Παύλος Πολάκης: Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ανάρτησε μία ιστορία στο Facebook. Αυτή είχε να κάνει με το πώς ο ίδιος λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του. Στην μακροσκελή ανάρτησή του με αφορμή τον θάνατο του Σήφη Βαλυράκη ο Παύλος Πολάκης θυμάται όλα όσα είχε ζήσει στο μακρινό 1997. Συγκεκριμένα, όταν είχε πάει να ψαρέψει μόνος του και τον χτύπησε διερχόμενο σκάφος. Ο πρώην υπουργός περιγράφει βήμα βήμα τις κινήσεις του, από την αγαπημένη του συνήθεια, το ψάρεμα. Παρέθεσε τα λάθη που έκανε και που τον οδήγησαν στο δυσάρεστο περιστατικό. Αναλυτικότερα:
Διαβάζοντας τη δραματική εξέλιξη που παίρνει η ιστορία με το Σηφη το Βαλυρακη, νιώθω πολύ θυμό σκεφτόμενος πως ένας άνθρωπος με το πάθος του Σηφη,τη σωματική του κατάσταση παρά τα χρόνια του και την «ψυχή» που ειχε ,μπορεί να πήγε με αυτόν τον τρόπο…
Δυστυχώς μπορεί να έγινε έτσι όπως βγαίνει τώρα στην επιφάνεια. Με τον τσακωμό με κάποιο επαγγελματία ψαρά που κάνοντας κύκλους γύρω του για να τον αποτρέψει από το ψαροντούφεκο, δημιούργησε κυματισμό. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει από από το φουσκωτό του και τελικά τον χτυπησε η βάρκα του ψαρά. Ο τελευταίος πιθανότατα δεν τον είδε όταν συνέβη η πρόσκρουση. Όμως, σίγουρα το κατάλαβε μετά και έφυγε ελπίζοντας πως δεν θα ανακαλυφθεί…
Αναλογιζόμενος αυτά μου ήρθε στο μυαλό μια αντίστοιχη (όχι ίδια) ιστορία που έχω ζήσει το καλοκαίρι του 97 σε μια ακτή πίσω από την Αγία Ρουμελη στα Σφακια. Αυτή δείχνει πόσο λεπτό είναι το νήμα της ζωής μας τελικά. Πως μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου μπορεί να χαθούν όλα ή να γλυτώσεις…
Είναι Ιούλιος του 1997 ,είμαι στον τελευταίο χρόνο της ειδικότητας της Χειρουργικης στο Κρατικο της Νίκαιας. Μετά από τη μεγάλη απεργία του Ιουνίου όπου αλλάξαμε την εφημερία στον Πειραια από μερα παρά μερα σε ανά τριήμερο, πήραμε αυξήσεις ως νοσοκομειακοί γιατροί μετά από δώδεκα χρόνια. Πήραμε περίπου 3 δις δραχμές χρηματοδότηση για το νοσοκομείο (για το ΤΕΠ ,τον Τεχνητό Νεφρό και τα εργαστήρια). Αισθανόμενος πλήρη δικαίωση ,παίρνω την καλοκαιρινή άδεια και πάω στα Σφακια βέβαια… Μαζί με τη Δωρα που ήταν τότε ειδικευομενη Πνευμονολογος στο Σωτηρια (όντας και νιόπαντροι).
Τότε είχα ένα φουσκωτό το Novurania 4,60 με μια 60 άρα μηχανή . Μανιτεβελο σκάφος. Τραβιόταν εύκολα με συμβατικό αυτοκίνητο. Με αρκετούς χώρους ,πολυεστερική γάστρα ,ρηχή όμως που πάνω από τα 4 μποφωρ κοπάναγε αρκετά αλλά για ψαροντούφεκο και μικρομεσαίες βόλτες ήταν ιδανικό.
