Σοκαρισμένο το πανελλήνιο με τη 18χρονη Μαρία, που βρέθηκε απαγχονισμένη στο σπίτι της στα Κανάλια Μαγνησίας, αφαιρώντας η ίδια τη ζωή της.
Αύριο το μεσημέρι στην ιατροδικαστική υπηρεσία της Λάρισας θα μεταφερθεί για νεκροψία-νεκροτομή η σορός της 18χρονης Μαρίας από την κοινότητα Καναλίων Μαγνησίας που εντοπίστηκε απαγχονισμένη μέσα στο σπίτι όπου ζούσε με τη μητέρα της και την αδελφή της.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, η 18χρονη βρέθηκε από κοντινό της πρόσωπο που την αναζητούσε, ενώ στο δωμάτιο βρέθηκαν από τους αστυνομικούς τέσσερα σημειώματα που είχε γράψει πριν την απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή της.
Σε ένα μάλιστα από αυτά η 18χρονη έχει αφήσει οδηγίες για το πώς θα ήθελαν να εξελιχθούν τα πράγματα μετά τον θάνατο της, καθώς και τους λόγους που την οδήγησαν στο τέλος γιατί «αισθανόταν ήδη νεκρή», αναφέρει. Όπως εξηγεί στο protothema.gr άτομο κοντά στην οικογένεια, η 18χρονη μπορεί να είχε δημιουργήσει κάποια σχέση ωστόσο αισθανόταν μέσα της μαυρίλα με αποτέλεσμα να την παρακολουθεί αραιά και που ψυχολόγος.
«H οικογένεια είχε χάσει τον πατέρα το 2017 σε ηλικία 54 ετών. Επίσης η μεγαλύτερη αδελφή της η Ελένη είχε μεταμοσχευθεί στη Βιέννη από κυστική πνευμονική ίνωση. Το παιδί είχε γεννηθεί με πρόβλημα, όμως με τη βοήθεια όλων και του χωριού τα κατάφερε και τώρα είναι μια χαρά. Η Μαρία δεν είχε προβλήματα υγείας, ξέρω όμως ότι παρακολουθούνταν κάποιες φορές από ψυχολόγο.
Φεύγοντας άφησε κάποιες επιστολές. Σε μια από αυτές αναφέρει πώς θα ήθελαν να γίνουν κάποια πράγματα μετά τον θάνατό της. Αναφέρει και τους λόγους που την οδήγησαν στην πράξη αυτή διότι “αισθανόταν ήδη νεκρή” και πως ζούσε με νεκρή ψυχή. Το κορίτσι αν και είχε κάποια σχέση, ωστόσο δεν ήταν εκεί το πρόβλημα της, αλλά στο γεγονός πως έβλεπε τη ζωή μαύρη. Tην Κυριακή το βράδυ ήταν σε πάρτι στην πλατεία του χωριού, όπου γλεντούσε με τους φίλους της. Εξωτερικά ήταν χαρούμενη, μέσα της όμως μαυρίλα».
Συγκλονίζει με ανάρτηση της στην προσωπική της σελίδα στο Facebook η Λένα Πολυχρόνη, η μεγαλύτερη αδελφή της 18χρονης Μαρίας. Όπως γράφει:
«Το μωρό μας δεν είναι πια σπίτι.
Μοιάζει αδιανόητο και φυσικό ταυτόχρονα.
“Γελάω και κλαίω μαζί”, μου είπε πρόσφατα. Απ’ όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό της ήθελε οι αποφάσεις της ζωής της να είναι δικές της. Το δεχτήκαμε και καμαρώναμε για το δυναμισμό της. Νιώθουμε περήφανες για κείνη και τώρα. Διάλεξε συνειδητά πως να κάνει τη μεγάλη έξοδο. Πώς και γιατί μη ρωτάτε. Το φορτίο που σήκωνε ήταν πολύ βαρύτερο απ’ όσο της αναλογούσε. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που έφτασε ως εδώ, που τα κατάφερε.
Εύχομαι ότι έφυγε με τη ψυχή της όσο πιο γεμάτη γινόταν. Από έρωτα, γέλιο, αγκαλιές, φίλους, αγάπη, φιλιά. Ξέρω πως, φυσικά, δεν ήταν πλήρης. Είχε τόσα σχέδια και όνειρα, ανάγκες, επιθυμίες. Η ανάγκη της για λύτρωση, όμως, ήταν μεγαλύτερη απ οποιαδήποτε άλλη.
Δεν θέλουμε αμην και κεράκια. Ούτε λύπηση. Δεν ήταν καημένη. Ήταν μία επαναστάτρια. Κι ακόμα είναι. Ένα μίγμα “ευαισθησίας κι αξιοπρέπειας”.
Το ωραιότερο μαγκάκι.
Αυτό κρατήστε από τη Μαρία.
“Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει”.
Μωράκι μου, σ’αγαπώ πολύ».