόνια που φορά να πράξει αντίστοιχα.
Ο υπέροχος γάμος και η νέα οικογένεια
΄Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων η Σπεράντζα Δουράτσου λέει: ” Αναμνήσεις μιας ζωής όταν θυμάσαι κάποιον παιδί, όταν οι γονείς σου σε έπαιρναν μαζί στις βεγγέρες εκείνες της εποχής, στα γλέντια στα σπίτια, και τραπεζώματα, και τραγούδια και γνήσιο γλέντι όπως αυτά που γίνονταν στα χωριά εκείνης της εποχής…
Έτσι τον θυμάμαι…. εκείνον και τη γυναίκα του την οποία λάτρευε και η οποία προηγήθηκε και έφυγε για εκείνο το μακρινό ταξίδι…. την λάτρευε…. όπως λάτρευε και τα παιδιά της, τα δικά της παιδιά, γιατί έτσι την παντρεύτηκε, με τρία παιδιά… μικρά…. (σπάνιος γάμος για την εποχή εκείνη πριν 60 χρόνια)… δεν ήταν δικά του παιδιά, αλλά τα αγάπησε και τα λάτρεψε σαν δικά του και τα μεγάλωσε με μόχθο και αγώνα…. και είδε και εγγόνια τα οποία τα λάτρεψε και εκείνα όπως τον λάτρεψαν και εκείνα με τη σειρά τους….
Καλαμπουρτζής άνθρωπος…. Όλοι τον θυμούνται με τα πειράγματα του και τα αστεία του…. δεν έβλαψε ποτέ κανέναν….
Μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Πέτρο, είχε δίπλα στο σπίτι του βλέπεις το ναό…. και έβγαινε και του μιλούσε του Αγίου και δώστου γέλια εμείς…. Ο πόνος του μεγάλος όταν έχασε τη γυναίκα της ζωής του…. Τα έβαζε με τον Άγιο, με το Θεό, μα πίστευε….
Και τα χρόνια πέρασαν και τα γεράματα ήρθαν μαζί με προβλήματα υγείας και μια μέρα έφυγε και εκείνος για το μεγάλο ταξίδι….
Πήγε να συναντήσει την Κατίνα του…. Εκεί ψηλά…..
Και τα παιδιά του, αυτά που αγάπησε σαν δικά του, σαν να ήταν από αίμα του παιδιά, του στάθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή…. μαζί και τα εγγόνια του…. Και ήταν εκεί κοντά του μέχρι την τελευταία στιγμή….. σπάνια σήμερα τα συναντάμε αυτά…. εδώ δικά σου παιδιά είναι και δεν σου δίνουν σημασία….. αυτά ας μας παραδειγματίζουν τους νεότερους….
Αγάπη έδωσες αγάπη θα λάβεις, σεβασμό έδωσες σεβασμό θα λάβεις, φροντίδα έδωσες, φροντίδα θα λάβεις….
Καλό παράδεισο!
(Με σεβασμό στη μνήμη Γεωργίου Μ. Πρίντεζη ή Συμπέθερου)”