Οι συνήθεις βόλτες ήταν στις παραλίες γύρω από το Φραγκοκαστελλο. Εκεί, το έριχνα από τη γλυστρα που ειχε φτιάξει τότε ο και μετέπειτα συντεκνος μου ο Σπύρος ο Βρανάς. Τότε προεδρος της κοινότητας Πατσιανου. Εφτανα και Γαύδο και Γαυδοπουλα όταν ειχε μπουνατσες. Βέβαια τα αγαπημένα μέρη ήταν από τη χώρα Σφακιων μέχρι το φαράγγι της Τρυπητής. Εκεί ήταν τα σύνορα Σφακιων Σέλινου .Η περιοχή μετά τη χώρα Σφακιων δεν έχει δρόμο που να κατεβαίνει στη θάλασσα μέχρι τη Σούγια. Μια αποσταση είκοσι και κάτι μιλίων με απίθανα βουνά τρομερές παραλίες ,πευκόφυτη στο μισό της μέρος ,έξοδος πολλών φαραγγιών στη θάλασσα (Αράδαινας,Ελυγιας,Σαμαριάς,Κλάδου-Δώματα,Τρυπητής) που ΕΙΝΑΙ ένα από τα ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα.
Τότε όργωνα αυτά τα μέρη με το φουσκωτό. Κάθε μερα ανακάλυπτα και νέους βυθούς και τρομερές εμπειριες. Ημουν και 32 χρόνων και (παρά το τσιγάρο) κατέβαινα βαθειά και έπιανα πολλά ψάρια. Τότε άρχιζαν να δέχονται την πίεση από την υπεραλίευση αλλά υπήρχαν πολλά.
Μια μερα λοιπόν πήγα για ψάρεμα με το φουσκωτό το απόγευμα μόνος μου. Η Δωρα που πάντα ερχόταν μαζί μου. Έχοντας κουραστεί την προηγούμενη μερα που είχαμε πάει Γαυδοπουλα. Είδε λίγο το χριστο φαντάρο στο γυρισμό γιατί ειχε βάλει καιρό,δεν ήρθε μαζί μου.
Η παρέα της Δωρας στο φουσκωτό όλα αυτά τα χρόνια και τότε και τώρα σε μενα λειτουργεί με δυο τρόπους.Πρωτον νιώθω πως είναι κάποιος μαζί μου. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση ασφαλείας και δεύτερο επειδή είναι κάποιος μαζί μου και πρέπει να τον γυρίσω πίσω ποτέ(σχεδόν τα πρώτα χρόνια ,σίγουρα εδώ και μια δεκαετία) ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΩ ΤΑ ΟΡΙΑ στη βουτιά! Επίσης όταν κάποιος είναι μαζί σου πάνω στο φουσκωτό βλέπει τα διερχόμενα σκάφη και σε προειδοποιεί ή τους προειδοποιεί. Αυτό, διότι τότε ειδικά η Δωρα ήξερε να κουμαντάρει το φουσκωτό και με ακολουθούσε παράλληλα με την ακτή όντας πιο ανοιχτά από μενα.
ΕΚΕΙΝΗ τη μερα λοιπόν το πρώτο λάθος ήταν πως δεν ήρθε η Δωρα.Το δεύτερο λάθος ήταν πως λόγω του συγκεκριμένου ψαρέματος που πήγα να κάνω (γιατί ξεκίνησα απόγευμα ,δεν είχα πολλή ώρα,ήμουν κουρασμένος από τις χθεσινές βαθειες βουτιές στη Γαυδοπουλα ) δεν πήρα μαζί μου σημαδούρα!!!
Είχα διαλέξει να πάω σε ένα συγκεκριμένο σημείο μετά την Αγία Ρουμελη ,πονηρό που δεν το πιάνει το μάτι σου το οποίο όμως έχει μεγάλους σαργούς ρηχά ακριβώς στην κάθετη ακτή και λίγο πιο μέσα ακριβώς απέναντι από τα μικρά κατρακύλια έχει μια έκταση σαν ένα γήπεδο μπάσκετ περίπου που είναι γεμάτο πλάκες και ανάμεσα τους αυτή η μαύρη λασποαμμος με φύκια που είναι ιδανικός τόπος για μπαρμπούνια .Μεγαλα μπαρμπούνια όμως…
Άραξα λοιπόν το φουσκωτό παράλληλα με την ακτή ,απέναντι από τα κατρακύλια στο τέλος προς το πέλαγος του «γηπέδου» σε μια αποσταση από την ακτή 35-40 μέτρα.
