Οικογενειακή σύμβουλος: Το μένος στα σχόλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ήταν απερίγραπτο. Είχε να κάνει με την υπόθεση της τετράχρονης που παρασύρθηκε με το φουσκωτό μονόκερο. Το συγκεκριμένο συμβάν είχε λάβει χώρα πρόσφατα στο Αντίρριο. Είναι άξιο απορίας το γεγονός πως αν έχουν και πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, άνθρωποι με δεικτική διάθεση.
Δεν διστάζουν να «λιθοβολήσουν» δημόσια το λάθος ή την ατυχία κάποιου άλλου. Στον αντίποδα, τουλάχιστον, βρέθηκαν και αρκετοί πολύ πιο ειλικρινείς -θνητοί καθώς φαίνεται- γονείς που προς υπεράσπιση των γονιών της 4χρονης, παραδέχτηκαν εξίσου δημόσια, ότι αντίστοιχα περιστατικά συνέβησαν κάποια στιγμή και στους ίδιους και ότι χρειάζονται μόλις λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα ή ένα βλέμμα σου σε ένα άλλο σημείο για να συμβεί το κακό. Και αυτό είναι κάτι που δεν χρειάζεται καν να είσαι γονιός για να το αναγνωρίσεις.
Μεταξύ αυτών και η σύμβουλος γονέων κ. Δήμητρα Γούναρη, της οποίας τη δημόσια ανάρτηση αξίζει όλοι να διαβάσουμε, περισσότερο για να αναρωτηθούμε: “Πώς βοηθάμε πραγματικά όταν υψώνουμε το δάχτυλο για παραδειγματική τιμωρία; Αναλυτικότερα, τα όσα ανέφερε στην ανάρτησή της στο Facebook:
«Από τη δική μου πραγματικότητα όλοι οι γονείς, μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Δεν τις αντιμετωπίζουμε πάντα όλοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά σίγουρα έχουμε πολλά κοινά. Φτάνει όμως ένας μονόκερος να μου θυμήσει πόσο εύκολα μπορούμε να γινούμε κριτές, τιμωροί, δικαστές. Να γίνουμε όλοι ένα για να βγάλουμε τα μάτια κάποιου άλλου.
Χωρίς περηφάνια αλλά με απόλυτη ειλικρινεία ομολογώ ότι έχω χάσει από το οπτικό μου πεδίο το γιο μου σε ένα ταξίδι στη Μάλτα. Και ενώ τον έψαχνα για 3 λεπτά που μπορεί να μου φάνηκαν αιώνας, τελευταία στιγμή μπήκα σε λεωφορείο σταθμευμένο μπροστά μου, το οποίο ήταν έτοιμο να ξεκινήσει, μήπως ήταν εκεί. Ήταν εκεί».
«Μία αμέλεια και ανευθυνότητα που από τύχη δεν γράφτηκε στις ειδήσεις και δεν έγινα βορά στους ανθρωποφάγους. Μπορεί να χρειάζεται η πρόνοια. Μπορεί οι γονείς να ειναι ανεύθυνοι, μπορεί να είναι κακοποιητικοί. Μπορεί όμως να ηταν μία μάνα με 3 παιδιά που έχασε τον έλεγχο για 2 λεπτά. Τόσα χρειάζονται.
Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ. Δεν έχει καμμία σημασία. Σημασία έχει να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας κάνει όλους τόσο δεικτικούς στους γονείς με κάθε ευκαιρία ενώ την ίδια στιγμή ονομάζουμε οικογενειακή υπόθεση τις απειλές σωματικής βίας της διπλανής οικογένειας στην πολυκατοικία.
Ας σκεφτούμε, τι μπορεί να σημαίνει αυτή η σκληρη στάση μας απέναντι σε γονείς που δεν γνωρίζουμε; Πώς βοηθάμε πραγματικά όταν υψώνουμε το δάχτυλο για παραδειγματική τιμωρία; Είμαστε έτοιμοι να κριθούμε με τον ίδιο τρόπο από τα παιδιά μας;».