Τα ΑμεΑ προσέβαλε ο πρόεδρος του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Τήνου-Άνδρου, Γιώργος Σανταμούρης, αποκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο τον δήμαρχο Άνδρου, θέλοντας να τον υποτιμήσει, σε μία κόντρα που έχει ξεσπάσει μεταξύ τους.
Σύμφωνα με το TinosToday, ο πρόεδρος του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Τήνου-Άνδρου, θέλοντας να υπερασπιστεί μια ευτελή πολιτική αντιπαράθεση με τον δήμαρχο Άνδρου, υπέπεσε σε χονδροειδέστατη απρέπεια απέναντι στους ΑμΕΑ.
Ο Γιώργος Σανταμούρης είναι σε έντονη κόντρα με τον δήμαρχο Άνδρου, Δημήτρη Λοτσάρη, για θέματα τα οποία δεν αφορούν το σύνολο της κοινής γνώμης, η οποία, όμως, είναι αναγκασμένη να παρακολουθεί αυτόν τον οχετό υβριστικών χαρακτηρισμών.
Ο πρόεδρος του Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου Τήνου-Άνδρου, λοιπόν, έκρινε σκόπιμο να αποκαλέσει τον δήμαρχο Άνδρου «ΑμΕΑ», πιστεύοντας ότι χρησιμοποιώντας τον όρο που απευθύνεται σε Άτομα με Ειδικές Ανάγκες στη χώρα μας θα τον υποτιμήσει. Δεν σταμάτησε, όμως, εκεί, αφού στη συνέχεια επιχειρηματολόγησε με άθλιο τρόπο υπέρ του χαρακτηρισμού.
Απευθυνόμενος στο δημοτικό συμβούλιο Τήνου και απαντώντας αναφορικά με το θέμα, υπογράμμισε «τη λέξη ΑμΕΑ δεν την επινόησα εγώ, αυτή υπάρχει. Αυτοί οι άνθρωποι, για όσους πιστεύουν στο Θεό, τους έχει καταραστεί ο Θεός. Για όσους δεν πιστεύουν, η φύση έχει κάνει τα σφάλματά της, δεν φταίω εγώ».
Όπως είναι φυσικό, η δήλωση αυτή προκάλεσε έντονε αντιδράσεις, με την έπαρχο Τήνου, Αναστασία Δεληγιάννη-Άσπρου να επισημαίνει «αποκορύφωμα όλων, που θα ήταν εκ μέρους μου απαράδεκτο να μην πάρω θέση και να μη σχολιάσω, ήταν η προσπάθεια εξήγησης που δόθηκε από τον κ. Σανταμούρη δημόσια και on camera στο σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Τήνου, στο οποίο συμμετείχα, τόσο εγώ, όσο και ο χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, ο κ. Λεονταρίτης, όπου ακούσαμε μια εξίσου αποκρουστική και απαράδεκτη προσπάθεια επεξηγήσεως των απόψεών του, από τον κ. Σανταμούρη, που έφτασε σε διαχωρισμό “πιστών και απίστων” και αναφορά “σε κατάρα του Θεού και σε λάθη της φύσης”».
Και πρόσθεσε «αντίστοιχες εκφράσεις μάς πληγώνουν. Πληγώνουν τις μικρές κοινωνίες μας, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έχουν τα δικά τους άτομα, που στην τελική δεν είναι άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά άτομα με ειδικές δεξιότητες, τις οποίες πρέπει να ανακαλύψουμε ως κοινωνία και αξίζουν την αγάπη μας, την κατανόησή μας και την προσπάθεια επανένταξης και όχι αποκλεισμού και διαχωρισμών. Αυτά τα ακούσματα μας πάνε πολύ πίσω και είναι κρίμα για μας και τον τόπο μας».