Εκεί θα ψάρευα σε ένα παραλληλόγραμμο 60 επι 40 μέτρα που ήταν ο τόπος που είχα ανακαλύψει ένα χρόνο πριν και είχα βγάλει σχεδόν πέντε κιλά μπαρμπούνια με το ψαροντούφεκο .Δεν πήρα σημαδούρα γιατί θεωρούσα πως και βάρκα η φουσκωτό να ερχόταν ήμουν τόσο κοντά στην ακτή που αποκλείονταν να περάσει ανάμεσα στο φουσκωτό μου και την ακτή και δεν θα απομακρυνόμουν πολύ κατά μήκος ώστε να κινδυνεύσω.
Άρχισα λοιπόν το ψάρεμα από την ακτή όπου χτύπησα σε 1,5 μέτρο νερό τρεις καλους σαργούς τους οποίους γύρισα στο σκάφος τους έβαλα στη λεκάνη του κινητήρα και παίρνοντας τα δυο 65αρια ψαροντούφεκα με την πεντάαινα που είχα μαζί μου, πήγα για τα μπαρμπούνια που όντως ήταν ξανά πάρα πολλά και ήρεμα !! Πήρα δυο ψαροντούφεκα γιατί τα ψάρια ήταν τόσα πολλά ,το βάθος 5-6 μέτρα και βουταγα και με τα δυο και χτύπαγα ένα ψάρι με το ένα και ένα με το άλλο σχεδόν ταυτοχρονα (δεν λέω ψέμματα ,έτσι έκανα μιλάμε για 23 χρόνια πίσω).
Είχα χτυπήσει πολλά ψάρια (πάνω από τριάντα )κάνοντας πέντε έξι φορές μπρος πίσω και παράλληλα με την ακτή το «γήπεδο» ,είχα αδειάσει δυο φορές την ψαροκρεμαστρα που είχα στη μέση μου για να μη με βαραίνουν και έκανα για τελευταία φορά τη βόλτα μπρος πίσω για να φύγω γιατί ειχε πάει πια σχεδόν οκτω η ώρα .Ο ήλιος ειχε γύρει καλά ,αν τον κοίταζες σε τύφλωνε και η θάλασσα στραφτάλιζε από τις πλάγιες ακτίνες του .Ειχα την πλάτη μου στον ήλιο κολυμπούσα προς Αγία Ρουμελη ,είχα απορροφηθεί από το ψάρεμα ,δεν άκουγα,έβλεπα,σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά μόνο τα ψάρια ,που παρά τα όσα είχα χτυπήσει ήταν πολλά και εκεί και κάνω μια βουτιά όπου πάλι χτυπάω μαζί δυο μπαρμπούνια με τα ψαροντουφεκά.
Ήμουν σε ένα βάθος έξι μέτρων ανέβαινα αργά στην επιφάνεια κρατώντας τα ψαροντούφεκα που κρέμονταν οι βέργες με τα ψάρια στην άκρη και περίπου ένα μέτρο πριν την επιφάνεια, ακούω ήχο εξωλέμβιας κοιτάω πάνω και μπροστά και βλέπω σε λιγότερο από ένα μέτρο από το κεφάλι μου μια καρινα πλαστικής βάρκας να έρχεται κατευθείαν απάνω μου!!!!!
Ευτυχως αντέδρασα γρήγορα,ήμουν 32 χρόνων,πολύ πιο δυνατός από τώρα και βέβαια είχα και τύχη….
Άφησα αστραπιαία τα ψαροντουφεκά ,έβαλα τα χέρια μου μπροστά ,έσπρωξα με δύναμη την αριστερή μεριά της βάρκας στρίβοντας ταυτοχρονα το σώμα μου αριστερά γυρνώντας την πλάτη προς το τοίχωμα της βάρκας προφυλάσσοντας το κεφάλι και τότε ένιωσα ένα καλό χτύπημα στα πλευρά και στη μέση που μου έκοψε την ανάσα,αλλά δεν έχασα τις αισθήσεις μου ,ούτε βούλιαξα .Το χτύπημα ήταν από τον πλαστικό σταθεροποιητή που έβαζαν παλιά πάνω από τις προπέλες και λειτουργούσε σαν φλαπ για να κατεβάζει την πλώρη. Είχα αποφύγει να με χτυπήσει η βάρκα στο κεφάλι η στην μπροστινή μεριά του θώρακα και της κοιλιάς όπως την εσπρωξα και έστριψα το σώμα μου αλλά σπρώχνοντας τη βάρκα να στρίψει δεξιά γύρισε στο τελείωμα της η μηχανή και με χτυπησε το πλαστικό πάνω από την προπέλα στην πλάτη.
ΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ: Ένας από την Αγία Ρουμελη που πήγαινε να δει τα ζώα του που ειχε σε ένα φαράγγι πιο πέρα ,είδε το φουσκωτό,δεν είδε κανέναν απάνω,δεν έβλεπε σημαδούρα ,τον ειχε στραβώσει κι ο ήλιος και δεν με έβλεπε εμένα όσο ήμουν στην επιφάνεια με το αντιλαρισμα του νερού και αποφάσισε να περάσει ανάμεσα στη βάρκα και την ακτή για να δει τι γίνεται .(Λαθος βέβαια ,που ήρθε να προστεθεί στα δυο δικά μου ).
Ευτυχως πήγαινε αργά ,αλλά όχι και πολύ αργά…. Ο άνθρωπος το κατάλαβε πως με χτυπησε ,σταμάτησε βέβαια ,με βοήθησε και ανέβηκα στη βάρκα του ,όπου συνήλθα λίγο .Ειχε σκιστεί η στολή, είχα γδαρθεί στην πλάτη ,πόναγα αρκετά έως πολύ ,άρχισα να σκέφτομαι έχει γούστο ναχω κάνει κάνα πνευμοθωρακα ή ρήξη σπληνος από κάνα κάταγμα πλευρών ,ψηλαφομουν μόνος μου στα πλευρά και στην κοιλιά ,δύσπνοια δεν είχα αλλά πόναγα πολύ σε ένα πλευρό και στους παρασπονδυλικούς μύες.
Εντελει μετά από κάνα εικ υ έπλεαν στα μεσόνερα. Ανέβηκα στο φουσκωτό μου και γύρισα στο Φραγκοκαστελλο.
Ποναγα κάμποσες μέρες μετά έπαιρνα παυσίπονα. Συνέχισα βέβαια το ψάρεμα (με παρέα πια)
Πολλές φορές έχω αναλογιστεί πως εκείνη τη μερα για ένα δυο δέκατα του δευτερολέπτου θα είχα πεθάνει η θα είχα βαρειά αναπηρία (είναι το δεύτερο συμβάν που έχω βιώσει έτσι).
Από τότε βέβαια ,ούτε για αχινούς δεν πάω χωρίς σημαδούρα. Προσπαθώ πάντα να έχω παρέα στο σκάφος τουλάχιστον, αν όχι και ζευγάρι στη βουτιά (αυτό δεν είναι πάντα εφικτό με τη ζωη που κάνω…).
……..Είναι επικίνδυνο σπορ το ψαροντούφεκο. Επειδή, μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο.Ομως οι εικόνες και η ικανοποίηση που σου δίνει αυτή η επαφή με το υγρό στοιχείο και τα πλάσματα της θάλασσας δεν συγκρίνονται με τίποτα .Εμενα αδειάζει το μυαλό μου. Βγαίνω ξεκούραστος. Όσο κι αν σας φανεί παράξενο και στην Ιατρικη και στην πολιτική παρά πολλές ιδέες η λύσεις προβλημάτων,μου έχουν έρθει σαν εκλάμψεις μέσα στη θάλασσα. Λες και δουλεύει ένα τμήμα του εγκεφάλου υποσυνείδητα πράγματα που με απασχολούν. Η ικανοποίηση που νιώθω με την επαφή με τη θάλασσα. Οι ενδορφινες που εκκρίνονται από την ικανοποίηση του ψαρέματος ,να λύνουν το πρόβλημα …..
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΙΑΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΜΩΣ…..
ΥΓ.Μακάρι στα 78 μου να μπορώ να πηγαίνω για ψάρεμα. Όπως πήγαινε ο Σήφης που ήταν άντρας απ τους λίγους που έβγαλε ο τόπος μας !
Διαβάζοντας τη δραματική εξέλιξη που παίρνει η ιστορία με το Σηφη το Βαλυρακη,νιώθω πολύ θυμό σκεφτόμενος πως ένας…
Δημοσιεύτηκε από Παυλος Πολακης στις Τρίτη, 26 Ιανουαρίου 2021