Στο “Secret” των “Παραπολιτικών”, ο Νίκος Ζωιδάκης άνοιξε την καρδιά του σχετικά με τον χαμό του αγαπημένου του φίλου, του Βασίλη Καρρά, με τον οποίο μάλιστα ήταν και κουμπάροι.
Αναφερόμενος στις τελευταίες στιγμές του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή, ο Νίκος Ζωιδάκης αναδείκνυε τον πόνο και την απώλεια που αισθάνθηκε προσωπικά, αφηγούμενος τις στιγμές συναισθηματικής βαρύτητας.
Παράλληλα, εξέφραζε την αγανάκτησή του για τη δημοσιότητα που πήρε μια φωτογραφία από τις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο, επισημαίνοντας τον προσωπικό και ευαίσθητο χαρακτήρα των στιγμών αυτών, οι οποίες κατά τη γνώμη του, δεν έπρεπε να γίνουν αντικείμενο κοινής προβολής.
Νίκος Ζωιδάκης: Τα όσα ανέφερε
«Είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Γνώρισα τον Βασίλη πριν από την κουμπαριά μας. Ήμασταν φίλοι πολλά χρόνια πριν… Κάθε του λέξη και κίνηση ήταν ένας σταθμός. Τελευταία φορά τον είχα δει την περασμένη Πέμπτη. Η διάθεσή του ήταν μία χαρά με τα καλαμπούρια του… “Καλώς τον κι ας άργησε” μου είπε… Μου είχε βαφτίσει τη μικρή μου κόρη, την Χριστίνα, στην οποία έδωσε το όνομα της γυναίκας του. Θεωρώ απαράδεκτο αυτό που έγινε, να ανέβει στο Διαδίκτυο φωτογραφία από τις τελευταίες ώρες του Βασίλη. Η οικογένεια διασφάλιζε μέχρι τελευταία στιγμή να μη βγει προς τα έξω το ότι ο άνθρωπός τους ταλαιπωρείται και πήγε δικός του άνθρωπος να κάνει αυτό το πράγμα;
Από τον Αύγουστο και μετά άρχισε να ταλαιπωρείται άσχημα. Ήξερε τι έχει, τα πάντα. Δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί ότι θα πεθάνει. Είχε καρκίνο στον πνεύμονα. Με το που τον “καθάρισαν”, πήρε τα πάνω του. Άρχισε και σχεδίαζε και στο στούντιο μπήκε… Είχαμε κάνει κι ένα τραγούδι πριν αρρωστήσει, που δεν ξέρω πότε θα βγει. Περιμέναμε να αναρρώσει για να μπορούμε να το παρουσιάσουμε παρέα μαζί. Ο Βασίλης καλαμπούριζε ότι θα πεθάνει. Είχε ασφαλτοστρώσει και το τελευταίο στενό του χωριού. Τότε, με τον γάμο της Ειρήνης, της κόρης του είχε ασφαλτοστρώσει και τα τελευταία κομμάτια δρόμων. Εκεί είχε κάνει και τον πρόγαμό της. Κάποια στιγμή είχε μιλήσει στον πρόεδρο του χωριού και του είπε: “Πιάσε και φτιάξει τον δρόμο του νεκροταφείου, γιατί, άμα με φέρουν εκεί κάποια στιγμή, θα ξεφτιλιστείτε”. Δεν πίστευε όμως ότι θα πεθάνει. Tην περασμένη Πέμπτη που είχα πάει σπίτι του, μου είχε πει: “Δεν μασάω…δεν υπάρχει περίπτωση να μην σηκωθώ, θα πάμε τη βόλτα μας. Αυτό που θέλω είναι να μπω στο αυτοκίνητο και να πάμε μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη, γιατί τόσες ημέρες που είμαι στο σπίτι νιώθω σαν λιοντάρι που το έχουν δεμένο”. Τις τελευταίες ημέρες τον είχε καθηλώσει η ασθένεια στο κρεβάτι και πονούσε αλλά δεν το έδειχνε σε κανέναν. Ούτε σε μένα έλεγε “πονάω”, αλλά το έβλεπα. Όταν έφυγα από το σπίτι, μου είπε: “Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ξέρω ότι δουλεύεις στη Θεσσαλονίκη. Κανόνισε να έρθεις το πρωί από το σπίτι να μου πεις τα κάλαντα με λύρα”. Εκεί έκλεισε το ραντεβού μας…», είπε ο Νίκος Ζωιδάκης.
