Ο Παύλος Λιάρος, ένας από τους γοητευτικότερους πρωταγωνιστές του ελληνικού κινηματογράφου, έκανε το γυναικείο κοινό να παραληρεί κατά τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Ξεχώρισε για τους ρόλους του σε κωμωδίες, ενώ η καριέρα του ήταν γεμάτη επιτυχίες μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70.
Ο Ρόλος του στην Ταινία “Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι”
Ο Λιάρος έγινε ευρύτερα γνωστός από τον ρόλο του Κίμωνα Πετρόχειλου στην ταινία “Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι”, όπου υποδυόταν τον τεμπέλη γιο του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Στην ταινία, ο χαρακτήρας του προτιμούσε να κοιμάται παρά να πηγαίνει στη σχολή του, κερδίζοντας τις εντυπώσεις του κοινού.
Μια Καριέρα Πλούσια σε Ρόλους
Ο Παύλος Λιάρος έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το 1963 στην ταινία “Το Κάθαρμα”, σκηνοθεσίας Νίκου Φώσκολου. Στα χρόνια που ακολούθησαν, συμμετείχε σε πολλές κωμωδίες αλλά και ταινίες βασισμένες σε ιστορικά γεγονότα, όπως το “Υποβρύχιον Παπανικολής” και τα “Καλάβρυτα 1821”. Παράλληλα, ανέλαβε και τη συγγραφή σεναρίων, όπως για τις ταινίες “Βρώμικες Κυρίες” και “Η Μεγάλη Απόφαση”, με την τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο να είναι το 1979.
Τηλεοπτικές και Σκηνοθετικές Εργασίες
Εκτός από τον κινηματογράφο, ο Παύλος Λιάρος συμμετείχε και σε τηλεοπτικές σειρές της ΥΕΝΕΔ, όπως “Λέσχη Μυστηρίου: Επικίνδυνη Νύχτα”, “Οι Προστάτες του Νόμου”, και “Υποψίες”. Στη δεκαετία του ’80, σκηνοθέτησε βιντεοταινίες και ντοκιμαντέρ, συνεχίζοντας να προσφέρει στο καλλιτεχνικό πεδίο.
Η Ζωή του Σήμερα στα 80 του Χρόνια
Σήμερα, στα 80 του χρόνια, ο Παύλος Λιάρος απολαμβάνει τη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Σε συνέντευξή του, μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τη φτωχή αλλά τίμια οικογένειά του και το πώς αποφάσισε να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού, παρά τις αντιρρήσεις των γονιών του. Μιλώντας με χιούμορ για τα παιδικά του χρόνια, αναφέρθηκε στην αγάπη του για το ροκ εν ρολ και τη ζωή του ως νέος, αποκαλύπτοντας ότι η γοητεία του τον έκανε περιζήτητο στον γυναικείο κόσμο.
Ο ίδιος έχει πει: «Ήμασταν φτωχή οικογένεια, αλλά πολύ τίμια. Ούτε ο πατέρας μου ούτε η μάνα μου ήθελαν να γίνω ηθοποιός. Ήμουν μοναχοπαίδι και καταλαβαίνεις. Θυμάμαι τον παππού μου που μου έλεγε “βρε συ, ξέρεις ποιοι γίνονται ηθοποιοί;
Οι κόρες και οι γιοι των πουτ…ων”. Το είχαν τόσο χαμηλού επιπέδου. Μεγάλωσα στου Ψυρρή και ήμουν πολύ ατίθασος. Ο πατέρας μου, τις πέντε μέρες από τις επτά της εβδομάδας, με έδερνε, (γέλια). Ήμουν όμως καλός μαθητής και με καθόλου διάβασμα.
Όταν ήμουν έφηβος, χόρευα πολύ ωραίο ροκ εν ρολ και οι γκόμενες χάζευαν. Όταν έφευγα από τα κλαμπ, είχα πάντα τρία τέσσερα τηλέφωνα από τα κοριτσόπουλα που με είχαν ερωτευτεί. Την εποχή εκείνη, λοιπόν, μεσουρανούσαν ο Κακκαβάς και ο Μπάρκουλης. Και με το μυαλό μου έλεγα: “Πιο ωραίοι είναι αυτοί από μένα; Θα γίνω ηθοποιός”. Και κάπως έτσι ψωνίστηκα με τον κινηματογράφο», είπε ο Παύλος Λιάρος.
