Νεκρός βρέθηκε το βράδυ της Τρίτης, ημέρα γενικής εφημερίας στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, ένας 51χρονος νοσηλευτής.
Τον νοσηλευτή εντόπισε συναδέλφισσά του κατά την αλλαγή της βάρδιας, ενώ συνάδελφοί του στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του νοσοκομείου ανέφεραν πως ο ίδιος νωρίτερα στη βάρδιά του είχε αισθανθεί δυσφορία.
Στο τμήμα που εργαζόταν ο νοσηλευτής πραγματοποιούνται αγγειογραφίες, άρα είναι ένα τμήμα με ιδιαίτερες απαιτήσεις από την άποψη της σοβαρότητας και κρισιμότητας των περιστατικών που αντιμετωπίζει και σε αυτό το κρίσιμο πόστο εργάζεται μόνο ένας νοσηλευτής στη βάρδια.
Νεκρός εν ώρα εργασίας νοσηλευτής στο ΑΧΕΠΑ
Το λιγοστό προσωπικό βρίσκεται σε κατάσταση εξουθένωσης, καθώς για να βγουν οι βάρδιες δεν παίρνουν τα δεδουλευμένα ρεπό τους, ενώ τα τελευταία 2,5 χρόνια οι ημέρες θερινής άδειας μετριούνται στα δάχτυλα πολλές φορές μόνο του ενός χεριού.
Τον 51χρονο νοσηλευτή αποχαιρετά η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών ΑΧΕΠΑ» με το εξής κείμενο:
«Για το Γιώργο… Για όλους εμάς…
Έτσι, λίγα λόγια… Λίγα λόγια για τον συνάδελφό μας που πας να τον αντικαταστήσεις από βάρδια και τον βρίσκεις νεκρό, για τον συνάδελφό μας που μπορεί να μην ένιωθε καλά, αλλά δεν μπορούσε να μην πάει στη δουλειά γιατί δεν υπήρχε άλλος και δεν ήθελε να γυρίσει κάποιον από άδεια. Για τον συνάδελφό μας, που έτρεχε για τη σύνταξη αναπηρίας της ΑμεΑ αδερφής του και ήταν χαρούμενος για το μεγάλο ποσοστό που πήρε, ώστε να μπορεί ως ένα σημείο να συντηρηθεί μόνη της γιατί -ως γνωστόν- όσο πιο ανάπηρος τόσο καλύτερα (αλλιώς σκάσε και δούλευε και μη ζητάς καν ψίχουλα για πρόνοια).
Για τον Γιώργο που έτρεχε για κάθε ασθενή, και έτσι πρέπει, που έμενε παραπάνω από το ωράριό του μέσα στην ακτινοβολία γιατί ήταν δικό του δίλημμα να λύσει με τον εαυτό του αν θα μείνει ή αν επιλέξει να φύγει και να κινδυνέψει ένας άνθρωπος…
Για τον Γιώργο, που έπρεπε να τρέχει σαν “τρελός” για να προλάβει να πάρει το παιδί του από το σχολείο, να κάνει έξτρα μεροκάματα γιατί ο μισθός δεν έφτανε. Για τον Γιώργο και κάθε Γιώργο που ονειρευόταν να πάει 4 μέρες διακοπές και να ξεκουραστεί, γιατί ήταν όνειρο γι’ αυτόν και για άλλους πολλούς το αυτονόητο. Για τον Γιώργο που έφυγε όπως ο Γιώργος της COSCO, της “e-food”, της ΛΑΡΚΟ, ο Γιώργος που δούλευε στο γιαπί…
Για όλους αυτούς που το σύστημα και το κράτος του ποτέ δεν έδωσε σημασία, γιατί απλά ήταν αναλώσιμος. Έτσι και αλλιώς, έχουν τόσους να ξεζουμίσουν, να εκμεταλλευτούν και στο τέλος να πούνε “ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν φταίμε εμείς που δεν άντεξε”…
Έτσι θα είναι η ζωή μας; Θα περιμένουμε να μας βρει κι εμάς κάποιος συνάδελφος;
Για αυτούς και όχι για τους υπουργούς που έρχονται αποστειρωμένοι μέσα στα κοστούμια τους, στα ταιριασμένα τους ταγιέρ, ενώ είναι κρυμμένοι όλοι οι άλλοι που έχουν σφουγγαρίσει μέχρι και τα ταβάνια των νοσοκομείων…Όχι για αυτούς που ο ένας μετά τον άλλο διαχρονικά βάλανε πλάτη στο τσάκισμα των δημοσίων νοσοκομείων, στο τσάκισμα της υγείας μας, στο τσάκισμα των ζωών μας! Και είναι χαρούμενοι. Ανταλλάσσουν χειραψίες, όχι, όμως, με δουλευτάρικα χέρια γιατί αυτά βρίσκονται κάτω από γάντια μέσα στα δωμάτια των ασθενών και παλεύουν.
Για τον συνάδελφό μας τον Γιώργο που έφυγε και για όλους τους Γιώργους, όλοι εμείς χρωστάμε κάτι, χρωστάμε στα παιδιά τους, χρωστάμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι θα είναι η ζωή μας; Θα περιμένουμε να μας βρει κι εμάς κάποιος συνάδελφος;
Φτάνει, συνάδελφοι, ας το αλλάξουμε αυτό το σάπιο σύστημα που τρώει τις ζωές μας… Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε!
Καλό ταξίδι, συνάδελφε.
Καλό ταξίδι, Γιώργο».
