Νευρική ανορεξία: Πρόκειται για μία ασθένεια, την οποία έχουν περάσει πολλά άτομα. Ένα από αυτά είναι και η Δέσποινα Τατιγιάννη. Άλλωστε, η συγκεκριμένη ασθένεια «χτυπά» κυρίως τις γυναίκες. Επί τρία ολόκληρα χρόνια, η ίδια ζούσε έναν εφιάλτη. Όμως, ήταν πολύ δυνατή. Κατάφερε να γυρίσει το «βαρέλι της ζωής». Η ίδια πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εξομολόγηση. Μέσα από αυτή περιγράφει τη δική της διαδρομή.
”Ξεκίνησε πριν 5 χρόνια όταν ήμουν 29 ετών. Ήταν καθαρά ψυχολογικό θέμα. Δεν ήμουν από τις περιπτώσεις που με έβλεπα χοντρή ενώ ήμουν 54 κιλά. Το πρόβλημα ξεκίνησε ενώ όλα στη ζωή μου ήταν καλά, ξαφνικά άρχισαν να μου συμβαίνουν αναποδιές σε όλους τους τομείς της ζωής μου, στα επαγγελματικά, στα προσωπικά, στα οικογενειακά κλπ.
Η νευρική ανορεξία είναι ένα μόνιμο σκοτάδι, καμία θετική σκέψη, μαυρίλα… όρεξη για τροφή καμία φυσικά, απλά βουλιάζεις καθημερινά και το χειρότερο είναι ότι παύεις να παλεύεις για να σωθείς, απλά βουλιάζεις… αυτά όσο αφορά την κατάθλιψη. Όσο αφορά τη νευρική ανορεξία πρώτα ξεκινάς να κοροϊδεύεις τους γύρω σου και μετά τον εαυτό σου. Λες πως είσαι καλά, ότι έφαγες ότι ενώ είσαι πλέον σαν σκελετός και εσύ προσπαθείς να πείσεις για κάτι άλλο που φυσικά δεν υπάρχει, μόνο εσύ το βλέπεις. Σκεφτείτε μου έφερνε η μητέρα μου φαγητό και εγώ το πετούσα κρυφά από το παράθυρο και μετά της έλεγα και πόσο νόστιμο ήταν.
«Τρία χρόνια όλοι οι δικοί μου άνθρωποι προσπαθούσαν να με πείσουν πως πρέπει να επισκεφτώ κάποιον ειδικό, εγώ και μόνο που το άκουγα θύμωνα μαζί τους λέγοντάς τους πως δεν είμαι τρελή και πώς είμαι καλά. Το γεγονός ότι δεν μπορούσα ούτε καν να καθίσω επειδή είχαν μείνει μόνο οστά, δεν με ένοιαζε καθόλου μπορώ να σου εκμυστηρευτώ πώς περίμενα απλά το τέλος! Άρχισαν οι λιποθυμίες. Ότι σας λέω, θα ήθελα να δημοσιευτεί για να μπορέσω να βοηθήσω όποιον υποφέρει από αυτό.
Ένας φίλος μου, μου έστειλε κάποιες φωτογραφίες από κοπέλες που είχαν πεθάνει από νευρική ανορεξία. Άσχημες εικόνες και εκεί ήταν το πρώτο ταρακούνημα! Αποφάσισα να μπω στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Πέρασα από τον ψυχολόγο της κλινικής, κάθε μέρα μιλούσα μαζί του, απλά μετά από 2 μήνες νοσηλείας, έκρινε πώς ήμουν έτοιμη να βγω. Όταν έφαγα κανονική τροφή ένιωθα σαν μωρό που έκανε τα πρώτα του βήματα, είχα ξεχάσει τι γεύση είχε το ψωμί, τα γεμιστά, οι σοκολάτες που λατρεύω… τα πάντα. Ένοιωθα σαν να ξαναγεννήθηκα και χαμογελούσα ξανά. Είχα κερδίσει το θάνατο!».